Sep 1, 2010

გამარჯობა შემოდგომავ!.... რა გეჩქარებოდა?!

მე ვარ შემოდგომა,ჭრელი მოზაიკა.. ელვად მოხატული ფერთა გალერეა,
ღუბელთ სინოტივე,სულში ლოცვად მიკრავს, თუკი, რა თქმა უნდა, გზა არ ამერია.
მე ვარ შემოდგომა,მტევნის გაფიცხება,სისხლის ადუღება ბადაგ-შარბათებით,
ვიწყებ ენკენისთვით,მერე სიცივით და მერე წვიმებით და... ზამთრით გავთავდები
მე ვარ შემოდგომა,უხმო გაშიშვლება,უხმო გადაჭკნობა,ფოთოლთ სინანული,
ქარში ყვავილების სუნთქვა გაიშლება ბოლო სიმძაფრით და ბოლოს სიყვარულით.
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ ფოთოლცვენა, შუქი გაქრობის და ფერფლად მინავლების,
ერთ დროს დამდაღველი მწველი მხურვალება, ბოლოს ფიფქებით და სევდით ვიმალები
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ განშორება, მე ვარ მონატრება, მე ვარ სიმარტოვე,
ხეებს ფოთლები და მინდვრებს ყვავილები, სივრცეს-მერცხლები და მე შენ მიგატოვებ.
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ გარინდება, მე ვარ ჩავლილი და მე ვარ წარსული,
მე ვარ მოფერება,მე ვარ დაბინდება, მე ვარ ანარეკლი ყველა გაზაფხულის,
მე ვარ შემოდგომა, უცხო სიმბოლიკა, კვნესა გარეული ხიბლი ამინდების,
მე ვარ ოქროსფერი ფერის გაგიჟება, მე ვერ დავდუმდები, მე ვერ დავმშვიდდები
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ გადაღლილი, მზერაგამცვდარი და თრობამორეული,
მე ვარ აუხსნელი, მე ვარ ასახსნელი, მე ვარ ახლობელი, მე ვარ შორეული.
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ გაფითრება, მე ვარ სასწაულის მკვეთრი ნაბიჯები,
მე ის სიკეთე ვარ, რომ არ გაითვლება, მე ის ბავშვობა ვარ, რომ არ დავდინჯდები,
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ ღვინობისთვე, მე ვარ ამურისგან ტერფებდამსხვრეული,
მე ვარ გატაცება, უხმო გატაცება, მე ის ყვავილი ვარ, მტვერში წაქცეული
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ გადაფრენა, ჯებირმორღვეული სივრცე ტკივილების,
მე ვარ დასასრულის არსის გამართლება, თუმცა ულაზათოდ მე არ მივილევი.
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ მოძახილი, მე ვარ გახსენება ძარღვში მოვარდნილი,
მე ვარ მოდარდება, მე ვარ მოლანდება, ალი დამღუპველი ყველა მონადირის.
მე ვარ შემოდგომა, მე ვარ გადაბნევა, მე ვარ გადანგრევა სხივთა პალიტრების,
მე ვარ სიცოცხლე და მე ვარ სიკვდილი და მე ვარ მოლოდინი დიდი დაფიქრების.....
მე ვარ შემოდგომა, ფერთა მოზაიკა, ფერთა ჯადოსნური ხილვის გალერეა,
თითქოს მომიყვანეს სულ სხვა სამყაროდან და ამ სამყაროში გზები ამერია...
არის შემოდგომა... დენთი ღვინობისთვე,შენი სიყვარული ჩემი მფარველია..

Aug 27, 2010

I will never love you more than….

არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე საყვარელი ფილმების ყურება;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი წითელი კაბა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ძაღლი გრეი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ნოკია ენ76;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი სვოჩის ბეჭედი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე „დინამოს“ თამაშებზე სიარული;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე უბრალო საღამო ჩემს გოგოებთან ერთად, როცა ყველაზე და ყველაფერზე ვჭორაობთ გათენებამდე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე აბანოში სიმღერა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი პირველი შეყვარებული, მიუხედავად იმისა რომ მისი გონებრივი შესაძლებლობები შემაშფოთებლად დაბალია;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ბენისიო დელ ტორო;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე დედაჩემის შემწვარი კვერცხი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ბავშვობა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი აწ გარდაცვლილი აიპოდი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე მზის ამოსვლა ყაზბეგში და მზის ჩასვლა ზღვაზე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე გაზაფხულის წვიმის სუნი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სტუდენტობის წლები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე პირველი თოვლის მოსვლა ზამთარში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე კარავში გათენებული ღამე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე შენი მორთმეული ყვავილები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ფეხებზე დაკიდებული მაღვიძარას ზარი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ლოგინში მორთმეული ყავა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ღამის „ტკბილი ძილი“ და დილის „დილამშვიდობისა“
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი სათამაშო „ჭყატა“
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ნატკენი თითი, გაუჩერებლად რომ ფეთქავს ამ წუთას;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე შერიგების პროცესი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე თავდაყირა წოლა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ხვეული თმა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე „ეშმაკი ხუანი“ მიყვარდა ბავშვობაში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე მზესუმზირის ჭამა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სიცხიანზე მალინის მურაბანი ჩაი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ტყეში ხეტიალი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ზღვის ხმაურის მოსმენა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი კომპიუტერი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სახლში ტრუსის ამარა სიარული;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩიპი & დეილი, ტომი & ჯერი, სინდბადი და შრეკი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე მამაჩემის მეგობარი ირაკლი მიყვარდა ბავშვობაში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე დე ნირო ახალგაზრდობაში;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი გულიანი ყელსაბამი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე გაბრაზებულზე ახლომდებარე ნივთების ლეწვა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე შენი სიმთვრალისგან აციმციმებული თვალები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე კოშმარებიდან გამოღვიძება;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი ძველი დღიურები და უხარისხო ლექსები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ნოდარ დუმბაძე და დოჩანაშვილი;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი უძილობისაგან ჩაშავებული თვალის უპეები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე სიმთვრალით გამოწვეული თავაწყვეტილობა;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩოხელის „ანგელოზთღამეობა“
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე დედაჩემის დაღლილი თვალები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ცრემლებამდე სიცილი და სიცილამდე ატირება;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ახალი წელი და ჩემი დაბადების დღე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ჩემი სისუსტეების დამფარავი ნიღბები;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ცისარტყელა ცაზე;
არასოდეს მეყვარები უფრო მეტად ვიდრე ბუნებაში არსებული ყველა მწვანე ფერი;
…….

To Be Continued…..
ვნახოთ რამდენ პუნქტს შეეხება ესოდენ ბანალური ფრაზა „არასოდეს თქვა არასოდეს“

Aug 1, 2010

ბოდვანი საკვირველნი... :)

აიიიტ!!! რა ხდება თუ რა ამბავია??!!
კიარადა,
რაღაცეები მეწერინება ეხლა და ინტერნეტი არ მაქვს რო ონლაინ რეჟიმში ვწერო, ხოოდა გავხსენი ვორდის ახალი გვერდი, დავაიგნორე ჩემს გვერდით ოთახში ატეხილი ენითაღუწერელი აურზაური და ტვინის ბურღვა (შენ მაგას ბურღვას ეძახი?!) და მივეცი თითებს გზა ფართო...
რა ხდება ჩემს თავს? ბევრი რამ ხდება....
აი ახლა ვზივარ ყაზბეგის რომელიღაცა ქუჩის რომელიღაცა სახლის (რომელიც ბოლო გაჩერებასთან ყველაზე ახლოს იყო) რომელიღაცა ოთახში და ვებრძვი შემოტეულ ემოციებს :) ა ემოციური რო ვიყავი არ იცოდით ეგ ამბავი? არც მე ვიცოდი, რა მაგარია, აწი გვეცოდინება... :)
თავში მიტრიალებს ფიქრები იმაზე რო რა მაგარია, მსოფლიოში ყველაზე საყვარელი (ჩემს მერე) არსება რო მოვნათლე წინა ხუთშაბათს, ასევე იმაზეც რო უკვე დიდები ვართ, მე კიდევ გუშინდელივით მახსოვს სკოლაში როგორ მივედით, რო აგერ დალის უკვე ქმარი და შვილი ყავს, რო მე მეჯვარე და ნათლია გავხდი, რო ვერასოდეს ვიფიქრებდი რო თიკო ამ ყველაფერს არ დაესწრებოდა, ისკიარადა სუფრაზე ყველაზე ბოლო სტუმრად მოვიდოდა... ვხვდები რო წლები ნელ-ნელა ცვითავს ჩვენს მეგობრობას, რო, შეიძლება ვაჭარბებ მარა რაღაც ვალდებულებაში გადავიდა ჩვენი ურთიერთობა, აბა რა, ჩვენ ხო 16 წელია დაქალები ვართ, 11 წელი ერთ მერხზე ვიჯექით... მე თიკოს მხარზე თავმიდებულს მიტირია როცა სიყვარულში იმედი პირველად გამიცრუვდა, და თიკოსაც დაუსველებია ჩემთვის მხარი იმიტო რო დედამისმა გააბრაზა...
ინერციით გამოყოლილი მეგობრობა...
გული მწყდება, რო დღეს უკვე თვეში ერთხელ, 1-2 საათით ვნახულობთ ერთმანეთს, და მთელი თვის ამბების შეჯამებას ვუსმენთ მარტო, როცა 16 წელი ყოველი დღე ვიცოდით ერთმანეთის... რეაქციის გასაგებად უკვე კითხვის დასმა გვჭირდება ერთმანეთისთვის, როცა ყველაფერი უსიტყვოდაც გადასარევად გვესმოდა ადრე... რო დაჟე ტყუილებსაც ერთნაირს ვამბობდით, ეხლა იმასაც ვერ ვხვდებით ერთმანეთს რა დროს ვატყუებთ. რო მე 1000 დეტალი არ ვიცი შენი ცხოვრების, და შენც ასევე, რო შეიძლება სურვილიც აღარ გაქვს ყველაფერი მომიყვე და გამინაწილო, იმიტო რო ჩემი ადგილი სხვამ შეცვალა, ეხლა სხვას ესმის შენი უსიტყვოდ, შენი მიმიკებიდან კიდე მთელი სიტუაციის გაგება შეუძლია... მე უკვე მოვიკოჭლებ მაგაში.. შენ შეიცვალე, მეც შევიცვალე ალბათ.... უკვე მიკვირს შენი მესიჯი, გუშინ რო დამირეკე ვაფშე გავოცდი, რამდენი ხანია პროსტა მოსაკითხად აღარ შევხმიანებივართ ერთმანეთს?! მე მეშინოდა, ყოველთვის მეშინოდა რო ეს დრო დადგებოდა, რო სხვა ჩამანაცვლებდა შენს ცხოვრებაში, პირველი კლასიდან მეშინოდა, გაცნობის დღიდან, და ეს იმიტო არა რო მე ძალიან და უაზროდ და უსაზღვროდ ეჭვიანი ვარ, აი მეშინოდა და ვსიო. შენ კიდე ვერავინ ჩაგანაცვლებს ჩემს ცხოვრებაში... ყოველთვის შენი ყველაზე მეტად გამიხარდება და ყველაზე მეტად მეწყინება, ყველზე მეტად შემტკივა გული შენზე, შენს შეცდომებზე ყველაზე მეტად გავბრაზდები და შენი წარმატებით ყველაზე მეტად ვიამაყებ, და ეს იმიტო არა რო 11 წელი ერთ მერხზე ვისხედით და 16 წელია დაქალები ვართ, რო შენი მეგობრობა ინერციით მომდევს...
ვიცი ნახავ როდისმე ამ ნაწერს და გაიცინებ, აი უბრალოდ გაიცინებ, ჩათვლი რომ ეს რიგითი ეჭვიანობის სცენაა, რო გაჭედილი მაქვს, რო არაფერი მსგავსი... დამირეკავ ალბათ და მეტყვი, გოგოო, შენ .......?! მე გიპასუხებ არა, არ მაქვს... ან შეიძლება გიპასუხო რო არაფერი ისეთი, უბრალოდ იქ მთაში ემოციებს ავყევი და ყველაფერი მუქ ფერებში წარმოვიდგინე, რო ბოდიში რაღაცეებში ტყუილად დაგადანაშაულე, და რა მოხდა მერე თუ დალის ჯვრისწერას არ დაესწარი?! მერე რა რო მთელი ბავშვობა მაგ დღეს ველოდებოდით?! ხო, შეიძლება მე ეგრე გითხრა და შენ ვეღარც შემატყო რო მე გატყუებ. რო სულაც არაა სულერთი რო შენ 100000დეტალი არ იცი ჩემი ცხოვრების და არც ისაა სულერთი რო დიდ დაინტერესებას ვერც გატყობ... რო მიუხედავად იმისა რო ჩემი საქმე არაა და არ უნდა ვერეოდე, მაინც გულზე ვსკდები რო მახსენდება რო დალის ჯვრისწერაზე არ მოხვედი.... იმიტო კი არა რო გამოცდიდან ეგრევე არ წამოხვედი, იმიტო რო შენ ჩვენ უკანა პლანზე, სადღაც ჯანდაბაში გადაგვწიე და სხვა, უფრო მნიშვნელოვანი ღირებულებები გაგიჩნდა.. აააააარ გსაყვედურობ, არასოდეს! უბრალოდ მინდა რო იცოდე რას ვგრძნობ და რას ვერ გეუბნები, იმიტო რო არ მინდა სათქმელი შემაწყვეტინო... ხოდა ვაქვეყნებ აქ, და აი ნახავ, რამდენი ხნის მერე წაიკითხავ... იმიტო კიარა რო ვერ მოახერხებ, იმიტო რო დევას და ანრის და ვიღაცის სტატუსები უფრო მნიშვნელოვანია შენთვის, ვიდრე ის რაც ჩემს ბლოგზე იწერება...
აი ესე, დაგცოფე და დაგანთხიე ბოღმა! მარა ეს იმიტო რო მე ყველაზე საყვარელი ეგოისტი ვარ მსოფლიოში, და ბოღმისგან გული რო არ გამისკდეს, აუცილებელია შენი წილი გაგიზიარო!!!!


Jun 14, 2010

ქუჩაში..

მთა მთას ვერ შეხვდება თორემ, ადამიანი-ადამიანს ყოველთვისო-თუ რაღაც ამის მსგავსს ხო ამბობს ვალოდია ჯინჭარაძე არაჩვეულებრივ გამოფენაში?! ხოდა ვინაიდან და რადგანაც, ადამიანი უფრო მეტად ვარ ვიდრე მთა, რა გასაკვირია რომ ერთ მშვენიერ, ან არც ისე მშვენიერ დღეს, მეც შემოგხვდეთ ქუჩაში?! მითუმეტეს ყველა ყველას შეხვდა ბლოგსფეროში :)

ანუ, მეც ჩავები თეგომანიაში, (აქ თავისუფლად შემეძლო მეთქვა დამთაგეს და იმიტომ თქო, და ვერავინ ვერასოდეს გაიგებდა რომ არავისაც არ დავუთაგივარ:)) ხოდა რავი, ესეც ჩემი "ქუჩაში რომ შეგხვდეთ" პოსტი :

მართალია დაბლა პოსტში ძალიან ბევრი ვიქადაგე რაოდენ მძულს გამარჯობის თქმა და რაოდენ უჟმური ვარ, მარააა, არ დაიჯეროთ ეგ, საერთოდაც არ ვარ უჟმური და ხალხის ნახვაც მიხარია ქუჩაში, (მანამ სანამ ეს ნახვა ყოველდღიურ ხასიათს შეიძენს) ხოდა ნებისმიერი თქვენთაგანი რომ შემხვდეს, და მომაბრუნოს, ჰეი ბაზილიო, მე "ეს" ვარ და შენს ბლოგს ვკითხულობო, პირობას გაძლევთ რომ, აუცილებლად გამახარებს ეს, და შეიძლება იმენად გამახაროს რო საერთოდ ხმაც ვერ ამოვიღო :) სათნო ღიმილს კი აუცილებლად მოგაგებებთ :)

ხოდა ეს სათნო ღიმილი რო იხილოთ, ხო უნდა იცოდეთ სად შეიძლება შემხვდეთ?!
სამუშაო დღეებში თბილისში ჩემი ნახვის იმედი ნუ გექნებათ უახლოესი 3 თვე მაინც... გორი კი ისეთი პატარაა, ნებისმიერ ადგილას შეიძლება შემხვდეთ. და წინასწარ გაფრთხილებთ, არასოდეს გაგიკვირდეთ რასაც არ უნდა ვაკეთებდე ქუჩაში... იმის გამო რომ ტაქსით მთელი ქალაქიც რო მოიარო 5 ლარზე მეტს მაინც არ დახარჯავ, ძალიან ხშირად ვსარგებლობ ტაქსით, ძირითადად იმიტომ რომ ჩანთა მაქვს მძიმე:) საღამოს თუ შეგხვდით და ვარ მარტო, ან ნერვიული აშლილობა მაქვს და განტვირთვას ვეძებ, ანდაც მეგობრების სანახავად მივდივარ... ამ დროს დიდი ალბათობაა ვუსმენდე მუსიკას, ან ვიცინოდე უაზროდ იმიტომ რომ თუ რამ სასაცილო მომხდარა ჩემს თავს, ერთთავად მარტო სიარულისას მახსენდება :) თუ ვინმესთან ერთად შეგხვდით, მალევე მიხვდებით რომელი ვარ, ის, ყველაზე ხმამაღლა და ყველაზე ბევრს რომელიც ლაპარაკობს :)
თბილისში შეგიძლიათ მნახოთ 5 დეკემბრის ქუჩაზე ძალიან ხშირად, თუ თვალი მესამე სართულისკენ მეპარება, რა მოხდა მერე?! ეს მეზობლის ქალია შინაური, კაციც კიარა :))) მარჯანიშვილზე და დინამოსთან-დიდის წარმატებით, თუ ისნის მეტროსთან ბარბაცით მოვდივარ, ე.ი ვირუსასთან სულ ცოტა 5 ჩემნაირი მთვრალი ადამიანია კიდევ სახლში :) ძალიან იშვიათად მიხილავთ სადმე კლუბში,და კიდევ უფრო მეტად იშვიათად მარტო გოგოების გარემოცვაში...
თუ სადმე ხუჭუჭა, გოგო დაინახეთ ქუჩის ძაღლთან ან კატასთან დიალოგში ჩართული, ძალიან დიდი ალბათობაა რომ მე ვარ :) ამ 1 წლის წინ თამამად შემეძლო მეთქვა რომ ვერასოდეს მნახავთ კაბაში შემოსილსთქო მაარა, ამ ბოლოს ძირითადად ჭეშმარიტი დიაცივით მაცვია :) აუცილებლად მეკეთება რომელიმე თითზე ბეჭედი, და თუ ნერვიულად ვისრისავ მარჯვენა ხელის მეოთხე თითს, ე.ი ბეჭედი სახლში დამრჩა... არასოდეს მეკეთება საყურე, იმიტომ რომ ყური მიჩირქდება 2 წამში (და თან ცოდვა გამხელილი სჯობს და, ისეთი ფორმის ყურებს, როგორიც მე მაქვს, საერთოდ არ უნდა აჩენდეს თავმოყვარე ადამიანი, არამცთუ საყურით უკეთებდეს აფიშირებას:)თმა აუცილებლად გაშლილი და გაბურძგნული, მაკიაჟი? უკიდურეს შემთხვევაში ტონალური... მარჯვენა ლოყაზე თვალშისაცემი (:) ) ხალით, არც ისე ძალიან პატარა თავით, საშუალოზე მაღალი (172) სიმაღლით, სასურველზე 8-10 კილოგრამით მეტი (65) სიგანეში :) უკიდურესად პატარა ტერფებით (36 იც არა,) ხშირად თაბაშირით კიდურდამშვენებული, ნუ სუ ცოტა ერთი მუხლი მაინც მექნება ან ნატკენი, ან ახალმორჩენილი :) თითქმის არასოდეს მაცვია ქუსლზე, ისევე როგორც არ მაცვია ფეხსაცმელი რომლიდანაც 1ზე მეტი თითი ჩანს :) კიდე რა... ა ხო, თუ თვალებმა ძალიან შემაწუხა, შესაძლებელია მიხილოთ სათვალითაც,(მაგალითად ხვალიდან) და ძალიან ხშირად კაშნეთი, იმიტომ არა რომ სუსტი ყელი მაქვს და გრილი ჰაერის ჩასუნთქვაზე მიცივდება... ძალიან მიყვარს, და თან ნუ ეს ღრმა დეკოლტის უმწეო კომპლექსი მომყვება ინერციით ახალგაზრდობიდან :)
ღამის 12-ის მერე, თუ დაინახეთ როგორ ასეირნებს ზრდასრული კავკასიური ნაგაზი ზემოთ აღწერილ გოგოს, მაშინ ნამდვილად მე ვარ და ჯერ შორიდან მომესალმეთ, მერე მე შევეცდები გრეის დარწმუნებას იმაში რომ აუცილებელია ზრდილობიანად შეგხვდეთ :)

ხო და სულ ეს იყო მგონი :) მე მახსოვს ერთხელ ჩორვენი დავინახე ბისერების მაღაზიაში და ადგილზე ვცქმუტავდი კარგა ხანს გამოვეხმაურო თუ არათქო და ვერ გავბედე მისვლა საბოლოოდ, ხოდა ეხლა ვფიქრობ რომ გაეხარდებოდა აუცილებლად რო მივსულიყავი, მეც ხო გამეხარდება არა?! :)





ან ამხელა პოსტი რა საჭირო იყო, მე ხომ ყველაზე საყვარელი ვარ და აბა როგორ აგერევით სხვაში :))))

Jun 2, 2010

ყველაფრისმოძულე მე... :)


აი როგორ არ მიყვარს ახალი პოსტის წერას რო ვიწყებ ვიცი შინაარსი დაახლოებით რაზე უნდა დავწერო ანუ, და პირველი წინადადება არასოდეს არ მომდის თავში!!! რამდენჯერ მაგის გამო საერთოდ დამკარგია პოსტის წერის სურვილი :) ეხლაც, ეგრეა, ხოდა არანაირი შესავალი და ბლა ბლა ბლა... პირდაპირ გადავედით საქმეზე :)


არ მიყვარს:

1) ფეხის თითები! რა მახინჯობააა პროსტა, და საერთოდ რატო უჩნდება ადამიანს სურვილი რო ფართო საზოგადოებას გამოუმზიუროს ეს სიმახინჯე ორგანო ვერ ვხვდები :( ნელ-ნელა მიმძაფრდება ეს ზიზღნარევი დეპრესია რო მახსენდება მომდევნო 5 თვე რო დღეში 1000000ობით ფეხის თითის ნახვა და ატანა რო მომიწევს :( ვერ ვიტან ფეხსაცმელს რომლიდანაც 1-ზე მეტი თითი მიმზერს, არადა, ეს ამაყად მომზირალი სიმახინჯეები გეომეტრიული პროგრესიით იზრდება ტემპერატურის მატებასთან ერთად... განსაკუთრებით გულისამრევია კაცის ე.წ თითისგასაყრელიანი სანდლები, ვუაიმეეეეეე დამბურძგლა ეხლა რო წარმოვიდგინე :( დაბურძგვლა პიკს აღწევს დღის ბოლოსკენ, უკვე დამტვერილი და გაჭუჭყიანებულები რო იმზირებიან ხოლმე მაშინ... საერთოდ ჩემი და ჩემი დის  (რომელსაც არათუ ეზიზღება, საშინლად ეშინია კიდევაც ამ უკანასკნელების) ხანგრძლივი დაკვირვებების შედეგად, დადგინდა რომ არსებობს ფეხის თითების 2 ძირითადი კატეგორია, მატლები(წვრილი და გრძელი თითი) და გოჭები (შედარებით მოკლე და მსუქანი). ხოლო რომელი უფრო ამაზრზენია, ვერ შევთანხმდით ჯერ ბოლომდე :)

2) იღლიები... აი ფუუუ რააა, ყველაზე არაესტეთიური ორგანოა, კალათბურთი მარტო იმიტო მეჯავრება, ფართოდ რო ამზეურებენ საკუთარ იღლიებს მოთამაშეები....

3)ბიჭის უმკლავო მაიკები :( ნუ აი ვეეერ ვიტან, ვისაც გინდათ იმას ეცვას, რატო უნდა მომწონდეს იმასაც ვერ ვხვდები, თქვენ რატო მოგწონთ აბა?! :(

 

4) უქამრო შარვლები.. გოგოზეც და ბიჭზე აი განსაკუთრებით, რატო ვერ გეტყვით მარა აი საშინლად არ მესიმპათიურება ქამრის გარეშე ჩაცმული შარვალი, (გარდა სპორტულისა რა თქმა უნდა :) )

5) კაცის "ბასანოჩკები" ... ყველანაირი! არ აქვს აზრი, რა მასალისაა და რამდენად ღია ან დახურული, ერთნაირად მეარაესთეტიურება ყველა :)

6) აი ის ჭია, უძალიანესად ბევრი ფეხები რო აქვს, ვუაიმეე, ისე მაჟრიალებს რო მახსენდება წერა მიჭირს, ხელები მეკრუნჩხება, სურათს გაჩვენებთ თორე რო აღვწერო აქვე გავაფრთხობ სულს :( 

 ღმერთო, ამოწყვიტე ერთ დღეს ყველა მათგანი... ერთადეთი არსებაა რომელთანაც ვერასოდეს შევალ ახლო კონტაქტში, აი დაჟე გაჭყლეტილი და მკვდარიც ვუაიმეეეეეე  ბრრრრრრრრ.....

7) გამარჯობა + გადაკოცნა + მოკითხვა... :) ამ ბოლო დროს მაინც, ბევრისგან წამოვიდა ჩემი მისამართით ფრაზა რომ ვარ უჟმური.. :) არაფერიც, უჟმური კიარა, ჟოპალეზი არ ვარ და პადლიზა! და რატო გეტყვით, როცა ადამიანს ხვდები ყოველ დღე, ან 2 დღეში ერთხელ, თუნდაც 3 დღეში ერთხელ, + ამას, ეს ადამიანი შენი არც ისე ძალიან ახლობელია და არც ისე ძალიან სასურველი, მიდიხარ მაინც და კოცნი და ეკითხები, რას შვები როგორ ხარ? ამავდროულად სუუუუულ ფეხებზე გკიდია რას შვება და როგორ არის, ხოდა არ არის ეხლა ეს პადლიზობა? და მე ვარ უჟმური იმიტო რო მირჩევნია პროსტა გამარჯობა ვუთხრა და ბაქტერიები არ გავუცვალო?! 

8) თავ-თვალ ცარიელი ადამიანები... ნუ აი ძალიან უხეშად რომ ვთქვა, ზოგადად ადამიანები არ მიყვარს, არც მეჯავრება მარა ნუ უცხო ადამიანები და ბევრი ნაცნობიც, არ მიყვარს, მარა განსაკუთრებით არ მიყვარს თავცარიელი, (ოღონდ აი ძალიან ამბიციური თავცარიელები) და თვალცარიელი (გამოხედვა რო მოხარშული თევზისას მიუგავთ) ადამიანები... იმიტო არა რო მე ვინმეზე მეტი ვიცი რამე და ბლა ბლა ბლა, პირიქით, იმაზე ბევრად უამბიციო ვარ ვიდრე უნდა ვიყო :) აი რავი არა რაა, არ შემიძლია ეგეთი ხალხი...

9) ძალიან არ მიყვარს ძონძებზე, მანქანებზე და ოქროზე დახამებული ხალხი, ცხოვრებაში მეტი ინტერესი რო არ აქვთ, მეტი მიზანი რო არ აქვთ, მარტო რაც შეიძლება ბეეეევრი და ძვირიანი ძონძი წამოიცვან, ძერსკ მანქანაზე დასხდნენ (ნუ ძერსკმანქანიანი კაცი მაინც გამოიჭირონ, ჯანდაბას თუ "სოფლელი" ჯიგიტი იქნება) და ბეეევრი ოქრო გაიკეთონ.. როცა სხვა სალაპარაკო თემა არ არსებობს გარდა საკუთარი ან/და ერთმანეთის ან/და სხვების ქონებისა... სული მეხუთება მსგავს საზოგადოებაში...  და მაინც კიდევ ასატანები და გასაძლისები არიან ისინი ვისაც ეს ყველაფერი თავისით აქვთ, მარა ეს დიდი იშვიათობაა, ძირითადად ეს კატეგორია, ჩვეულებრივი წურბელებითაა დაკომპლექტებული, ცხოვრებაში რო თითი არ გაუნძრევიათ და ამბიცია აქვთ რო ეკუთვნით ყველაფერი! 

 ჰა ჰა, ეხლა გადავხედე მე-9 პუნქტს და არ გამიკვირდება ვინმე განსაკუთრებულმა ჩაინიკმა დაბოღმილი ლუზერის იარლიყი რო ამარტყას :) არა და არა მეგობრებო, სხვისი კიარა, ჩემიც არ მაინტერესებს მსგავსი რაღაცეები. მანქანა არის გადაადგილების ერთ-ერთი საშუალება, რომელიც არც ისე ძალიან მჭირდება თორე მეყოლებოდა როგორმე, და  აუცილებლად იქნებოდა ეს პიკაპი <3>

და რამდენადაც ჩემი არ მაინტერესებს, სხვისი ხო სულ მთლად ფეხებზე მკიდია "ზალაში" რა ავეჯი უდგას, შიგ რა ჭურჭელი უწყვია და უხდება თუარა მისი შპალერის ფერი იმ ოთახში დაკიდულ ფარდებს?!  დაჟე იმ დონეზე მკიდია რო ხანდახან მგონია რაღაც ნიტო მჭირს და ზედმეტად ინდიფერენტული ვარ :) ისკიარადა გოგოებს უკვირთ ხოლმე როგორ ვერ შევამჩნიე ვიღაცას რანაირი ტანსაცმელი ეცვა ან რა სამკაული ეკეთა.. რავიცი, მე ესე გავიზარდე და ჩემს ბუნებაშიც არ დევს აშკარად.. ჩემთვის, დაღლილი დედაჩემის შემწვარი კვერცხი უფრო ძვირფასია, ვიდრე გულის მოსაგებად ნაყიდი 900$-იანი ჩექმა. იმიტო რო ის ჩექმა ჩვეულებრივი ძონძია, მატერიალური, არაღირებული....

10) არ მიყვარს და არც მესმის იმ ადამიანების, სხვისი ცხოვრებით რო ცხოვრობენ. 24/7 სხვას რო აკრიტიკებენ, სხვებზე ჭორაობენ, ყველას ყველაფერი აინტერესებთ და ეს ყველაფერი თუ რამე ცუდი იქნება დიდად მოხარულნი დარჩებიან. აი ძალიან ახლობლების გარდა, არავისი არაფერი მაინტერესებს საერთოდ, რა ჩემი საქმეა და მე ვინ მკითხავს ანდაც. ან თქვენი რა საქმეა თუნდაც ვინ, ვის, სად, რა, როგორ და რამდენჯერ გაუკეთა/გააკეთა?! აი თუნდაც ყბადაღებული ქალიშვილობის ინსტიტუტი, მეგობარი გოგო/ბიჭის არსებობა... ვინ გეკითხებათ თქვენ ან მე სხვის ინტიმურ ცხოვრებას, ბუნებისგან 1-1 იმიტო გერგოთ რო მაგ თქვენს საკუთარს უნდა მიხედოთ და არა სხვის ბინძურ თეთრეულზე აიგოთ ცხოვრება... 

11) ხალხის აზრით მოარსებე ადამიანები მაღიზიანებენ. აი ყველა ნაბიჯს რო იმაზე ფიქრით დგავენ ხალხი რას იტყვის, და თუ ცუდს სჩადიან რამეს მარტო ის აწუხებთ რო ხალხი ილაპარაკებს ამაზე და არა ის რო ცუდად მოიქცნენ, სხვას ავნეს ან რამე ასეთი... მე პირადად აი ისე არ მაინტერესებს ხალხის აზრი რო დაჟე აღარც ლაპარაკობენ ჩემზე :) ცხოვრებაში არავის დასანახად არ მოვქცეულვარ კარგად და არც ცუდი საქციელი დამიმალია მარტო იმიტო რო ხალხი რას იტყვის. მე თუ ვთვლი რო რაღაც დავაშავე, 100000მა კაცმა რო ტაში დამიკრას მაგისთვის, ჩემთვის ის მაინც დანაშაულად დარჩება, ასე მგონია ასეთ ხალხს საკუთარი ღირებულებები და პრინციპები და შეხედულებები არ გააჩნია საერთოდ..

12) კიდე ძაააან მაღიზიანებს "ფუ რა ქვეყანაში ვცხოვრობთ" ხალხი, საკუთარ განავალს რო სხვისი ლამაზად შეფუთული განავალი ურჩევნიათ... მეც ძალიან ბევრი რაღაც არ მომწონს ამ ქვეყანაში, მარა წასვლა მაინც არ მინდა, ხოდა რომც მინდოდეს მაინც არ ვარ ხმის ამომღები, იმიტო რო აქედან წასვლის და ცხოვრების აწყობის მე მაპატიეთ და ტრაკი არ მაქვს ამ ეტაპზე, ხოდა ამიტომ არ ვიღებ ხმას, და ყველას ვისაც აქაურობა გებინძურებათ, ან გააკეთეთ რამე რო თქვენს გარშემო მაინც იყოს თქვენთვის სასურველი გარემო, ანდაც დაახვიეთ სხვა ქვეყანაში, და თუ ამ უკანასკნელის ტრაკი არც თქვენ გაქვთ, სხვისგან მაინც ნუ ელით  და მოითხოვთ თქვენი ცხოვრების მოწყობას...

13) მუდმივად ცუდ ხასიათზე მყოფი ადამიანები არ მიყვარს... აი სუ რო მიღრეჯილი სახეები აქვთ და გამარჯობის თქმა რო არ მოგინდება და დაკონტაქტება საერთოდ.. სულ ყველაფერზე რო შეუძლიათ წუწუნი, და მსოფლიო სევდის განსახიერებები რო არიან. რა თქმა უნდა, მეც ძალიან ხშირად ვარ ცუდად ან ცუდ ხასიათზე მარა აი სხვას რატო უნდა მოვახვიო თავზე ჩემი ცუდად ყოფნა და ცუდი ხასიათი ვერ ვხვდები, ვიცნობ ხალხს, ვისაც მოთხოვნილება აქვს რო რაც შეიძლება მეტი ხალხი დაგრუზოს და მეტს ეცოდებოდეს. ჩემთვის მაგალითად დამამცირებელია ძალიან რო ვინმეს ვეცოდებოდე... ის კიარადა ცუდად თუ ვარ ყოველთვის ვიძახი რო ცუდად ვარ და არ გინდოდეთ ჩემთან მოსვლა, ან ჩემი თქვენთან მოსვლა :) ხოდა მერეც, სუ ვცდილობ რო ჩემი უარყოფითი ემოცია ჩემში დავტოვო და სხვას არ გადავდო, ამიტომ 90% არ მიჯერებენ რო მართლა რაღაც ვერაა კარგად, და თუ უეჭველი იციან რო ვერააა კარგად, მაშინ თვლიან რო მე ყველაზე ფეხებზემკიდია ადამიანი ვარ მსოფლიოში :) არადა ვერ მესმის იმ ხალხის, რამე სიმსუბუქეს გრძნობენ სხვებსაც რო გრუზავენ მაგითი? თუ ჰობი აქვთ ეგეთი? :)

14) ყალბ ადამიანებს ვერ ვიტან!! აი რო ვერასოდეს გაიგებ რას გულით აკეთებს/იძახის და რას არა, რა დროს მართალია და რა დროს მტყუანი, რა დროს შენიანია და რა დროს არა... არ შემიძლია ეგეთი ხალხი, იმიტო რო მე რავი, ვერ ვთამაშობ ეგეთ თამაშებს ვერასოდეს, კიდევ ერთი დასტური იმისა რომ უჟმური ვარ, არ შემიძლია პადხალიმობა, ანუ თუ ვინმე არ მომწონს, რაც არ უნდა ვეცადო, მაინც შემატყობთ რო არ მევასება, ან არ გამიხარდა რო დავინახე და ა.შ... 


15)და კიდევ ერთხელ

არ მიყვარს:
ცუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,
სიზმრის რაინდებზე დანიშნული, უაზროდ შეყვარებული ქალები,
რომანის გმირების ასლები,
ალერსით დაღლილი წყვილები,
უმისამართო ღიმილი,
არამიწიერი სინაზე,
კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.
სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,
ძალიან საქმიანი, დაკავებული, "მეჩქარება ადამიანები",
ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,
საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,
უაზროდ ბედნიერები,
სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,
მთელი სიცოცხლის მანძილზე არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.
მკერდდაკოცნილი ქალწულები,
უშრომლად მდიდრები,
ამპარტავანი თავმდაბლები,
ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,
სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,
მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,
ძალის მოყვარული ცოლები,
მორალის მქადაგებელი შინაბერები,
მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,
ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,
უშეცდომო სიყვარული,
ზამთრის სითბო,
ზაფხულის სიცივე,
წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,
მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,
ლხინის მეგობრები,
სუფთად დაწერილი ლექსი,
ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.
განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,
კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,
საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,
ლამაზი კაცი,
ომის არმნახველი სახელწიფო,
საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული iსტორია,
თამაშით დაღლილი მსახიობი,
ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,
უსიზმრო ძილი,
დაგვიანებული პაემანი.

p.s. მე მაინც ყველაზე საყვარელი ვარ! :) :)

May 18, 2010

გორელი ფორუმელები ხინკლის სახლში

როგორც უკვე იცით, ვასასისაგან და გურამისაგან  ფორუმელი გორელების ნაწილი ვიყავით ხინკლის სახლში,პოსტი უნდა დაწერილიყო არაუგვიანეს 16 მაისისა, მარა მე როგორც ყველაზე ზარმაცი, დღეს შემოგთავაზებთ ამ შეკრების ჩემეულ ვერსიას :)

რა თქმა უნდა ეს ხინკლაობა ემსახურებოდა უფრო მეტად იმას რომ ჩვენ ერთმანეთი გაგვეცნო, ვიდრე ბუნებრივი მოთხოვნილება-შიმშილი  დაგვეკმაყოფილებინა ისეთი მაღალკალორიული საჭმელით როგორიცაა ხინკალი :) ეს შეკრება მზადდებოდა 21 აპრილიდან მოყოლებული 15 მაისამდე, დასჭირდა გორის თემის 33 გვერდი. მოხდა ისე რომ იმის ნახევარიც არ ვიყავით შეკრებაზე რაც გეგმაში იყო, მარა თუ დანარჩენებს გონიათ რომ ჩვენ ამით რამე დავკარგეთ, ნურას უკაცრავად :) რა თქმა უნდა ბევრად უკეთესი იქნებოდა ბევრნი რომ წავსულიყავით მაგრამ მე პირადად იმ 9 ადამიანმაც დამაკმაყოფილა (თუ როგორც არის:)).

ხოდა რას ვამბობდი, 21 აპრილს დაიწყო მზადება ამ დღისთვის და ყველასათვის ოპტიმალური თარიღი აღმოჩნდა 15 მაისი. მე პირადად მომიწია მსხვერპლის გაღება და იმასთან შეგუება რომ დინამო ლოკომოტივის თამაშს ვერ დავესწრებოდი :) 

შეკრება დანიშნული იყო 4:00 საათზე, რომელზეც რასაკვირველია მე ყველაზე გვიან მივედი, (შოთა ისედაც ვიცოდით რომ აგვიანებდა)  

მე თავიდან ცოოოოტა დაძაბულივით ვიყავი, ანუ განა ამ ბავშვების პონტში, აი ზოგადად ეგრე ვარ ხოლმე, აი რო მივდივარ ვინმესთან შესახვედრად და ის ან უცხოა, ან არც ისე ძალიან უცხო :) აი ის მომენტი მძაბავს, რას შვები როგორ ხარ-ის მერე რო უხერხული სიჩუმეა ხოლმე :) ხოდა აქ რავი ისე მოხდა რო ეგ მომენტი ვერ დავიჭირე ვაფშე :) 

ვასასიმ "მისაყვედურა" ჩემი სიზარმაცის გამო, რო პოსტებს რატო აღარ წერო, მე გრძელპოსტებიანი ბლოგებიდან გამონაკლისის სახით ვკითხულობ შენ ბლოგსო :) :* მე დავიმორცხვე :) :)

გადავინაცვლეთ დარბაზში, მე დიდის მოწიწებით მივესალმე მომსახურე პერსონალს და იმათგან მივიღე სრული იგნორი, ამისი ორი მიზეზი არსებობს, თვითონ არიან ვირები და უკულტუროები, და მაგათი კლიენტების უმრავლესობაც არის ვირი და უკულტურო, იმიტომ რომ მისალმებაზე სულ ელემენტარული, თავი მაინც რო უნდა დაუქნიო ეგ არ ესმის მომსახურე პერსონალს, და არც იმასაა მიჩვეული რო კლიენტი რო შედის ეგრევე იმას არ ღრიალებს 60 ხინკალი მოიტა ქალო, და გამარჯობას ამბობს ჯერ... ანუ ამით იმის თქმა მინდოდა რომ სანამ ჩვენთან მომსახურების კულტურას დახვეწავენ ანდაც მოთხოვნის ფორმას ელემენტარულ ზრდილობას შემატებენ, დიდი დრო გავა ძალიან.

 როგორც იქნა მივიპყარით დამხვდურების ყურადღება და მივეცით შეკვეთა, ვასასის ვთხოვე ადგილი არ ქონდეს სურათების გადაღებას მიმტანისათვის მანამ სანამ შეკვეთას არ მოიტანსთქო, არ დამიჯერა... 15 წუთში მოიტანეს ჩვენი კუთვნილი ხინკალი და ლუდი, (ამ სიტყვის ყველაზე საეჭვო მნიშვნელობით)

იქ ყოფნის განმავლობაში შევძელი მელაპარაკა, მელაპარაკა და კიდევ ერთხელ მელაპარაკა :) მოვახდინე დემონდტრირება იმისა თუ რაოდენ პატარა პირი მაქვს :) შევჭამე 3 და დავკბიჩე 1 ხინკალი, დავლიე 2 ბოკალი ლუდი მიუხედავად იმისა რო დღემდე ფრიად დაეჭვებული ვარ მის ლუდობაში :) 

ერთი დიდი პლიუსი რაც მე დავუწერე ამ შეხვედრას იყო ის რომ საააერთოდ არ გვილაპარაკია ფორუმზე :) ანუ, ამ შემთხვევაში ფორუმი იყო თემა რომელზეც ყველას რაღაც გვქონდა სათქმელი და რომელიც გვაერთიანებდა, მააარააა, ნურას უკაცრავად :)  მე მაგრა მძაბავს ეგეთი სიტუაციები, აი კურსელი რო მხვდება და მელაპარაკება სიესბიზე, თანამშრომელი-სამსახურზე, ფორუმელი-ფორუმზე.... ხოდა ანუ კაი იყო რო ამდენ ფორუმელს არ გვილაპარაკია ფორუმზე :)

აჰაჰ, კიდევ რააა, დღეის ამას იქით კიარა 15ის მერე, უკვე წარმომიდგენია თითოეული მათგანი მოძრაობაში :) ანუ პოსტს რო ვნახავ მაგათი, წარმომიდგენია როგორ სხედან და როგორ წერენ :) :) :)  

შთაბეჭდილებები გაინტერესებთ? ერთობ დადებითი გახლავთ :) ძალიან მომეწონა ყველა და დიდი სურვილი მაქვს იგივე გავიმეოროთ უახლოეს მომავალში :) 

ესეც სურ10ები: 

ჭამაი იგი გაცხოველებული :)


დალიე ხოოო დალიე... :)


დილემის გადაჭრისას, რითი წავიდეთ სახლებში:


მაძღარნი და ბედნიერნი :) :) :)


და ესეც ვიდეო, დასტურად იმისა რომ ძალიან ბევრი ვილაპარაკე :)


Apr 23, 2010

განაკილი :)

არა, ძალიან გამიგრძელდა რეინკარნაციის პერიოდი, რაღაც უნდა დავწერო, სანამ სამსახურში სიწყნარეა და მარტო ვარ :)

რა მჭირს იციით? იმის გამო რომ ბლოგი მაქვს და ახალს აღარაფერს ვწერ, შეგრძნება მაქვს სინდისის ქენჯნის, თითქოს ძალიან დიდი ვალი მმართებს ვინმესი და თავს ვარიდებ დაბრუნებას, არადა ფული მაქვს, ანუ სულ მახსოვს აქაურობა, მეწერინება გაგიჟებულს და არ ვწერ :) დღეს კიდე საერთოდ ისეთი ამინდია რო გინდა-არ გინდა, უნდა დალიო... მე კიდე დილიდან გაგულჩვილებულმა გავიღვიძე და ყველაფერზე ცხვირი მეწვის და მეტირება და მეფსლუკუნება... :( და უაზროდ ვარ და რა გავაკეთო არ ვიცი. თან კუჭი მტკივა, თვალები მიშრება (?) და წნევა მაქვს დაბალი :) სრული ჰარმონიაა ფაქტიურად...

ხოდა ვფიქრობ ეხლა რა დავწერო რა დავწეროთქო და ტადააამ, დრაფტებში აღმოვაჩინე პოსტი რომელსაც ეხლა ავდგები და დასრულებულ სახეს მივცემ და მერე გამოვაქვეყნებ, მაშ ასე, კიდევ ერთხელ გაოცდით რაოდენ ბოღმა შეიძლება იყოს ადამიანი :)

წინა პოსტში ვახსენე რომ ქართულ ბლოგსივრცეში გაიელვათქო ბლოგმა სახელად „გამკილავი’ რომელიც, ჩემი დასკვნების მიხედვით, იდეაში გულისხმობდა ქართული ბლოგების და მათი ავტორების კრიტიკას. აქედან გამომდინარე უნდა ყოფილიყო ძალიან საინტერესო და საჭიროც, ვინაიდან და რადგანაც, ჯანსაღი კრიტიკა ძალიან სასარგებლოა რაც არ უნდა მწარე მოსასმენ/წასაკითხი იყოს.

სინამდვილეში, მისი თითოეული პოსტი, ეს იყო თითიდნ გამოწოვილი, რამდენიმე სარკაზმით დატვირთული წინადადება, რომელიც თავის თავში, ვითომ სრულიად ბლოგის, ვითომ ობიექტურ კრიტიკას გულისხმობს, სინამდვილეში კი ბლოგზე, ბოლოს გაკეთებული პოსტის სუბიექტური მიმოხილვით შემოიფარგლება, რაც მე წარმოდგენას მიქმნის მისი ავტორის იუმორინაზე აღზრდილ დაძენძილ იუმორსა და ასაკის სიმცირეზე, ან თუ ამ უკანასკნელში ვცდები, მაშინ ასაკთან შეუსაბამო გონებრივი განვითარების დონეზე...

ხოდა მე რაის დამსახურებული ბოღმა ვიქნებოდი ეხლა მაგის დაწერილი გამკილავი პოსტი ჩემი ბლოგის შესახებ რო გულში არ ჩამედო და შემდეგ შური არ მეძია ამისათვის :)

არა ვღადაობ, არ დამიწყოთ ეხლა აბაროტი აუღო და ააე ავარდა და მსგავსი მალალეტკური ლაი-ლაი, მე დავწერ იმას რასაც ობიექტურად მივიჩნევ,

ანუ, დავიწყოთ იმითი რო ყველა პოსტში ვითომ მთლიან ბლოგს აკრიტიკებს, არადა მაქსიმუმ 3 პოსტი თუ აქვს იმ ბლოგზე წაკითხული... ჩემი შემთხვევიდან, კრიტიკაზე თუ მიდგებოდა საქმე, შეეძლო გაეკრიტიკებინა ჩემი გრამატიკული შეცდომები რომლებიც არცთუ ისე ცოტაა პოსტებში, ის რო ჩემი ბლოგის გუგულიანი საათი ძალიან შემაწუხებელია და მკითხველს ბლოგზე ყოფნის სურვილს უკარგავს, რომ ხანდახან არც ისე კარგად ვწერ და რავი კიდე ათასი რაღაც შეიძლება ითქვას ჩემს ბლოგზე, გარდა იმისა რომ მე ოდესმე პრეტენზია მქონდა პოპულარულობაზე, იმიტომ რომ პირიქით, არსად არ ყოფილა ჩემი ბლოგის მისამართი წაწერილი, არ არსებობს არცერთ თეგი ჩემს ბლოგზე, არც პოპულარულ ბლოგებზე მიტოვია არაფრისმთქმელი კომენტარები იმიტო რო ჩემთანაც შემოსულიყვნენ და რავი კიდე რაც კეთდება ბლოგის პოპულარულობისათვის, იმიტო კიარა რო მე ელემენტარული მარკეტინგი და რეკლამა და ა.შ არ მესმის, იმიტო რო არ მაქვს იმისი მოთხოვნილება რო 1000 კაცი შემოვიდეს დღეში ჩემს ბლოგზე, იმიტომ რომ არც არაფერი ისეთი არ წერია აქ რო 1000კაცი დააინტერესოს ;) და კიდე მეორე არასპრავიდლივი იარლიყი რაც მომაწება, უზრდელი გოგოს იმიჯი აქვს მორგებული და მთელი ძალით აწვებაო:) ჰა ჰა ჰაა... ვინც ჩემს პოსტებს კითხულობს კარგად ეცოდინება ა რეაქცია მოყვა მსგავს ბრალდებას ჩემის მხრიდან

ხოდა ეგ არი, ჯანსაღად რო გაკრიტიკებენ ბაზარი არ არი, მისაღებია ყველაფერი, მარა აი რაღაც თითიდან გამოწოვილ ბრალდებებს რო უსამართლოდ გტენიან დამიჯერეთ, საერთოდაც არ არი სასიამოვნო.

ასევე ბლოგების გაკილვა არამგონია გულისხმობდეს იმაზე მდარედ წერას, რომ ამა თუ იმ ბლოგის ავტორი მთლად კრასავიცა ვერაა, და არც მისი შეყვარებულია მაინცდამაინც ციდან მოწყვეტლი ვარსკვლავი. ანდაც 1 სურათით მთელს ბლოგზე და მის ავტორზე რაღაც უხარისხო დასკვნების კეთებას... მაგრამ მე მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის, ამ პოსტის მერე აღმოვაჩინე ჩემი ერთ-ერთი ფავორიტი ბლოგი, რომელზეც მე3 კლასელი ბავშვიც ვერ დაწერდა ისეთ უაზრო კრიტიკას როგორიც ამ პოსტში წერია :) ასევე დანარჩენი პოსტებიც, გურამიზე და ლანდიშაზე, ანუ ამ უკანასკნელზე ვერაფერს გეტყვით, მე არ ვკითხულობ, მარა მისი ბლოგის კრიტიკაზე არც რა წერია. ენის მოჩლექით სწერვობა თუ გაკილვა იყო არ ვიცოდი და მომიტევეთ ჩემი უცოდინრობა :) და აი გურამის ბლოგის მისეული გაკილვა ერთი სიტყვით რომ ვთქვათ ძალიან დიდი სისულელე იყო...

და ბოლო 2 პოსტი კიდევ ერთხელ მაფიქრებს "ავტორის იუმორინაზე აღზრდილ დაძენძილ იუმორსა და ასაკის სიმცირეზე, ან თუ ამ უკანასკნელში ვცდები, მაშინ ასაკთან შეუსაბამო გონებრივი განვითარების დონეზე"...

თუ რამე არაობიექტური მიწერია მოდით და ვიკამათოთ,

შეჯამების სახით მინდა ვთქვა რომ your mission failed გამკილავო ;) თუმცა ყველაფერი გამოსწორებადია, ხელი არ ჩაიქნიო მაინც ;)


ვსიო. აბაროტი აღებულია,

წავედი მე და მოვალ ისევ...



p.s. გულო ჩადექ საგულესა, გულო ჩადექ საგულესა, გულო ჩადექ საგულესა!!!! ეხლა ნამდვილად არ არის შესაფერისი დრო ახალი სასიყვარულო ისტორიების დასაწყებად :) მერე რა რომ გაზაფხულია!

Mar 21, 2010

რეინკარნაცია....

აააიიიიიიტ,

თქვენ გეგონათ წავედი და წავედი და აღარ მოვიდოდი? და ამომშალეთ ბლოგ ლისტებიდან ხო? არაუშავს :)

ეხლა ინტერნეტი არ მაქვს, ვზივარ და ვორდის დოკუმენტში ვწერ პოსტს, რომელიც ჩემი, როგორც ბლოგერის, კრიზისული პერიოდის დასასრულის დასაწყისია :)

აი რაააამდენი ხანია აღარაფერი დამიწერია, ფაქტიურად ოქტომბრიდან მოყოლებული, მარტო უწი-პუწი პოსტებია ჩემს ბლოგზე, არადა იიიმდენი რამ მოხდა და შეიცვალა მეტი არ შეიძლება, იმედი მაქვს ნელ-ნელა მოვუყრი თავს ამ ცვლილებებს და მოვყვები ოდესმე.

სად ვიყავი?

აქ, აქ ვიყავი, ჯერ სულ აქ ვიყავი, მერე არც ისე სულ აქ ვიყავი, ბოლო 2 კვირაა აქ საერთოდ არ ვყოფილვარ.

რატო?

რაავი შეეენ?

არ მეწერინებოდა?

ააარაააააააა, აი თითების ტკივილამდე მეწერინებოდა, სულის შეხუთვამდე, გულის შეკუმშვამდე და ა.შ მდე :)

უჩემპოსტოდ ჩაიარა ისეთმა ყბადაღებულმა თემებმა როგორებიც იყო: თეა ძუნძგლიანის კიარადა თუთბერიძის (თავისუფალ მოაზროვნეთა და ზეინტელექტუალთა მფარველი წმინდანის) გამოსვლებმა, მიწისძვრებმა, წყალდიდობებმა, ნიჭიერის პირველ-მეორე ტურმა, ავატარმა, თვაილაითმა :) ბურჯანაძე-ნოღაიდელმაც ისე მოიარეს რუსეთი, მე ამაზე არ დამიპოსტავს, გაზაფხულიც უჩემპოსტოდ მოვიდა, ზამთარმაც უჩემპოსტოდ გადაითოვა, უჩემპოსტოდ გათხოვდა ჩემი დაქალი თოდუა, უჩემპოსტოდ დავამთავრეთ სიესბი, უჩემპოსტოდ გაიტანა კალაძემ 2 გოლი საკუთარ კარში, უჩემპოსტოდ დავიწყე მუშაობა, უჩემპოსტოდ იქცა 2009წლის ოქტომბერი ჩემი შეცდომების ოქტომბრის თვედ, უჩემპოსტოდ წავიდა 2009 და მოვიდა 2010 წელი, უჩემპოსტოდ შემომეფანტა მეგობრები, უჩემპოსტოდ მოგვტაცეს და დაგვიბრუნეს მარუნა, უჩემპოსტოდ გახდა მეზობლის კაცის თემა ჰიპერაქტიური, უჩემპოსტოდ გახდა პოპულარული ნანუკას შოუ და სიმართლის დრო-ს გადაცემებიც უჩემპოსტოდ გააპროტესტა ნახევარმა საქართველომ, უჩემპოსტოდ გამიხმა მოსავალი ფეისბუქზე, უჩემპოსტოდ გახდა თბილისის დინამო ჩემი ლავერ ოფ ზე დეი, უჩემპოსტოდ მომიტანა თოვლის პაპამ ახალი ლეპტოპი ახალ წელს და უჩემპოსტოდ ვცდილობ გადმოსახლებას მასში მე-4 თვეა და ბოლომდე ვერ გამომივიდა მაინც, უჩემპოსტოდ გახდა 7 თვის ორსული დალი, უჩემპოსტოდ გა8თვისავდა ჩემი ძმისშვილი, უჩემპოსტოდ მოგვაქცია იმედმა ნაციონალური შოკის გავლენის ქვეშ, უჩემპოსტოდ მოვიარეთ ფეხბურთში, საქართელოს ჩემპიონატის ყველა საშინაო მატჩი, უჩემპოსტოდაც ძალიან სიმპათიური, ძალიან საყვარელი, ძალიან ათლეტური, ძალიან ყვითელი და ძალიან სასაცილო სახელიანია :) უჩემპოსტოდ გაიფართხალა გამკილავმა ქართულ ბლოგ სივრცეში, მშვენიერ იდეას მოჭიდებულმა უნიჭო შესრულებით, უჩემპოსტოდ გახდა ეს ბლოგი ჯერ 1 წლის (ოქტომბერში) და მერე წლინახევრის (გუშინწინ). უჩემპოსტოდ ჩავიბაკურიანეთ, ჩავიახალწლევეთ, ჩავიშობავეთ, ჩავისიყვარულისდღევეთ, ჩავირვამარტეთ, უჩემპოსტოდ მოვნათლე ბავშვი, ჩავიკახეთე, უჩემპოსტოდ მოვიარეთ ქოზიფის მონასტერი, უჩემპოსტოდ გავიცანი გურამი :) უჩემპოსტოდ გადამიყვარდა ის და შემიყვარდა ეს. უჩემპოსტოდ წაიღო წყალმა ხიდი რომელზეც ჩემს სახლში შემომავალი გაზის მილი იყო მიმაგრებული და ისე რომ არც დამიპოსტავს ჩუმად, ჩემთვის, შიშით გული მისკდება, ერთ მშვენიერ დღსაც, ჩემს გაყინულ ოთახში შესულს თეთრი დათვი არ დამხვდეს შიგნით. უჩემპოსტოდ დამჭირდა სათვალე და უჩემპოსტოდ მივეკუთვნები აგერ უკვე 2 თვეა 4 თვალიანების კატეგორიას :( უჩემპოსტოდ გამოვიდა ლოსტის ახალი სეზონი, უჩემპოსტოდ მოთოვა თბილისში, უჩემპოსტოდ ავიკელით მაგ ღამეს მე და ელენემ მთელი უბანი ღამის 3 საათზე, უჩემპოსტოდ განმეორდა იგივე მაგ დღიდან ერთი კვირის თავზეც, უჩემპოსტოდ გადავიფიქრე სხვისი ოჯახის დანგრევა, უჩემპოსტოდ აღმოვაჩინე რომ ჭორიკანობა, ენის გატარება და ადამიანის სულში ჩაფურთხება არც ისეთი რთული გასაკეთებელია და არც ისეთ სინდისის ქენჯნას არ იწვევს, დაჟე პირიქით ;) უჩემპოსტოდ ვიყავით რესტორანში, სადაც შეგიძლიათ მიირთვათ ოდნავ შეცხელებული უმი სამწვადე, ხინკალი რომელსაც ბეწვები ცომის შიგნიდან აქვს გამოყოფილი და სოკო, რომელიც ყველის მაგივრად რეზინის ნაჭრებითაა გაწყობილი J მისამართი გაინტერესებთ? ფასანაურს რომ გასცდებით მერე, რესტორანი არაგველები ;) არ დალიოთ ლიმონათი, თუ მაინც არ გაითვალისწინებთ ამ რჩევას, მაშინ ოფიციანტს მაინც შეეკითხეთ, რატომ აქვს „ნატახტარის“ ლიმონათს, ყაზბეგის „ცივი ჩაის“ წარწერიანი თავსაფარი :) უჩემპოსტოდ გაიზარდა და გაფართოვდა ქართული ბლოგსფერო, რამაც უჩემპოსტოდაც ბევრი რამ შეცვალა ძველი ბლოგერებისათვის.

 

 

...... (აქ უნდა იყოს ნახსენები ყველა ის თემა რომელმაც უჩემპოსტოდ ჩაიარა ბოლო 6 თვის განმავლობაში, მარა მე ამ წუთას აღარ მახსენდება).....

 

 

 

აი ამ ყველაფერზე მეწერინებოდა, მარა არ/ვერ ვწერდი, იმიტომ რომ:

1) ჩემს უბადრუკ ბლოგერულ „შემოქმედებაში“ კრიზისია. ყოველ ჯერზე, ახალი პოსტის ფანჯრის გახსნისთანავე 1 წინადადებასაც ვერ ვაკოწიწებდი დასაწერად;

2) ყველა ძველი პოსტი დაწერილია მაშინ როცა მარტო ვიყავი, ანუ, 1 კაციც რომ იყოს ოთახში კიარადა მთელს სახლში, მე 1 წინადადებასაც ვერ ვწერ! ასეთი შემთხვევა კი ბოლო თვეების მანძილზე ძალიან ცოტა მახსენდება, ვინაიდან და რადგანაც მარტო ცხოვრების ფუფუნება აღარ მაქვს და ისევ დიიიიიიდ ოჯახთან ერთად ვცხოვრობ;

3) რამე დიდი ცვლილება რომ ხდება ჩემს ცხოვრებაში, „შემოქმედებითად“ ყოვლად უუნარო ვხდები :) ხოდა ცვლილება 1-დავიწყე მუშაობა, ცვლილება 2-თბილისიდან გადავედი გორში, ცვლილება 3-აღარ ვარ მარტო, ცვლილება 4-აღარ ვარ სტუდენტი ;(

4) არ მქონდა სურვილი დამეწერა და მერე პოტენციურ კომენტარებზე ნერვები მეშალა,

5) მეწერინებოდა მაშინ როცა ვსეირნობდი, ვმგზავრობდი, ძაღლს ვასეირნებდი, და ა.შ სიტუაციები როცა კომპიუტერთან შეხება არ მქონდა.

6) იყო შემთხვევა როცა აღარ მქონდა სურვილი მე და „მას“ ერთი და იგივე სტატუსი, ბლოგერი გვქონოდა.ამის საპირისპიროდ, იყო შეგრძნება, როცა ვკითხულობდი რამდენიმე ბლოგს და იმდენად მომწონდა, აღარ მქონდა სურვილი მე დამეწერა რამე, (აქ, მისიდაღმატებულება სმაილი)

7) მქონდა ერთობ ღრმა დეპრესია, კრიზისული პერიოდის დასაწყისში;

8) ძალიან ბევრმა არასასურველმა მომაგნო აქ, და სურვილი იმისა რომ მათ ჩემი ნაწერები ეკითხათ იყო 0!

9) ძალიან ბევრმა მიხსენა აქაურობა, მომიყვანა ციტატა ჩემი პოსტებიდან, განიხილა რომელიმე პოსტი, დამისვა 100000 უაზრო შეკითხვა და ბლა ბლა ბლა. აააააააააა  ნერვები მეშლება ვინმე ნაკლებადახლობელი რო მელაპარაკება აქაურობაზე, განა პრეტენზია მაქვს იმაზე რო კითხულობს, არა, აი ნერვები მეშლება მერე ამას რო ჩემთან განიხილავს, ან სადმე წამოაყრანტალებს რამეს, ხოდა ყველა ნაკლებად ახლობელო, ვინც ახლა ამას კითხულობთ,ჩემი თხოვნა იქნება, თავი შეიკავოთ ჩემთან აქაურობაზე ლაპარაკისგან.

10) ახალ ლეპტოპში გადმოსახლება იმაზე მეტად გამიჭირდა ვიდრე მეგონა, აი ახალ სახლში რო გადახვალ და თან რო შენია და თან რო არაფერი შენი არ არიმ ისე ვიყავი ძალიან დიდ ხანს :)

 

ხოდა მგონი გადავლახე კრიზისის გამომწვევი ათივე მიზეზი და მგონი აი ემ ბექ!

კეთილი იყოს თქვენი ხელახლად მობრძანება ჩემს ბლოგზე.

Feb 11, 2010

და შენ! გაიღიმე უკვე დღეეს?


პირობას ვდებ, ეს არის უკანასკნელი ასეთი მოკლე და უშინაარსო პოსტი ამ ბლოგზე :) 

მელოდებოდით? :)

დავბრუნდები მე, მალე :*