ნახ.

არ მჭირდება მე
პოპულარული ბლოგი,
აქ ჩემი პირადი იწერება ყველაფერი
და
სულაც არ მაქვს სურვილი
ვინმე შემოვიდეს
და
სულში
ის ხელები მიფათუროს
რომლითაც
2 წამის წინ
უკანალს იქექავდა....
ვსიო.
!

The klipest! the songest! the crazyest! the gurjest!

აეეეეეეეეეეე

აშოლ მა ბოდი, აშოლ მა სკიი, აი პლეი ვიზ მენზ 

კიდევ ერთი ურო სტუდიაში!!

O.M.G!!!

ურო ჩამცხეთ თავში ვინმემ სასწრაფოდ! იქნებ ამ ხალხთან ჩემი 13 წლიანი ნაცნობობა დამავიწყდეს როგორმე :(



კი მითხრეს მაგრა იბანძავაო მარა ესეეე? გულიღა მერევა რაა,



უი ქართულად ურო ყოფილა კოალდა, ხოდა კოალდა ჩამცხეთ მაშინ :)

ჰა?

სულ მაინტერესებდა
კიარადა,
აგერ უკვე მე-3 წელია მაინტერესებს..
რომ ამბობენ,
მეზობლის ქალს ხელს ნუ ახლებო,
ეგ ხოო მარა
მეზობლის კაციც შინაურია????



ოოო, ვის გაუგია ასეთი ათლეტური აღნაგობის, სიმპათიური ფეხბურთელი მამაკაცის მეზობლის კაცობა :)

დღის, თვის, წლის პოზიტივი....

ზოგადი ლაპარაკი რუსულ ესტრადაზე....

-დათო ძია თქვენ დროს ალბათ ალლა მაგარ მოდაში იყო...
-?! (ეჭვნარევი მზერა..)
-მმმმ, პუგაჩოვა...?!
-ეეეე, ნინო შვილო, მაგ დროს მე ისეთ ფორმაში ვიყავი, ცალ მუხლზე ალლა მიჯდა, მეორეზე პუგაჩოვა...
-მე უნდა გავიდე 2 წამით, უკაცრავად..... 

I Hate Guests!!!!!!!!!!!

ვეეეერ ვიტან!!!
ჯანდაბას ქართული ტრადიციებიც!
ვაჟას სტუმარ-მასპინძელიც,
ქართველი=სტუმართმოყვარე!
ჯანდაბას ყველაფერი!
ვერ ვიტან სტუმრებს!
ვერ ვიტან სტუმრებს რომელთა წასვლის მერეც 10 ნივთზე მეტი რაღაცაა გასარეცხი!!!!
იმიტო რო გუშინ ღამის 4 საათამდე ვრეცხავდი და ვაბინავებდი მაგათ ნასუფრალს,
ხოდა დღეს ვკვდები ისე მეძინება სამსახურში.
ააააააააააააააა
არა ჯერ ისედაც ხო სულ მეძინება მარა ეხლა უკვე დაღლილი ვარ
საქმე თავზე მაყრია.
ყავა აღარ მაქვს
ძლივს გაზრდილი და გაკეთებული 9 ფრჩხილიდან 4 ჭურჭლის რეცხვას შევწირე!
ვეეეეეეეეერ ვიტაან
არასოდეს, არასოდეს არ შეგაცდინოთ და დაგაბნიოთ ჩემმა,როგორც მასპინძლის, გაღიმებულმა სახემ, სინამდვილეში ეს ღიმილი იმაზე უფრო ყალბია ვიდრე პოლიტიკოსების წინასაარჩევნო დაპირებები!
ან თუ ძალიან გულით გინდათ რო მესტუმროთ
ნება იბოძეთ და თქვენვე აალაგ/დააბინავეთ და დარეცხეთ თქვენივე ნასუფრალი!
ყველაზე ნაკლებადსტუმართმოყვარე ვარ
ვსიო!
არ დაგინახოთ ჩემთან სტუმრად მოსულები!
და კიდე
ხანდახან თუ გეტყვით გამომიარეთთქო, (ქეიფსა და ღრეობაში გადაზრდის პერსპექტივით) არასოდეს, არასოდეს არ მიიღოთ ეს შემოთავაზება სერიოზულად!
ჩათვალეთ რომ ეგრე ვღადაობ!

პირველად.

მომენატრე..

რა სხვანაირი ყოფილა შენი მონატრება...

აქამდე როგორ ვერ გამოვცადე?!

მთელი ამდენი წელი...

მომენატრე...

მუცელი მტკივა...

მომენატრე....

ეს არი არასოდეს მომენატრებაო?!

დდშვც!!!!!

რა სხვანაირი ყოფილა შენი მონატრება...

მომელანდე...

1,2,3,4,5,6,7,8,9 ჯერ მომელანდე...

არა, არ გეძებ..

თვალთ დამაკლდა და იმიტომ,

მგონი...

დდშვც

მომენატრე.....

There Are Certain People You Just Keep Coming Back To....

ხვალ რა თქმა უნდა ქვემოთ დაწერილ თითოეულ სიტყვას სიცხიანის ბოდვად შევრაცხავ და ხატზე დასაფიცებლადაც კი გავიწევი იმის დასტურად რომ ყოველივე ქვემოთთქმული უაზრობაა და სიცრუე (და თვალს დავხუჭავ გადაჯვარედინებულ თითებზე) მაგრამ ახლა, როცა შუაღამე იწვის, დნება, და რაც უფრო გვიანს აჩვენებს საათი, მით მეტად მძაფრდება ყველა ემ20ია უნდა ვაღიარო, საკუთარი თავის წინაშე მაინც რომ,

მე ვიცი...
და შენც იცი,
და შენ ჩემზე უკეთესად და
ბევრად უკეთესადაც კი
რომ
რა დროც არ უნდა იყოს და,
სადაც არ უნდა ვიყვე.
ვისთანაც არ უნდა იყო და
ვისიც არ უნდა ვიყვე.
როგორიც არ უნდა იყო და,
როგორიც არ უნდა ვიყვე,
მომავლის უქონლობის მიუხედავად და,
ყველა იმ სიტყვის მიუხედავად.
ყველა იმ ფიქრის მიუხედავად და,
ყველა იმ წყენის მიუხედავად.
შენი კომპლექსების მიუხედავად და,
ჩემი პრინციპების მიუხედავად.
იმ უაზრო ერთგულების მიუხედავად და,
იმ დაკარგული წლების მიუხედავად.
ყველა იმ "აღარასოდეს"-ის დავიწყებით და,
კიდევ ერთ "იქნებ"-ზე მინდობით.
საკუთარი თავმოყვარეობის გათელვითა და,
შენს უტრაკობაზე თვალის დახუჭვით.
მე ვიცი რომ,
და შენ ჩემზე უკეთესადაც კი....
რომ დამიძახო
კიარადა,
ჩურჩულითაც რომ მითხრა,
პირველად კიარადა,
არა თუ მეათედ,
ანდაც მეასედ,
და კიდევ ერთხელ
და ისიც უიმედოდ,
ისევ დავბრუნდები...
ისევ გავიღიმებ....
დაშორებისასაც...
და მე ვიცი რომ,
და შენც იცი რომ,
ჩემზე უკეთესადაც...
და ამიტომაც,
ისე ჩურჩულებ
და ისე მეძახი,
და ისე მელი...
რომ ვერასოდეს,
ვეღარასოდეს,
დავი"ჩემო" ეს მოლოდინი....


And there still are certain people I hardly keep coming back to... and again, and again, and again....
ერთი ღიმილის და, 3 თბილი სიტყვის სანაცვლოდ.....






დდშვც!!!

შემოგედალალე....

რომ იცოდე, როგორ ვგრძნობ შემოდგომას ,
ზამთრის ბებერ და უხეშ თითებში 
დედოფალი იმედივით რომ იწურება! 
რომ იცოდე,როგორი საზარელი ზამთარია 
ჩემს აივანზე ატუზული და თავის დროს ელის. 
რომ იცოდე,როგორ შემიძლია გამოვაღო 
ნოემბერი და ... 
დაორთქლილი ფანჯრებიდან 
''შემოგედალალე !"-
-დაგიძახო. 
იმ ყვავილების და 
იმ ყვავილების, 
იმ ყვავილების და 

კიდევ იმ ყვავილების სურნელივით,

შემოგედალალე.!.. 

რომ იცოდე ,როგორ გარბის ჩემი წლები, 
თბილისის ქუჩებიდან, ნისლივით წამომდგარი 
და უგზო-უკლოდ დაკარგული ბავშვობის მსგავსად.!
რომ იცოდე,როგორ ნერვიულობს ჩემს ფანჯრებთან 
შუაღამე, შენს სიყვარულსა და არსიყვარულს შორის 
ჩაქოლილ ფიქრებს. !
რომ იცოდე, როგორი ზიზღით ხვდება ჩემი ოთახი 
ყველა უშენობას.!.. 
რომ იცოდე ,როგორი უშენობები დასჩემდა შემოდგომას !
შემოგედალალე! 
რომ იცოდე, როგორი მწარე, არმიყვარხარ ამინდები 
მიყრია მაგიდაზე... 
და ვცდილობ როგორმე არ იწვიმოს. 
ჰო, როგორმე არ იწვიმოს, 
ოღონდ არ იწვიმოს ...
შემოგედალალე !

© ????

ოცნებები..

ვინაიდან და რადგანაც დათაგული გახლავართ იმის შესახებ რომ ოცნებებზე დავწერო პოსტი, დავწერ რაა, ჩემი რა მიდის :) 

საერთოდ ძალიან ცოტა ოცნებები თუ მქონია მთელი 21 წლის მანძილზე, არასოდეს მიოცნებია სერიოზულად, ასე–თუ ისე მყარად ვდგავარ მიწაზე, შეიძლება ითქვას და ძალიან მყარადაც კი.. 

თუუმცა მაინც, ოცნების გარეშე ადამიანი არ არსებობს ალბათ..

1) ნუ მთელი ბავშვობა ვოცნებობდი რომ სულ 5 წუთით მაინც ვყოფილიყავი ჩემს ძმაზე დიდი და ძლიერი რო ერთი მაგრად მეცემა და თავპირი დამემტვრია, ხანდახან დღესაც გამიცხოველდება ხოლმე ეს ოცნება :)

2) ყოველთვის (ახლაც) ვოცნებობდი ხის სახლზე სადმე ძალიან ძალიან მწუანე ადგილას, მთაში, ტყეში, მდინარესთან ახლოს, აი დაახლოებით ასეთზე 

3) ოცნება ზამთრის სახლზე, დიიდი თოვლით, შიგნით დიიდი ბუხრით, უინტერნეტოდ, უტელევიზოროდ, ბევრი წიგნით, ბევრი ყავით, უმეზობლოდ, უთანამაცხოვრებლოდ... 

4) ვონებობ საქართველოს ფეხით შემოვლაზე, ყველა კუთხის ნახვაზე...

5) მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი ძველ დროში ცხოვრებაზე, სამეფო კარზე ბალ–მასკარადებზე დასწრებაზე, კორსეტიან–გაფხორილი კაბების ტარებაზე.. 

6) მთელი ბავშვობა ვოცნებობდი ცხენზე... აი სუუულ დეტალებში მქონდა წარმოდგენილი სკოლაში როგორ მივიდოდი ცხენით, მერე იქვე ხეზე გამოვაბავდი გაკვეთილების დამთავრებამდე..... ცხენის ვაჟკაცურად გაჭენებაც კი არ მეღირსა დღემდე...

7) კიდე ინგლისში ვიცხოვრებდი 1,2,3,4,5 წელი დიდი სიამოვნებით, 

8) დიდის წარმატებით ვოცნებობ იტალიაში ცხოვრებაზე ასევე 1,2,3,4,5 წლით...

კიდე რა?!

9) ა ხოო, ნოკია ნ76–ზე ვოცნებობდი თავიდან რო გამოვიდა, ეხლა არც შეეხედება ისეთ ვიდზეა.. ზატო ეხლა ნოკია888–ზე ვოცნებობ (მამიიი!!!)   

10) კიდე ყველაზე მეტად რაც მინდა და რაზეც ვ20ნებობ  არის ჯანმრთელობა, ჩემი და ჩემი ახლობლების..

11) აზრიანი, აქტიური, წარმატებული და ისეთი დარჩენილი ცხოვრება მინდა რაღაც კვალი რო დარჩეს ჩემგან და სიკვდილიდან 1 წლის მერე არ ავორთქლდე დანარჩენების მეხსიერებიდან, რაღაც უნდა დამრჩეს, რაღაც ჩემი შექმნილი, ოღონდ ბლოგი და მსგავსი უწიპუწი რაღაც არა, რაღაც სერიოზული :)

ვსიო, მეტი არც არაფერზე არ ვოცნებობ/დი...  ა ხო, ყოველთვის მინდოდა ადამიანის აზრების წაკითხვა შემძლებოდა ან კაკ მინიმუმ უჩინარი მაინც ვყოფილიყავი :)))

დათრობამდე...

დღეს შენი სურვილი დამაქვს სხეულით და
ისეთი ამინდია, დალევა მოგინდება.
მე ვარ გადაღლილი მკვდარი ისტორიით,
ჩემი მომავალი შეთხზან მოირებმა.

ვწერ ლექსებს და ისევ არაფერს ვინანიებ.
დროა, რომ ვერიდო ფანჯრებს კილომეტრზე.
ვიცინი უნებურად, ყველა უნიჭობა
ღიმილს მგვრის, საოცრად მინდება შემირიგდე.

ვუყურებ მზის ჩასვლას, როგორ მომენატრე...
და ვითვლი, რამდენი ვიარე უშენოდ.
ეგოსიტი ვიყო თუნდაც, არაუშავს,
თქვენც თუ გადაგღალეთ, დამტოვეთ მუზებო.

მე ვარ გათანგული ძველი ისტორიით.
ჩემი ბედისწერა წერონ მოირებმა.
დღეს შენი სურვილი დამაქვს სხეულით და
ისეთი ამინდია დალევა მოგინდება...

წავედი, თავი უნდა მოვიკლა და მოვალ ისევ...

დაქალო მიყვარხარ :*

პირველში (ოღონდ სექტემბრის:) ) სადღაც 2–3 საათზე მე და თიკომ, დიდი სამკუთხედის ობლად დარჩენილმა ორმა კუთხემ, გადავწყვიტეთ რომ აუცილებლად წავსულიყავით ჩვენი აწ უკვე გათხოვილი მესამე კუთხის, დალის სანახავ/მისალოც/ოჯახის გასაცნობად... იმაში ეჭვი არავის შეეპარება რო 4 საათზე წასასვლელები 6–მდე ვერ გავეტიეთ გორიდან.. მერე როგორც იქნა ჩავაღწიეთ მცხეთაში... მიუხედავად იმისა რომ გულჩვილობა არ მჩვევია, თვალებზე ცრემლების ნიაღვარი მომადგა, ხერხემალი ამიცახცახდა და კინაღამ სახალხოდ დავღვარე ჩემი ესოდენ ძვირფასი და იშვიათად თვალს გადმოცილებული ცრემლები.. დაქაალოოოოო როგორ ხააააარ, როგორ მომენატრე უკვეეეეეე, აეეეეე მეჯვარეა მოსულიიიიიიი, სიძ 001 შე მაიმუნოოო და მსგავსი უხერხულობის დასამალი ფრაზების შემდეგ რძალი და თავის ქალაჩუნა მული დატრიალდნენ ოჯახში, გავშალეთ სუფრა... ნუ რავი, გვრიტები რო ძალიან საყვარლები არიან ეგ რა დასამალია, ყველამ იცის, მარა ოჯახიც ძალიან საყვარელი დაგვხვდა.. ნუ მულს ვიცნობდი, ერთადაც დაგვილევია დაჟე :))) ჩვენი 1 კვირის გათხოვილი დაქალი თავს ისე გრძნობდა როგორც საკუთარ სახლში, ამიტომ 1 საათში ეს ყველაფერი მე და თიკომაც გადასარევად გავითავისეთ. ძალიან ბევრს ეცადნენ ჩემს დაკომპლექსებას სუფრაზე მყოფი ერთადერთი უცოლო მამრის (დათოს?!) „დაჯახებით“ მაგარ ვაი რომ არაფერი გამოუვიდათ, ნუ ეს ჩემთან თორე ზემოთ ნახსენები მამრი ერთობ შემართებით მიუდგა ამ იდეას, დაჟე სახლიც კი დამანახა სად მომიწევდა ცხოვრება :))) დავლიეთ ღვინო, და ზუსტად იმ მომენტში, ტრადიციისამებრ გენდერულ თანასწორობაზე რო უნდა გამეჭედა, გადავინაცვლეთ აივანზე, ვიცეკვეთ, ვიმღერეთ, მეზობლებს დავუფრთხეთ ძილი და ბოლოსდაბოლოს ჩვენც დავიღალეთ. ნუ ის ფიცი მე და თიკომ რომ დავდეთ გზაში რო არაფრის დიდებით არ დავრჩებოდით იქ და დავბრუნდებოდით თბილისში, მაშინვე გავაბათილეთ რაც აღმოჩნდა რომ თბილისში მარტო დათოს (?!) საპატრულო მანქანით შეიძლებოდა წასვლა ღამის 2 საათზე :))) მერე ბოჭორაძემ ისეთი ამბავი მომახალა თან ისე დაუნდობლად რო მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე,იმასაც რამდენჯერაც ჩაეძინა იმდენჯერ ვაღვიძებდი ტექსტით „გაიღვიძე შე დამპალო, რა ნამუსით გძინავს, ეს რა მიქენი, ბლა ბლა ბლა“
დილა დაიწყო იმით რომ თავის საზარელმა ტკივილმა გამაღვიძა და ეს ტკივილი კიდევ უფრო გამიმძაფრდა რაც ყური კარგად დავუგდე რას ყვიროდა პატრული დათო პატრულირებისას რაციაში ჩვენს სახლთან ავლა–ჩავლისას :))) ეტყობა იფიქრა ბედი კარს მომდგომიაო და მშობლების გასაცნობად მეპატიჟებოდა სახლში :)) როდის როდის გამოვეტიეთ იქიდან.. გზაში ნოსტალგიამ შემოგვიტია და ვუსმენდით ამ 4 წლის წინანდელ დიქტაფონით ჩაწერილ ჩვენი დიადი სამეულის 45 წუთიან ბოდიალს, ისე ვიცინოდით ცრემლები ღაპაღუპით მოგვდიოდა ორივეს... მე თბილისში დავრჩი, თიკო გორში წამოვიდა, ი ვსიო, ეს იყო ჩემი პირველი სექტემბრის ამბავი რომელიც თვეზე მეტია დრაფტებში ძევს და მელოდება ნება ვიბოძო და ფართო საზოგადოებას წარვუდგინო..  

და ბოლოს ტრადიციულად ფავორიტი სურათები:
მე თიკო და დალის ქალაჩუნა მული :*



სიძე და სიდედრები:*


აეეეეე, ტანცუეტ ვსეეეეეეეეეეეეე




და კიდე გვრიტები :*  



ძალიან მიყვარხართ ორივე, ნუ ჩემი დაქალი უფრო მეტად მაგრამ სიძეც ძალიან :* გკოცნით გეხვევით, დაქალო ხანდახან ისე მომენატრები ხოლმე რო სუ ცხვირი მეწვის და ნიკაპი მიკანკალებს... სუ შენზე ვლაპარაკობთ მე და თიკო, თავი გარიყულად არ იგრძნო, სულ ჩვენთან ხარ მაინც... :* :* :* :* 

ანკეტა....

1. მიყვარს - ჩემი ძაღლი;
2. ვოცნებობ - აგარაკზე მთაში;
3. ვფიქრობ - როცა სიწყნარეა მარტო მაშინ;
4. მძულს - მისალმება;
5. ვნანობ - რო ვუთხარი;
6. კმაყოფილი ვარ - რო ვუთხარი;
7. მენატრება - სკოლის პერიოდი;
8. მსურს - მაგისტრატურა შვედეთში;
9. მაღიზიანებს - ხმას რო არ მცემს;
10. ვგრძნობ - ფეხები როგორ მეყინება;
11. მეშინია - სულ არ გავიყინო;
12. ვიცი - რო დავიკიდებ;
13. არ ვიცი - როდის დავიკიდებ;
14. შემიძლია - „მიყვარდე და გული გატკინო“–თქო :));
15. არ შემიძლია - სიცოცხლე ყავის გარეშე;
16. ვმეგობრობ - ცხოველებთან;
17. ვაპატიებ - დამრჩა კიდევ რამე უპატიებელი?!;
18. ვტირი - იშვიათად, თითქმის არასოდეს;
19. ვიცინი - ყოველთვის,ხანდახან სიმწრითაც;
20. ვეძებ - სიმღერას „ჩამოვიარე მე შენს ქუჩაზე“ უკვე ჩვევაში გადამივიდა;
21. ღირსი ვარ - ხანდახან ცემისაც კი;
22. ვკარგავ - ძალიან ბევრ დროს;
23. მშურს - იშვიათად მაგრამ მაინც;
24. ვემალები - გაზეთების გამყიდველს, ტვინის ბურღია და იმიტო;
25. ვემტერები - მეზობლის ბავშვს, ყოველ გავლაზე რომ ზარს რეკავს იმიტო;
26. მაინტერესებს - როდემდე გამიძლებს;
27. არ მაინტერესებს - რას ლაპარაკობენ ჩემზე;
28. მახსოვს - პირველად სასწავლებელში ბლა ბლა ბლა :))
29. მრცხვენია - ხანდახან, ასეც ხდება ხოლმე;
30. ვუარყოფ - რო ხანდახან ელენე მენატრება ხოლმე;
31. ვავადმყოფობ - ძალიან ხშირად, მარა ლაითად;
32. ვმალავ - ჩანთის პატარა ჯიბეში :))
33. ვინახავ - 21 წელია უკვე :))))))))))))))
34. მწამს - ღმერთის;
35. მიკვირს - საკუთარი თავის, ხშირად..
36. მიხარია - ყოველი ახალი დღის დაწყება;
37. ვჭორაობ - დაქალებთან, ყველაზე და ყველაფერზე;
38. ვდარდობ - აპარატი რო თბილისში დამრჩა;
39. ვამაყობ - ჩემი ოჯახით და პირიქით :)))))))))))))))))))
40. ვაკეთებ - სალათებს, თანაც გემრიელებს :))))))))
41. ვეფერები - ძირითადად ცხოველებს;
42. მსიამოვნებს - ცხელი ყავის გემო;
43. მესიზმრება - სიზმრები, სხვა რა უნდა დამესიზმროს?!
44. ვეხმარები - ჭურჭელს ვრეცხავ ხოლმე ძირითადად;
45. ვეწევი - ჩილიმს ძირითადად და პლანსაც, თურმე :))))))))
46. მწყინს - იშვიათად, მაგრამ მერე დავიწყება მიჭირს;
47. ვხარჯავ - ფულს, დროს, ენერგიას;
48. ვღალატობ - საკუთარ პრინციპებს, ყოველ შეხვედრაზე :((((
49. ვკამათობ - ხშირად;
50. ვუხეშობ - ძალიან ხშირად;
51. ვუსმენ - Janis Joplin–ს ამ წუთას;
52. ვყოყმანობ - 14–ში წავიდე თუ არა დიპლომის ასაღებად :))))
53. ვკითხულობ - დუმბაძის ნებისმიერ მოთხრობას ნებისმიერი ადგილიდან, ყოველდღე;
54. ვამზადებ - ანკეტას დასაპოსტად :)))))
55. ვუყურებ - როგორ მოცოცავს ობობა ჩემსკენ :)))
56. ვკლავ - ჯერ მოცოცდეს და მოვკლავ აბა რას ვიზავ;
57. ვაფუჭებ - განწყობას, უფასოდ, მსურველები შემეხმიანეთ;
58. ვცხოვრობ - 2სართულიან სახლში და კარადაში საკუთარი განყოფილებაც კი არ მაქვს!
59. ვცემ - სიამოვნებით ვცემდი თავპირწაჭმულ ბავშვებს....
60. ვყვირი - ძალიან ხმამაღლა, არ გირჩევთ მოსმენას;
61. ვმღერი - აბაზანაში :))))))
62. დავდივარ - ფეხით დავდივარ ბევრს ამ ბოლოს;
63. ვმკურნალობ - ბუასილს დაჟინებული მზერით–არა!!! მე არა :))))
64. ვერიდები - ნაცნობებს ქუჩაში, (იხ მე–4 პუნქტი);
65. ვთამაშობ - ნერვებზე, დიდის წარმატებით;
66. ვიტყუები - იშვიათად, მარა ისე საყვარლააად.. :))))
67. ვეთაყვანები - მე, ეთაყვანები–შენ, ეთაყვანება–ის :))))))
68. ვგიჟდები - ძაღლებზე;
69. ვაგროვებ - სალფეტკებს,იარლიყებს,ხურდებს,პატარა მანქანებს;
70. ვიხდი - აბა ჩაცმული ხო არ დავწვები?!
71. ვეჭვიანობ - ყველაზე და ყველაფერზე 24/7 :)))
72. "ვკაიფობ" - ლაითად რო მიღუტუნებენ ხელზე მაშინ;
73. ვიზიდავ - განსაკუთრებით კამაზის მძღოლების ყურადღებას ქუჩაში;
74. ვალამაზებ - უმანდილოსნო სუფრას:))) სხვა რა გზააა :));
75. ვასრულებ - პოსტის წერას და ვაქვეყნებ ბლოგზე :))))

სიცოცხლეზე მეტად....

გავიგე ბლოგი გქონიაო, იმდღეს მითხრა, 
?!
სალომემ (?!) მითხრა, რას წერ ხოლმეო?
just დღიურის პონტია, ხანდახან თუ დავწერ რამესთქო, 
ხო არ იგინები ხოლმეო? 
არა, რაც მამაემმა მომაგნო აღართქო..
ჩემზე არ წერ ხოლმე არაფერსო?
ნწუ..
რატო მერეო? 
რა უნდა დავწერო, შენც არ მყავდე ვარსკვლავთბიჭუნათქო ცალყბად შევღიმე :))
ეწყინასავით..
ჭორაობა უნდოდა, მე კიდე უაზროდ ვეღრინებოდი რაღაცეებს :((



ნერვიულობს, დაურეკე, დაელაპარაკეო დედამ...
არ დამირეკია...
ეწყინებოდა...
ვიცი მარა..
ვერაფერს ვეტყვი..
ყელში ბურთი მეჩხირება...
არც ნახვა შმიძლია...
ცრემლს ვერ ვაკონტროლებ....

იმაზე უფრო მეტად მიყვარხარ ვიდრე შემიძლია..... 
ყველაზე და ყველაფერზე მეტად...
სიცოცხლეზე მეტად...
შენ თავს გეფიცები...


მალე გამოჯანმრთელდი ,,დონდლიკ“ ..... 
გთხოვ..... :*

ქობულეთი 2009

მაშ ასე,15 აგვისტოს, დილის 7 საათზე, უკვე ვისხედით აკაკის მარშუტკაში და მივქროდით ქობულეთისაკენ..

ქობულეთში შესვლისთანავე დაიჩითა ვიღაც დონდლო, მოკლე ბიკინით მოატასავებდა ტრასაზე, ნუ რა მოხდა ქობულეთია, ზღვაა.. მარა ბრრრრრრრ, რო მახსენდება ეხლაც ასპირაციული პრობლემები მექმნება :) რა საზიზღრობა იყო...  დედაო ძლივს დავიჭირეთ, გორში მიყვებოდა ისევ მარშუტკას :) :)  

ნუ მერე დავბინავდით... რადგანაც აღმაშენებლის 444 ნომერში ვცხოვრობდით, შრეკი ოფიციალურად გორის 444–ე ბატალიონად მოგვიხსენიებდა :) ა ხო, ჩვენ 1 კვირით წავედით იდეაში მარა 10 დღეზე ნაკლებად ვერ ვიშოვეთ ბინა, საბოლოოდ 11 ღამე და 12 დღე დავრჩით იქ :)

პირველ დღეს ისეთი განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა, გავედით საჭმელად და ზუსტად 2 საათი ველოდეთ 2 კატლეტს და 2 ოჯახურს, საბოლოო ჯამში დავრწმუნდით რო "ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს" ეს ფრაზა ყველა კონტექსტში არ არის გამართლებული, ნეტა სულ არ მოეტანათ, ბრრრრრრრრრ, ბეწვები და რაღაც საზიზღრობები ეყარა შიგ... მოვიპლიაჟეთ და პარკში გავისეირნეთ საღამოს. გავ20დი  იქ იმდენი ნაცნობები ვნახეთ, ბოლოს თავჩაღუნულები დავდიოდით, 1000ჯერ მაინც გავიმეორეთ ფრაზები, კარგად ვარ, დღეს ჩამოვედი, 10 დღით, 444ნომერში  :) მერე მშიოდა მაგრად და სანამ იმაზე შევთანხმდით სად გვეჭამა გადამიარა, ხოდა მარუნას უნდოდა შაურმა, ჩვენს გვერდით აკეთებდნენ და გამოვედი მე შეკვეთაზე, ნუ ის ბიჭი ისეთი მთვრალი იყო რო ჯერ სუ მუჭებით ზილა პროდუქტები და მერე არ მატანდა შენი სახელი და გვარი მითხარი "ოდნოებში" 5+ ები უნდა დაგიწეროო  და ბლა ბლა ბლა, ბოლოს უკვე ცოლობა რო მთხოვა სახეზე შემატყო რო ცეცხლს ეთამაშებოდა და გამომატანა შაურმა :)  

მეორე დღეს ჩამოვიდნენ ვირუსები :*  პლიაჟზე იმდენხანს ვიყავით რო შემდეგი 3 დღე ჩაგვმწარდა :) 

და საღამოს წავედით რესტორანში, დავიმხეთ თავზე იქაურობა, მერე საბედნიეროდ კუთხაშვილის მაგიდას ჩხუბი მოუვიდათ ვიღაცეებთან და ნახევარი რესტორანი გამოცარიელდა, ანუ საცეკვაო ადგილზე ხალხის რაოდენობამ იკლო და თავისუფლად შეგვეძლო დავმდგარიყავით იატაკზე და არა ვინმეს ფეხებზე :) მერე ალბათ თქვენც გაიგებდით იმ ტრაგედიას რაც დატრიალდა.... დღემდე მიჭირს იმ აზრთან შეგუება რომ მარუნას აიფონი დაიმტვრა :) :) :) 

17 ში მთელი დღე აიფონს დავსტიროდით ერთად და ცალ–ცალკე, არ ვაკლებდით კურთხევას იმ დამპალ "კარუსელს" რომელმაც ეს სათუთი ნივთი შეიწირა :) ამავე დღეს მქონდა პატივი უამრავი წყალი მეყლაპა კუთხაშვილის დახმარებით, ისე დაუნდობლად მაყვინთავებდა რა დავუშავე ასეთი ვერ ვხვდები :) ზატო მე ბეწვები დავაწიწკნე და გავლანძღე, იმან ჩუსტი მესროლა და ვიღაც ქალს გაარტყა, ძალიან კაარგი :) საღამოს ვირუსებმა გამოგვიარეს და ჯერ ვისეირნეთ, მერე უუუუუგემრიელესი პიცა ვჭამეთ, "კარუსელს" ვაგინებდით ყოველ დანახვაზე, და 12ზე უკვე სახლში ვიყავით... ერთი დიდი პლიუსი რაც ჩვენს ბინას ქონდა იყო აივანი, იქ ყოფნის ნახევარი აივანზე გავატარეთ :) ამ დღეს მეზობლები არ შეგვიწუხებია ისე დავიძინეთ :)

18ში დილას წელი გვწყდებოდა პლიაჟზე ჩასასვლელად მარა მაინც წავეხვეტეთ :) ტალღები იყო, ცოტა ლაითი მარა რომ არა კუთხაშვილი თეო და მარი უეჭველად დაიხრჩობოდნენ :) მე ღრმაში ვიყავი და რო დამიძახეს გვიშველეო მეთქი აქედან იქ გასვლას მაინც ვერ მოვასწრებ და ტყუილად რატომ დავიღალოთქო, ხოდა იმათაც კუთხაშვილს მიმართეს მერე იგივე თხოვნით... დიდი მადლობა გიოზგის :)   

არც ამ დღეს ამცდა ყვინთაობა :( ხო ქრისტი ჩამოვიდა ამ დღეს :) მერე ნიკის აინტერესებდა როგორ გამოიყურებოდნენ მუსულმანი ქალები პლიაჟზე და...  

პროსტა გარშემო ხალხი რატო მიყურებდა დებილივით ვერ მივხვდი :) მერე მაომ დარეკა ხელი მოვაწერეთ მე და რომამო და ხვალ ჩამოვდივართო :)  საღამოს აიფონის პანა7 იყო დანიშნული, ხოდა მოვემზადეთ და გადავიხადეთ :) ქვემოთ არის ვიდეო, მარა ცუდი ხარისხია ცოტა და ხმა წყდება ხანდახან, ამიტომ სრულ ტექსტსაც შემოგთავაზებთ რომელსაც ვკითხულობ :)  დეტალები არ გამოგრჩეთ, შავები გვაცვია, ყვავილები, საკაცე და ა.შ :) სახლში ეგონათ სპექტაკლს ვდგავდით და გარშემო ქვეყნის ხალხი დაგვეხვა და თვალს გვადევნებდა :)  

მაშ ასე, აიFონ 8 გეგაბაიტიანის დატირება :)

 

მშობელი დედა მაკ ეფლი;
გულდათუთქული მეუღლე მარიამ ქიტიაშვილი;
მასზე მეოცნებე მამაშა თეო, იგივე დედაო, იგივე ჭიპლარა ლაფაჩი და მისი ჩინური ნოკლია;

ფრთებშეკვეცილი ბიძაშვილები:
8 და 4 გეგაბაიტიანი აიპოდები;
აიპოდების მეუღლეები ნინო და მარი ჭონიშვილები;
ნიკჩო თოდუა; და მისი ნოკია 5610
ნოკია N76
სამსუნგ U600
უახლოესი ნათესავები და მეგობრები;

ღრმა მწუხარებით ვიუწყებით რომ 16 აგვისტოს შავბნელ ღამეს ყველასათვის მოულოდნელად გარდაიცვალა, ყველას ოცნება და სიამაყე, მუხლჩაუხრელი, მშრომელი, მრავალჭირნახული და მაინც უერთგულესი, უერთადერთესი, უსაყვალესი და უბოძიჩილესი:

აიფონ 8 გეგაბაიტიანი!


პანაშვიდები 18, 19, 20, 21, 22, 23 და 24 აგვისტოს, საღამოს პლიაჟიდან რომ ამოვალთ მერე...

გადასვენება ქალაქ გორში 25 აგვისტოს დღის 3 საათზე აკაკის მარშუტკით...

გამოსათხოვარი:

ოო რა მოულოდნელად ჩამოჰკრა მწუხარების ზარმა მარუნას აიFონი აღარ არისო. მეხის გავარდნას გავდა შენი გარდაცვალების ამბავი... აგერ უკვე 2 დღეა გულდათუთქულები დავცქერით შენს დამსხვრეულ სახესა და თავს და დღემდე არ გვჯერა რომ შენ ჩვენთან ერთად აღარ ხარ, რომ სულ რამდენიმე დღეში დაგვტოვებ და სამუდამოდ მიებარები მშობელ ნაწილების სასაფლაოს. იმის წარმოდგენაზეც კი გვზარავს რომ შენს სათუთ ნაწილებს სხეულიდან მოგაცილებენ და ისე გაყიდიან. არადა როგორ გიხაროდა ქობულეთში წამოსვლა, რა გამალებით რეკდი ბუძილნიკს 15ში დილის 6 საათზე... როგორ გულწასული დაეცი და მოიწყინე როცა დედაომ მეათასედ დაგანარცხა მეტლახზე. ალბათ გულიც გიგრძნობდა რომ სულ რამოდენიმე საათის სიცოცხლეღა გქონდა დარჩენილი... არასოდეს დაგვავიწყდება შენში მოთავსებული 1000 სურათი და რამდენიმე მელოდია, ყოველ ტელეფონის ვიბრაციაზე გაგვახსენდება შენი შესაშური ვიბრაცია... და ის სანუკვარი ზარი კრრრ კრრრრ-ო რომ გალობდა. ყოველთვს გვემახსოვრება შენი მეუღლის აღმოთქმული უკანასკნელი ფრაზა: “აჰა წაიღე ტელეფონი და უკან გაიკეთეო”
ვიცით გემძიმება ჩვენი ფრთებჩამოყრილი ყურება, ამტომ განვაგრძობთ გიჟურ ცხოვრებას... აპატიე მამაშას თუ რამ ტკივილი მოუყენებია შენთვის, შენც ხომ იცოდი რომ შენისთანაზე ოცნებობდა და შურის გამო გახეთქავებდა წინ და უკან...
მართალია როგორც დედაო გვმოძღვრავს ყველაფერი უფალი იეღოვას ნებაა და ჩვენ ამას წინ ვერ აღვუდგებით მარა, მიუხედავად ამისა, მაინც ძალიან გვიჭირს იმ აზრთან შეგუება რომ შენ დაგვტოვე, რომ 25 გვისტოს სამუდამოდ ჩაგასვენებთ შენს საყვრელ ლუი ვიტონის განსასვენებელში და გაგიყენებთ გზას საიდანაც შენისთანები აღარსოდეს ბრუნდებიან...

რას ვიზავთ ეს ყოფილა შენი ბედი, იეღოვასაც კარგები უნდაო თავისთვის ბრძენ ხალხს უთქვამს... გკოცნით დასხვრეულ სხეულზე და გპირდებით რომ შენ მარადჟამს იცხოვრებ ჩვენს მოგონებებში და ჩვენი ტკბილი მოგონებების სადღეგრძელო, ყოველთვის შენი თამადობით დაილევა, მანამ სანამ ჩვენი სხეულები დაამძიმებს დედამიწას :)

 

19–ში ჩამოვიდნენ შრეკი და თავის ძმა :) დილას მაინც მოგვიწია ყვინთაობამ, სამაგიეროდ გიორგი გორში წავიდა და ამოვისუნთქეთ :) საღამოს წავედით რესტორანში,

ბესო და რუსკაც იყვნენ,  რაღათქმა უნდა დავთვერით მაგრად, დავხდით თავზეხელაღებულები :) 

 

როგორც მე ვსვამდი შრეკიც ისე, 

ბოლოს ისე გამოთვრა რო პლიაჟზე რო ჩავედით ძირს დაწოლა და დაძინება ერთი იყო :) სურათს ქვია "შრეკმა დარეკა ვეღარ მოვდივარო"

  

სახლში ძლივს შევედით, გოგოები მაგარი მთვრალები იყვნენ, მე რა მიშავდა :) მარუნა ატყდა პარკში რო სიმინდი იყიდება ის მინდაო, ღამის 3 საათზე :)  ძლივს დაგვაშოშმინეს :)  

ხოოო, ეხლა ყველა დღე რო სათითაოდ მოვყვე ძალიან გამოგრძელდება პოსტი, ამიტომ ჯასთ ფავორიტი სურ10ები :)

დასტური იმისა რომ პლიაჟზეც "გვეძინა" ცოტა ხნით :)  

დასტური იმისა რომ ციცინათელაში ვიყავი :) 

დასტური იმისა რომ შეპირებისამებრ შევედი შიშის ოთახში (გურამ!) მარა არაფრის შემშინებია :(  

ციცინათელადან ძალიან ბევრნი წამოვედით ერთი მანქანით, +ამას ვირუსას მთელი გზა ვუღუტუნებდი და მანქანა 2 ბორბალზე მოყავდა, 3 ავარიას გადავრჩით :) 

22–ში ჩამოვიდა გიიგა :* ჯერ სასწაულად გადავრჩი ტანსაცმლიანი ყვინთაობას, მადლობა მას ვინც დაგინება მოიგონა :) მერე საღამოს წავედით ბ10უმში, გიგას ვალი დამედო 15 ლარი, რამეთუ ჩემი არაორგანიზებულობის გამო აჩის მანქანით ვერ წავედით :) სამაგიეროდ იმ გარეწარმა დიდი ჩუპაჩუპსი წამართვა და შემიჭამა :( გიიიგა მააჭამე რა კანფეტიიი :(

 

15  +2 ლარი ამ ბუშტის საფასური :)   რომელიც აიღო და ვიღაც ნაგლ ბავშვს აჩუქა :(

ზეთს ვაი ჰი მასთ დაი! მოკვდი გარეწარო!    

საბოლოო ჯამში ვალი = (15+2–2)= 15 ლარი :) იჭები წავიდნენ გონიოში დისკოთეკაზე, მე ძალიან დამეზარა და ბ10უმში ვარჩიე დარჩენა ;)

მეორე დღეს ძალიან დამეზარა ზღვაზე ჩასვლა, შრეკი და გიგა მოვიდნენ ჩემთან სახლში, და ჯოკერში წამაგებინეს 20 ბუქნი :( რის გამოც 4 დღე კუნთები მტკიოდაა :(  იხ. ვიძიუ  

მერე ბჟალავა ჩამოვიდა ბ10უმიდან, მეთქი პიჟამოს მაინც გამოვიცვლითქო მარა სანამ წინადადება დავამთავრე პლიაჟზე ვიდექით უკვე :) და ბჟალავა სურათებს გვიღებდა :)

დღის ბოლოს 1 საათით გამოვიდა მზე და ამ შანსის გაშვება არ შეიძლებოდა ხელიდან... მე შრეკის მეშინოდა, იმიტო რო ზღვაზე ჩემს საყვითავებლად ჩამოვიდა მარა დამინდო და ერთხელაც არ ჩამაყვინთა, ზატო გიგასთან არც ხვეწნამ გაჭრა, არც თავის მომკვდარუნებამ, არც ლანძღვა–გინებამ... 3 დღის სამყოფი წყალი ვყლაპე :) ფოტო განწყობისთვის :) რამსიგრძე ფეხები მქონია და არ ვიცოდი :)

  სინამდვილეში ტანი ჩემია, ფეხები გიგასი :) 

სახლში რო მივედი ოთახში დამხვდა ჩვენი სიყრმის მეგობარი თოდუააა!! აეეე, გამიხარდა მაგრად, არ ველოდი... ხოდა რადგანაც რესტორანში წასვლა გაგვემაზა გოგოები გავიდნენ საჭმელად, მე და ვირუსები წავედით ციცინათელაში ბიჭების სანახავად. დასტური იმისა რომ ვნახეთ:)  

იქიდან წამოვედით გონკაობით, რის გამოც აჩის მანქანამ დარეკა ვეღარ მოვდივარო :) გავედით პროფილაქტიკაში, მერე მე დამტოვეს გოგოებთან და ბიჭები წავიდნენ ვირუსასთან, სულ 2 საათიც არ იქნებოდა რაც დავშორდი გოგოებს და რო მივედი გალეწილი მთვრალები დამხვდნენ ხუთივე :) რადგანაც 5 მთვრალ ქალს ჩემმა მტერმა უყურა ფხიზელი თვალით, მომიწია მეც დალევამ, მარა 2 ბაკალმა ჩაკიდულმა ვერ დამათრო :( აქ თოდუა ითხოვს მაგიდები გვერძე მივწიოთ და დენს ფლორი გავაკეთოთო, მე ვარწმუნებ იდეის აფსურდულობაში :)  

მერე ჩავედით დისკოთეკაზე, შრეკი თავისი ჩვეული ამპლუიდან გადაიქცა მეჯიც დენსერად :) უკვე ძალიან გვიანი იყო სახლში რო მივედით, 5 საათზე გიგა გაიპარა ქუთაისში!!!!!! რის გამოც მთელი მეორე დღე ვუმესიჯებდი და შეურაცხყოფას ვაყენებდი როგორც შემეძლო :) 24ში ღამე წავედით პლიაჟზე და კოცონი დავანთეთ, სასისკები და კარტოშკა შევწვით და გამოვთვერით ტრადიციულად :)  

  

მერე შეგვცივდა.. ინ ზის ფიქ, შრეკ ენდ მე არ თბობინგ ზე ტრაკზ :) 

 

რო წამოვედით ზონარი გამეხსნა გზაში და შრეკს შევთავაზე შემიკარი და ჟაკეტს გათხოვებთქო და კაიო :)    

ბოლო დღეს სახლის სხვა ბინადრებთან ერთად წავედით რესტორანში რათა ყველას ენახა რომ არც ისე ცუდი გოგოები ვართ :)   

მე და ჩემმა დამ შევძელით გვეცეკვა გვერძე სუფრასთან მოქეიფე ერთობ სიმპათიურ მოცეკვავე მამრებთან :) და როდის როდის დავიშალეთ... დილით ოთახიდან ფხოჭიალით გამომათრიეს, რამეთუ მეძნელებოდა აღმაშენებლის 444–ე ნომრის მიტოვება და გორში დაბრუნება :) 

ვსიო, სულ ეს იყო, გკოცნით, გეხვევით, აბა ჰე და აბა ჰო :)

 P.S. მიყვარს მე ბევრ სურ10იანი პოსტები, აბა ჯასთ ამდენი ბლადაბლუდი ჩემმა მტერმა წაიკითხა. :) 

დამცინეთ!

მერჩია, სულ არ შეგხვედროდი,
რადგან მაშინვე
დაიწყო ჩვენი განშორებაც...

ხვალ გაცილებით შორს ვიქნებით ერთმანეთისგან,
ვიდრე დღესა ვართ.
დღესაც ძლივს მესმის შენი სუნთქვა,
ან მეჩვენება
და თავს ვიტყუებ__
ჯერ მესმის მეთქი.

ჩემი გონების პაწაწინა ეკრანზე 
დღემდე აღბეჭდილია ერთადერთი კადრი ფილმისა,
რომელსაც "ჩვენი ცხოვრება" ჰქვია__
ჩემს მხარზე მშვიდად თავმიდებული,
ზიხარ და სუნთქავ__
რაც არასოდეს არ მომხდარა სინამდვილეში,
ვერ მოვიცალეთ საამისოდ,
ჩვენ ხომ უაზროდ
და უსაშველოდ
და ვარსკვლავებზეც უფრო მეტად ვართ მოწყვეტილნი
ერთმანეთს...
მაგრამ კი არ ვცდილობთ,
მხოლოდ ვოცნებობთ,
თავისით როდის ამოივსება
ეს გამთიშავი, გამთოშავი სიცარიელე,
რომელმაც გვშობა რაღაცისთვის
და რომელშიაც
თანდათანობით ვითქვიფებით

რაღაცის გამო.....

 ©???? 

"მიყვარხარ"-იდან"

"მიყვარდი"–მდე მანძილი

მტკივა.

შენი ჩემნაირობა მტკივა,

ყელში გაჩხერილი ბოღმის ბურთი მტკივა,

შენს თავს გეფიცები.

დაძაბულობისგან მხრებიღა მტკივა....

რა სასაცილო სიტყვაა ტკივილი....

ჩემთვის რომ უშენობას ნიშნავს

და შენთვის გამუდმებულ ტეხას წელის .

შიშიც სასაცილო სიტვაა...

მე რომ შენი დაკარგვის მეშინოდა 

და შენ ტარაკნების.

როგორ მეგონა, რომ ერთად ვიქნებოდით....

დამცინეთ!

 © ???????? :( 

ბავშვობაში მეგონა რომ :)

ვინაიდან და რადგანაც ვასასიმ დამთაგა "იძულებული" ვარ დავწერო პოსტი იმის შესახებ რასაც ბავშვობაში ვფიქრობდი და მეგონა :)

მაშ ასე, 

1) ბავშვობაში მეგონა რომ ჩემი თოჯინები ღამით ცოცხლდებოდნენ, ამიტომ სანამ დავიძინებდი ჩუმად ვულაგებდი ხოლმე ჩემს ძმას ლოგინში რო ჩემთვის არაფერი დაეშავებინათ, რადგანაც მე სუ ვაწამებდი, ხელ–ფეხს ვამტვრევდი, თმას ვაჭრიდი და ა.შ :)

2) ბავშვობაში მეგონა რომ ტყუილებს რო ვამბობდი ენაზე თეთრი წერტილები იმიტომ მიჩნდებოდა, ამიტომ გადაწყვეტილი მქონდა, რომ გავიზრდებოდი ენიდან თეთრი წერტილების გადამფხეკავი ექიმი უნდა გამოვსულიყავი :)

3) ძალიან დიდხანს მეგონა რომ ქართველები ტუჩებში არ კოცნიდნენ ერთმანეთს და ჩვენთან მხოლოდ ლოყაზე ნაზი ამბორი იყო დაშვებული :) :) :))))

4) მეგონა რომ ლოგინის ქვეშ ცხოვრობდა რაღაც საშინელება და აუცილებლად მტაცებდა ფეხებში ხელს და შემითრევდა თუ სასწრაფოდ არ ავწევდი ფეხებს ლოგინზე :) ხოდა ამიტომ შუქს რო ვაქრობდი მინიმუმ 2 მეტრის სიშორიდან ვხტებოდი ლოგინზე :):)

5) უკან–უკან თუ ვივლიდი დედა მომიკვდებოდა :))

6) ტელევიზორში ან კომპიუტერის ეკრანზე გამოსახულებას სხვა მხრიდან თუ შევხედავდი მეორე მხარე გამოჩნდებოდა კადრის :) კისერდაგრძელებული ვუყურებდი ორივეს :)]

7) ვარსკვლავებს თუ დავითვლიდი ხალები და მეჭეჭები გამომივიდოდა, ხოდა ზურგზე მინდოდა რო ხალები მქონოდა და ვითვლიდი ხოლმე გამწარებული :)

8) კევს თუ დიდხანს დავღეჭავდი, ძალიან დიდი ყბები გამიხდებოდა :)

9) ბავშვობაში მეგონა რომ თუ ყურებს დიდხანს ვაპარტყუნებდი ხელით, აუცილებლად ავფრინდებოდი როგორც დამბო დაფრინავს მულწიკში,   

თან სუ სპილოს მეძახდნენ ისედაც, დიდი ცხვირი და ყურები გაქვსო და... :(

 

10) კიდევ მეგონა რომ სიმღერაში "მე შენს ნაკვალევს დავეძებ" ამ ფრაზას უნდა მოჰყოლოდა შემდეგი:  "რამხელა ფეხი გქონია"  ახლაც თუ სადმე ყური მოვკარი ამ სიმღერას სუ მგონია რო ასე უნდა გაგრძელდეს :)))

11) ასაკით დიდი ადამიანი აუცილებლად უფრო მაღალი უნდა ყოფილიყო ვიდრე ასაკით მასზე უმცროსი :)

12) ბავშვობაში მეგონა რო სიგარეტს მარტო კაცები ეწეოდნენ :) :) :)

13) და ბოლოს, ბავშვობაში მეგონა რომ, რო გავიზრდებოდი იმაზე ბევრად ჭკვიანი და წარმატებული "ქალი" ვიქნებოდი ვიდრე ეხლა ვარ :)

p.s მეზობლის ბავშვს მოვატყუე რომ ასვალტის ხაზებზე (დაბზარულივით როა ხოლმე) ფეხს თუ დაადგავდა დედა მოუკვდებოდა, ის კიდე ისე მიეჩვია დღემდე დაბლა იყურება და ისე დადის :) :) :)

ჩემის მხრივ ვთაგავ გურამს, რამეთუ მაინტერესებს მისი ბავშვური ფანტაზიები :) 

p.s.s. დაკარგული იმიტომ ვიყავი რომ "დასასვენებლად" ვიყავი ქობულეთში, მაგაზეც დავწერ მერე :) 

ძიბიილ ნუ!!

 


 

 
 
   

 

 
 
 
  
 

 

 

 

აი რა დონის დებილი უნდა იყო ადამიანი რო ასეთი თმა შეიჭრა, თან ასე დაუნდობლად :( ყოველი ღერის ძირს დაცემა ნემსებივით მერჭობოდა ხერხემალში, რა მეგონა ნეტა სალონში რო შევედი და გამოვაცხადე თმის შეჭრა მინდათქო...

დებილ ნუ...

ხოდა დღეიდან ვეძებ ქუდებს ინტენსიურად, და კიდე სანამ ისევ ასე არ ჩამომეზრდება თმა, სარკეშიც არ ჩავიხედავ :( :( :(

აააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა,

ნახევარი კიარადა მეოთხედი თმა აღარ მაქვს თავზე... :( :( :( 

გურამ, მე მაპატიე, არ უნდა მექნა :( 

:( :( :( დეპრესიაში ვარ... აღარც სიესბის დამთავრება მიხარია და აღარც არდადეგები :( 

და ეს უბრალოდ, მამიდას გოჭი :*