I will never love you more than….

არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე საყვარელი ფილმების ყურება;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი წითელი კაბა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ძაღლი გრეი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ნოკია ენ76;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი სვოჩის ბეჭედი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე „დინამოს“ თამაშებზე სიარული;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე უბრალო საღამო ჩემს გოგოებთან ერთად, როცა ყველაზე და ყველაფერზე ვჭორაობთ გათენებამდე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე აბანოში სიმღერა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი პირველი შეყვარებული, მიუხედავად იმისა რომ მისი გონებრივი შესაძლებლობები შემაშფოთებლად დაბალია;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ბენისიო დელ ტორო;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე დედაჩემის შემწვარი კვერცხი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ბავშვობა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი აწ გარდაცვლილი აიპოდი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე მზის ამოსვლა ყაზბეგში და მზის ჩასვლა ზღვაზე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე გაზაფხულის წვიმის სუნი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სტუდენტობის წლები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე პირველი თოვლის მოსვლა ზამთარში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე კარავში გათენებული ღამე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე შენი მორთმეული ყვავილები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ფეხებზე დაკიდებული მაღვიძარას ზარი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ლოგინში მორთმეული ყავა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ღამის „ტკბილი ძილი“ და დილის „დილამშვიდობისა“
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი სათამაშო „ჭყატა“
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ნატკენი თითი, გაუჩერებლად რომ ფეთქავს ამ წუთას;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე შერიგების პროცესი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე თავდაყირა წოლა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ხვეული თმა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე „ეშმაკი ხუანი“ მიყვარდა ბავშვობაში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე მზესუმზირის ჭამა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სიცხიანზე მალინის მურაბანი ჩაი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ტყეში ხეტიალი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ზღვის ხმაურის მოსმენა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი კომპიუტერი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სახლში ტრუსის ამარა სიარული;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩიპი & დეილი, ტომი & ჯერი, სინდბადი და შრეკი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე მამაჩემის მეგობარი ირაკლი მიყვარდა ბავშვობაში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე დე ნირო ახალგაზრდობაში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი გულიანი ყელსაბამი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე გაბრაზებულზე ახლომდებარე ნივთების ლეწვა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე შენი სიმთვრალისგან აციმციმებული თვალები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე კოშმარებიდან გამოღვიძება;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ძველი დღიურები და უხარისხო ლექსები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ნოდარ დუმბაძე და დოჩანაშვილი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი უძილობისაგან ჩაშავებული თვალის უპეები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სიმთვრალით გამოწვეული თავაწყვეტილობა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩოხელის „ანგელოზთღამეობა“
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე დედაჩემის დაღლილი თვალები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ცრემლებამდე სიცილი და სიცილამდე ატირება;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ახალი წელი და ჩემი დაბადების დღე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი სისუსტეების დამფარავი ნიღბები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ცისარტყელა ცაზე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ბუნებაში არსებული ყველა მწვანე ფერი;
…….

To Be Continued…..
ვნახოთ რამდენ პუნქტს შეეხება ესოდენ ბანალური ფრაზა „არასოდეს თქვა არასოდეს“

ბოდვანი საკვირველნი... :)

აიიიტ!!! რა ხდება თუ რა ამბავია??!!
კიარადა,
რაღაცეები მეწერინება ეხლა და ინტერნეტი არ მაქვს რო ონლაინ რეჟიმში ვწერო, ხოოდა გავხსენი ვორდის ახალი გვერდი, დავაიგნორე ჩემს გვერდით ოთახში ატეხილი ენითაღუწერელი აურზაური და ტვინის ბურღვა (შენ მაგას ბურღვას ეძახი?!) და მივეცი თითებს გზა ფართო...
რა ხდება ჩემს თავს? ბევრი რამ ხდება....
აი ახლა ვზივარ ყაზბეგის რომელიღაცა ქუჩის რომელიღაცა სახლის (რომელიც ბოლო გაჩერებასთან ყველაზე ახლოს იყო) რომელიღაცა ოთახში და ვებრძვი შემოტეულ ემოციებს :) ა ემოციური რო ვიყავი არ იცოდით ეგ ამბავი? არც მე ვიცოდი, რა მაგარია, აწი გვეცოდინება... :)
თავში მიტრიალებს ფიქრები იმაზე რო რა მაგარია, მსოფლიოში ყველაზე საყვარელი (ჩემს მერე) არსება რო მოვნათლე წინა ხუთშაბათს, ასევე იმაზეც რო უკვე დიდები ვართ, მე კიდევ გუშინდელივით მახსოვს სკოლაში როგორ მივედით, რო აგერ დალის უკვე ქმარი და შვილი ყავს, რო მე მეჯვარე და ნათლია გავხდი, რო ვერასოდეს ვიფიქრებდი რო თიკო ამ ყველაფერს არ დაესწრებოდა, ისკიარადა სუფრაზე ყველაზე ბოლო სტუმრად მოვიდოდა... ვხვდები რო წლები ნელ-ნელა ცვითავს ჩვენს მეგობრობას, რო, შეიძლება ვაჭარბებ მარა რაღაც ვალდებულებაში გადავიდა ჩვენი ურთიერთობა, აბა რა, ჩვენ ხო 16 წელია დაქალები ვართ, 11 წელი ერთ მერხზე ვიჯექით... მე თიკოს მხარზე თავმიდებულს მიტირია როცა სიყვარულში იმედი პირველად გამიცრუვდა, და თიკოსაც დაუსველებია ჩემთვის მხარი იმიტო რო დედამისმა გააბრაზა...
ინერციით გამოყოლილი მეგობრობა...
გული მწყდება, რო დღეს უკვე თვეში ერთხელ, 1-2 საათით ვნახულობთ ერთმანეთს, და მთელი თვის ამბების შეჯამებას ვუსმენთ მარტო, როცა 16 წელი ყოველი დღე ვიცოდით ერთმანეთის... რეაქციის გასაგებად უკვე კითხვის დასმა გვჭირდება ერთმანეთისთვის, როცა ყველაფერი უსიტყვოდაც გადასარევად გვესმოდა ადრე... რო დაჟე ტყუილებსაც ერთნაირს ვამბობდით, ეხლა იმასაც ვერ ვხვდებით ერთმანეთს რა დროს ვატყუებთ. რო მე 1000 დეტალი არ ვიცი შენი ცხოვრების, და შენც ასევე, რო შეიძლება სურვილიც აღარ გაქვს ყველაფერი მომიყვე და გამინაწილო, იმიტო რო ჩემი ადგილი სხვამ შეცვალა, ეხლა სხვას ესმის შენი უსიტყვოდ, შენი მიმიკებიდან კიდე მთელი სიტუაციის გაგება შეუძლია... მე უკვე მოვიკოჭლებ მაგაში.. შენ შეიცვალე, მეც შევიცვალე ალბათ.... უკვე მიკვირს შენი მესიჯი, გუშინ რო დამირეკე ვაფშე გავოცდი, რამდენი ხანია პროსტა მოსაკითხად აღარ შევხმიანებივართ ერთმანეთს?! მე მეშინოდა, ყოველთვის მეშინოდა რო ეს დრო დადგებოდა, რო სხვა ჩამანაცვლებდა შენს ცხოვრებაში, პირველი კლასიდან მეშინოდა, გაცნობის დღიდან, და ეს იმიტო არა რო მე ძალიან და უაზროდ და უსაზღვროდ ეჭვიანი ვარ, აი მეშინოდა და ვსიო. შენ კიდე ვერავინ ჩაგანაცვლებს ჩემს ცხოვრებაში... ყოველთვის შენი ყველაზე მეტად გამიხარდება და ყველაზე მეტად მეწყინება, ყველზე მეტად შემტკივა გული შენზე, შენს შეცდომებზე ყველაზე მეტად გავბრაზდები და შენი წარმატებით ყველაზე მეტად ვიამაყებ, და ეს იმიტო არა რო 11 წელი ერთ მერხზე ვისხედით და 16 წელია დაქალები ვართ, რო შენი მეგობრობა ინერციით მომდევს...
ვიცი ნახავ როდისმე ამ ნაწერს და გაიცინებ, აი უბრალოდ გაიცინებ, ჩათვლი რომ ეს რიგითი ეჭვიანობის სცენაა, რო გაჭედილი მაქვს, რო არაფერი მსგავსი... დამირეკავ ალბათ და მეტყვი, გოგოო, შენ .......?! მე გიპასუხებ არა, არ მაქვს... ან შეიძლება გიპასუხო რო არაფერი ისეთი, უბრალოდ იქ მთაში ემოციებს ავყევი და ყველაფერი მუქ ფერებში წარმოვიდგინე, რო ბოდიში რაღაცეებში ტყუილად დაგადანაშაულე, და რა მოხდა მერე თუ დალის ჯვრისწერას არ დაესწარი?! მერე რა რო მთელი ბავშვობა მაგ დღეს ველოდებოდით?! ხო, შეიძლება მე ეგრე გითხრა და შენ ვეღარც შემატყო რო მე გატყუებ. რო სულაც არაა სულერთი რო შენ 100000დეტალი არ იცი ჩემი ცხოვრების და არც ისაა სულერთი რო დიდ დაინტერესებას ვერც გატყობ... რო მიუხედავად იმისა რო ჩემი საქმე არაა და არ უნდა ვერეოდე, მაინც გულზე ვსკდები რო მახსენდება რო დალის ჯვრისწერაზე არ მოხვედი.... იმიტო კი არა რო გამოცდიდან ეგრევე არ წამოხვედი, იმიტო რო შენ ჩვენ უკანა პლანზე, სადღაც ჯანდაბაში გადაგვწიე და სხვა, უფრო მნიშვნელოვანი ღირებულებები გაგიჩნდა.. აააააარ გსაყვედურობ, არასოდეს! უბრალოდ მინდა რო იცოდე რას ვგრძნობ და რას ვერ გეუბნები, იმიტო რო არ მინდა სათქმელი შემაწყვეტინო... ხოდა ვაქვეყნებ აქ, და აი ნახავ, რამდენი ხნის მერე წაიკითხავ... იმიტო კიარა რო ვერ მოახერხებ, იმიტო რო დევას და ანრის და ვიღაცის სტატუსები უფრო მნიშვნელოვანია შენთვის, ვიდრე ის რაც ჩემს ბლოგზე იწერება...
აი ესე, დაგცოფე და დაგანთხიე ბოღმა! მარა ეს იმიტო რო მე ყველაზე საყვარელი ეგოისტი ვარ მსოფლიოში, და ბოღმისგან გული რო არ გამისკდეს, აუცილებელია შენი წილი გაგიზიარო!!!!