Trying not to die with my dead

26 იანვრის ღამეს, მამაჩემი გარდაიცვალა. ასე, უბრალოდ, გარდაიცვალა და მორჩა, მოკვდა, აღარ არის. ექიმმა გვითხრა, სამწუხაროდო... მე კი არა, ჩემს ძმას, ტელეფონით, იმიტომ რომ მამაჩემი საავადმყოფოში მოკვდა, რეანიმაციაში, მარტო, ოჯახისგან, თავისი საყვარელი სახლიდან 100 კილომეტრით მოშორებით.  ბოლო წუთებში, არავინ ვყავდით გვერდით, ვინც ხელზე ხელს მოუჭერდა, ვინც ეტყოდა, რო ნუ გეშინია, ნუ გეშინია ჩემო საყვარელო ბიჭო, ნუ გეშინია, მშვიდად დაიძინე, მშვიდად შეცურე მარადისობაში, დაასვენე შენი გატანჯული სხეული და დაღლილი, დაფლეთილი გული. ჩვენზეც ნუ გეშინია, კარგად ვიქნებით, რა გვიჭირს, თავის გასამხნევებელი ფრაზების მეტი რა ვიცით,- აგერ ყველაზე ხშირად თავს რითიც ვიმხნევებთ, "დაისვენა საწყალმა" "ხალხს შვილები უკვდებათ" "რაღაც ხო მაინც მოასწრო, უფროს შვილიშვილებს ხო მაინც ემახსოვრებათ გია პაპა, პაპიკუნა"...  ერთმანეთსაც ვამხნევებთ, მარტო საკუთარ თავებს კიარა, - მაგისთვის ეგრე ჯობდა ხო?! ღირსეულად წავიდა, ხო?! გონება რო საღი ჰქონოდა და სხეული არა, უფრო არ დაიტანჯებოდა?! მაგისთვის ყველა ცოდოა, უფრო ცოდო არ იყო?! ხო? ხო? და თან საპასუხოდაც დასტურს ველოდებით, კიკი აბა რა, ეგრე ერჩივნა, საწყალს, ნწ ნწ ნწ...  გულში ყველამ ყველაფერი კარგად ვიცით, არანაირად არ ერჩივნა 63 წლის მომკვდარიყო. ეგეთი სიცოცხლის წყურვილით ავსებული და სიცოცხლით გაუმაძღარი, არავინ გვყავს გარშემო, მაგის ადგილას, 10 წლის წინაც დავნებდებოდით და ხელს ჩავიქნევდით ყველანი, ყველაფერზე... მარა მამაჩემს სიცოცხლე უყვარდა, სიცოცხლის ხარისხს უკვე მნიშვნელობა აღარ ქონდა, უბრალოდ უნდოდა ცოცხალი ყოფილიყო. დიალეზზე გადასული ჩემნაირი პაციენტებიო, საშუალოდ 7, კარგ ვარიანტში 10 წელიც ცოცხლობენ, თან მედიცინაში ყოველდღე სიახლეებია, 15 წელიც რო გავქაჩო, რა მაგარი იქნება, ხო მამიო?! აღარ ვიმსუნაგებ და ცოტა დიეტასაც მივახმარ, რა უნდა, განა რა უნდა გამიჭირდესო, 15 წელიო, 15 წელიო და ადგა და 3 თვეში მოკვდა. 2 კვირა იბრძოლა, ეჭიდავა სიკვდილს თავისი დაღლილი გულით, თითქმის აჯობა კიდეც, იმიტო რო თავის არეულ, ქოთქოთა სახლში უნდოდა. სასწაულიაო, როგორ იბრძვისო ექიმმა, მეორე დღეს კიდე, სამწუხაროდო... 

ხანდახან ეხლაც მესმის ლექსოს ხმა, პაპა აღარ არის, უცებ დამძიმდა და ვეღარაფერი უშველესო... აესე, კითხვაც რო აღარ გაგიჩნდება დამატებით, რა? როგორ?... სრული ტრაგედია 1 წინადადებაში. 

ზიხარ ღამის 5 საათზე სიბნელეში, გინდა ძირს გაწვე, იატაკს ურტყა თავი და მთელი ხმით იტირო, იღრიალო, ეს სულისშემხუთველი ტკივილი, ბრაზი და უსამართლობის განცდა ამოანთხიო. ვერაფერს შვები. ზიხარ უბრალოდ გაქვავებული. არადა ძაან ჩვეულებრივად თენდება, აგერ უბანი აფუსფუსდა უკვე, მანქანები, ადამიანები სრულიად ჩვეულებრივად დადნიან, არადა ამხელა რაღაც ხდება, ვივამედის კლინიკის რომელიღაცა პალატაში ჩემი მამა წევს, სრულიად უმოძრაო და დადუმებული, აღარ სუნთქავს, მისი გული აღარ ფეთქავს უკვე რამდენიმე საათია. და ძალიან, ძალიან მცირედ, გეპარება გულში დედააფეთქებული იმედის სხივი, რო იქნებ არც მოკვდა და შეეშალათ, ყოველდღე ვიღაც კვდება მაგ კლინიკაში და იქნებ ეს არც არის?! რა, ნახე შენი თვალით?! ღმერთო ღმერთო, რო რამე, არც კი გავბრაზდები! თან იცი, რომ ეს უბრალოდ უარყოფის ფაზაა, თან გადაწყვეტილი გაქვს, სანამ შენი თვალით არ ნახავ, ეს დამპალი იმედი შენთვის დაიტოვო და უმწეოდ ჩააფრინდე, მთელი ძალით.

პირველი ნამდვილი ელდა რაც მასოვს, ქუჩაზე რო შევუხვიე, ზუსტად მაშინ, ვიღაც კაცს მამაჩემის გადიდებული სურათი ეჭირა ხელში და ჩემი სახლისკენ მიჰქონდა, ჩემი მამის  სურათი, შავ ჩარჩოში... 

უყურებ და გიკვირს ვაფშე როგორ სუნთქავ, როგორ დგახარ, ეს რანაირი მამაჩემია, ეს ნატანჯი, უცებ დაბერებული, რანაირი მამაჩემია, ეს ზუსტად ჩემნაირი თითები, ზუსტად ჩემნაირი თვალები, ზუსტად ჩემნაირი წარბები, ზუსტად ჩემნაირი პირი... ეეეს რანაირი მამაჩემია?!!! სულ, სულ გინდა ეს სიშლეგემდე მისული ტკივილი და ბოღმა ამოიღრიალო, კედელს შეალეწო რაც ხელში მოგხვდება, მარა ვერ შვები. ჯობია რამე გაიხსენო, რამე კარგი, სასაცილო თუ იქნება უკეთესი, მერე შენი გოგოებიც მოვლენ და მერე ცოტა არაუშავს, გაატაინებ. 

ნახევარი წელი გავიდა, სულ მახსოვს რო მამა მომიკვდა, სიზმარშიც კი ყოველთვის ვიცი, რო მამა მომიკვდა, მარა ხან არის მომენტი, მოულოდნელად, მთელი სიცხადით ვაცნობიერებ, რო ჩემი მამა მოკვდა, და მეც თითქოს ვკვდები წამიერად. 

არ ვიცი რამდენად სწორს ვშვები და საბოლოოდ ეს რა შედეგს მომიტანს, მარა დარდს ვიზოგავ, მკაცრად ვაკონტროლებ, ვცდილობ ემოციებს არ ავყვე, რაღაც მომენტში თავს უფლებას ვაძლევ ვიდარდო და მერე შევჩერდე, იმიტო რო, აი რა აზრი აქვს, რაღა აზრი აქვს ვაფშე რამეს.. ყოველდღე იღვიძებ, და გინდა უბრალოდ არ იყო, განა ამ რეალობაში, საერთოდ არ იყო, გინდა შავმა ხვრელმა გაგიწოვოს, ჯანდაბაში. ხან ერევი ამ შეგრძნებას, ხან მთელი დღე მასთან თანაცხოვრობ. 

მთავარია არ შეგეტყოს, მამაშენის სახლში ყოველი შესვლის წინ, რო თითქოს კვდები. მის სუნებს რო ეძებ სახლში და თითქმის აღარაფერს აქვს, რასაც აქვს იმასაც იზოგავ, ყოველ მისვლაზე არა, თითქმის სულ რო მიგავიწყდება, მარტო მაშინ. 

თან სულ იმას იხსენებ ბოლოს რა გითხრა და რა უთხარი? ძალიან მიყვარხარო, არრრაა, მე უფრო მიყვარხარო, და გიხარია, ბავშვობის მერე არ გითქვამს და ეხლა რო უთხარი, კი იცოდა ისედაც მარა, რო უთხარი ხო როგორ გაუხარდა, ხო?! შენც როგორ გაგიხარდა... ნეტა ჩაგეწერა ეგ ზარი, რა მოხდებოდა რო ჩაგეწერა, ღმერთო, ეგ ზარი რო ჩაგეწერა!!!!! 

მთავარია არ გაჩერდე, ყველა გადადებული წიგნი წაიკითხე, რაც უფრო სქელტანიანი - უკეთესი. შეგიძლია აგერ ჩანთები მოქსოვო, მძივები აასხა, დღეში 12 საჭმელი გააკეთო, კეტებზე გულები ამოქარგო, რა ჯანდაბაც გინდა ქენი, რაც შეილება ბევრი სამუშაო აიღე, რაც ნაკლებ დროს და ენერგიას დაგიტოვებს - უკეთესი; just try not to die with your dead!!!!

ხო არი ცხოვრებაში მოვლენები, რომლებითაც მოგონებებს ახარისხებ, აი მაშინ ჯერ კიდევ სტუდენტი ვიყავი, სახლი არ გვქონდა ჯერ ნაყიდი, ლილე არ მყავდა ჯერ და ა.შ; ეხლა ყველაფერს ორი დრო აქვს, ჩემი მამა რო ცოცხალი იყო და ახლა..... 

გამარჯობა შვილო! მე დედაშენი ვარ.

ასეთი დაბნეული, აფორიაქებული და შინაგანად მოფუთფუთე არასოდეს ვყოფილვარ, 9 თვის ორსულიც არასოდეს ვყოფილვარ და ალბათ მაგიტომ J დღეს 36 კვირის გავხდით. ექოსკოპიაზე წასვლა მინდა და მეშინია, ბოლოს რომ გნახე, მე 35კვირის ვიყავი, შენ 34.2-ის.  კი ვიცი რომ საშიში არაფერია ამაში, მაგრამ მაინც ძალიან ვნერვიულობ, მერე იმაზე უფრო ვნერვიულობ, ამ ჩემი ნერვიულობით არაფერი გავნო და ასე ვბრუნავ წრეზე. იმხელა პასუხისმგებლობას ვგრძნობ შენს წინაშე, გული მისკდება. ხანდახან რო გავიფიქრებ როგორ დავიღალე ამდენი დისკომფორტით, წამლებით, ნემსებით, უჰაერობითა და მოუსვენრობით, სახეში გაწნული სილასავით ამეწვება ხოლმე დანაშაულის გრძნობა და თვალებს ვაცეცებ აქეთ იქით, ვინმემ ხომ არ შემამჩნია მსგავსი უგუნური ფიქრები რო მიტრიალებს თავში J საკუთარ თავს ვეღარ ვცნობ, ვერაფერზე ვკონცენტრირდები. ის რომ შენი ამ ქვეყნად მოვლინებს დროისა და პროცესის დაგეგმვა და კონტროლი არ შემიძლია, საერთოდ მაგიჟებს! ჯერ იმ სიმძაფრით ვერ ვგრძნობ ალბათ, როგორც მიყვარხარ, წინააღმდეგ შემთხვევაში, შენს კეთილდღეობაზე ასე არ ვინერვიულებდი.

მეშინია შენი J მეშინია არაფერი დაგიშავო, არაფერი გატკინო, არაფერი დაგაკლო. მეშინია ოდესმე სისუსტე არ გამოვავლინო შენი თანდასწრებით და იმედები არ გაგიცრუო, ამიტომ შევიკავე სიხარულის ცრემლები მაშინ, როცა შენი არსებობის შესახებ პირველად გავიგე და მაშინაც როცა შენი დაკარგვის მთელი გულით მეშინოდა. ვიცი, რომ რაც არ უნდა ვეცადო სხვანაირად აღგზარდო, მაინც მშობლებს დაემგვანები რაღაცით, ამის გამო უარესად ვნერვიულობ, ვიქექები საკუთარ პიროვნებაში და აშკარად უკმაყოფილო ვარ, ვცდილობ ჯერ საკუთარი თავი შევცვალო უკეთესობისკენ და ვხვდები რო ვერ ვასწრებ, ძალიან მალე გავიდა ეს დრო და სულ უფრო ჩქარა მიფრინავს, სულ უფრო ცოტა დრო მრჩება შენს დაბადებამდე და მინდა სანამ გაჩნდები, ყოველი წუთი იმისთვის გამოვიყენო რო უკეთესი გავხდე, რათა უკეთესი მაგალითი გქონდეს ცხოვრებაში.

ძალიან, ძალიან მინდა ერთმანეთს შევხვდეთ, რაც უფრო მშვიდობიანად მოხდება ეს, მით უკეთესი. თუმცა, ასეც რომ ვერ მოხდეს, მაინც მშვიდად ვარ, იმიტომ რომ შენ ყველაზე კარგი, მზრუნველი, ძლიერი, ღირსეული და წესიერი მამა გეყოლება დედამიწაზე, ადამიანმა რომელმაც ჩემი, უკვე ჩამოყალიბებული პიროვნების შეცვლა შესძლო საუკეთესო კუთხით, შენ რას გიზამს წარმომიდგენია J. მინდა თავიდანვე ზუსტად იცოდე, ასეთი კარგი იმიტომ არაა რო მამაშენია, ასეთი კარგი როა, იმიტომაა მამაშენი, თორე არც მე ვარ ცუდი გოგო J იმედია საშუალება მომეცემა პირადად დაგიმტკიცო ეს ყველაფერი.

ვერც კი მივხვდი, შენზე ზრუნვა და ფიქრი მთავარ პრიორიტეტად როგორ გადამექცა. არ ვნანობ ამდენ ხანს რომ გადავდეთ შენი გაჩენა. ვისურვებდი უფრო მომზადებულები შეგხვედროდით, არა მარტო მატერიალურად რა თქმა უნდა. მინდა ყველაფერი საუკეთესო მოგცეთ მანამ, სანამ შენ თვითონ შეძლებ, საკუთარი ძალებით მოპოვებას.  

იმდენი რამის თქმა მინდა შენთვის, იმდენი რჩევისა და დარიგების მოცემა, თან ისე მეშინია უნებლიედ ჩემი აზრი თავს არ მოგახვიო... ყველაზე ძალიან მინდა ჯანმრთელი და დღეგრძელი იყო, და რა თქმა უნდა ბედნიერი. ბედნიერი იმ გაგებით, როგორიც შენთვისაა მნიშვნელოვანი და არა გარშემომყოფთათვის. მინდა ყოველთვის ის აკეთო რაც გაგაბედნიერებს, და ძალიან მინდა შევძლო ამაში ხელი არ შეგიშალო. სულაც არ მჭირდება კლასში ყველას ჯობდე, შენი სასახელოობა და პირველობა. ვეტერინარობა გენდომება?-რა ჯობია მერე ცხოველებს, სპორტსმენობა?-მე ვიქნები შენი პირველი "ჩერლიდერშა", მასწავლებლობა?-რა სჯობს მერე ბავშვებისთვის განათლების მიცემას, ძალიან გთხოვ პროქტოლოგობასა და გინეკოლოგობაზე ნუ დამაწვრილმანებ, ეგეც გამიხარდება თუ შენ გაგაბედნიერებს :) 

მინდა იცოდე, ყველაზე, ყველაზე მთავარი ცხოვრებაში ჯანმრთელობაა, ამიტომ ნებისმიერ ფასად გაუფრთხილდი მას და ყოველთვის სათანადო მნიშვნელობა მიანიჭე. აუცილებლად იზრუნე იმაზე რომ ჯანმრთელი იყო, არ მიაყურადო მცირე ჩივილები და უმნიშვნელო ტკივილიც კი. გახსოვდეს, თუ ჯანმრთელი ხარ, ყველაფრის მიღწევას შესძლებ რასაც მიზნად დაისახავ!

მინდა ყოველთვის გახსოვდეს, არცერთი ბიჭი შენზე უკეთესი არ არის და შენზე მეტად არაფერს იმსახურებს, მარტო იმიტომ რომ მამრობითი სქესისაა. ძალიან მინდა ისეთ გარემოში მოგიწიოს ცხოვრება, სადაც ეს ფაქტი განხილვის ღირსიც აღარ იქნება, თუმცა მეეჭვება ასე უცებ მოხდეს საზოგადოების გარდაქმნა, ამიტომ მინდა თავიდანვე დაგარწმუნო შენს ძალებში და უპირატესობებში. არ მინდა ოდესმე რაიმეს გაკეთებისგან თავი შეიკავო, მარტო იმიტომ, რომ ქალს არ შეშვენის და არა იმიტომ რომ შენს მორალურ პრინციპებში არ ჯდება. არასოდეს დააჩაგვრინო ვინმეს თავი, და არც შენ გადაწიო შენი ინტერესები უკან, მარტო იმის გამო რომ ქალი ხარ!

ძალიან მინდა პასუხისმგებლობის გრძნობა ჩაგინერგო, ისეთი როგორიც მამაშენს ბავშვობიდან აქვს, მე კი მხოლოდ ახლა ვაცნობიერებ. მინდა ყველა შენს მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებაზე, ნათქვამ სიტყვებსა და ჩადენილ საქციელებზე შეგეძლოს პასუხისმგებლობის აღება მთლიანად. ვიცი რომ ძნელია და დიიდი თავის ტკივილისთვის გიმეტებ, მაგრამ დამიჯერე, ასე ჯობია.

ყოველთვის დაფიქრდი სანამ რაიმეს იტყვი ან გააკეთებ. ეცადე სერიოზულად მიუდგე ნებისმიერ საკითხს. თუ რამეში დარწმუნებული არ ხარ, თავს ნუ გამოიჩენ "ცოდნითა და განსწავლულობით". ტუტრუცანა ქალზე უარესი, მხოლოდ ტუტრუცანა კაცია ბუნებაში, მარა როგორც შენ თვითონაც ნახავ, იმათ ჩვენზე მეტი ეპატიებათ J

მინდა პატიება შეგეძლოს და არასოდეს მოგერიდოს პატიების თხოვნის, იმტომ რომ, მე მხოლოდ მამაშენთან შეხვედრის შემდეგ ვისწავლე ეს და გული მწყდება 22წლის მანძილზე რომ არ შემეძლო ამის კეთება. მინდა იცოდე, რომ სიძულვილი, ბოღმა და შური ყველაზე მეტად შენ გვნებს და სასიკეთოს ვერასოდეს ვერაფერს მოგიტანს. როგორც არ უნდა გაგიჭირდეს, სულ გახსოვდეს, რომ სხვას შენზე მეტად უჭირს, არასოდეს დაგავიწყდეს იყო მადლიერი იმისათვის რაც გაქვს. იცოდე რომ დაუნახაობა ძალიან ცუდი თვისებაა ადამიანში და შინაგანად გაგაფუჭებს.

ტყუილის თქმა და მლიქვნელობა, ყველაზე მდაბიო და სასირცხვილო საქციელია რაც ადამიანს შეუძლია ჩაიდინოს. ეცადე არასოდეს მოიტყუო, ისე იცხოვრო რო ტყუილის თქმა არ დაგჭირდეს. განსაკუთრებით ეცადე იმ ადამიანებს არ მოატყუო, ვინც გენდობა და უპირობოდ უყვარხარ. გახსოვდეს, რომ სულ პატარა, უწყინარი ტყუილიც ტყუილია.

მინდა ძალიან მამაცი და გამბედავი გოგო იყო, არასოდეს ჩაიქნიო ხელი შენი მიზნებისა და ოცნებების ასრულებაზე. შეცდომის დაშვების შიშით, არასოდეს შეიკავო თავი რამე ისეთის გაკეთებისგან, რაც სიამოვნებას მოგანიჭებს. მინდა ძლიერი იყო, დაჩაგვრა რომ ვერც კი გაგიბედონ ისეთი!

მინდა შენი უპირობო სიყვარული შევძლო, შენით ვიამაყო იმიტომ რომ ისეთი ხარ როგორიც შენ გინდოდა ყოფილიყავი, და არა იმიტომ, რომ ჩემი და მამაშენის იმედები და მოლოდინები გაამართლე. მინდა ისე ცხოვრების საშუალება მოგცე, როგორც შენ მიგაჩნია სწორად და არა საზოგადოებას.

მინდა შევძლო და კიდევ უფრო მეტი თავისუფლება მოგცე საკუთარი ცხოვრების დაგეგმვაში, ვიდრე მე მქონდა. ნუ გაგიხარდება, თავისუფლება ძალიან საშიში რამაა, იმდენად საშიში, რომ ჯობია ზოგმა საერთოდ არ იცოდეს მისი არსებობა. მჯერა შევძლებთ დროულად გაითავისო, რომ თავისუფლება ყველაფრის უფლებას არ ნიშნავს, და როცა ამ სიტყვის მნიშვნელობას გაიგებ, არ გეგონება, რომ მთელი სამყარო და განსაკუთრებით მე და მამაშენი, შენი თავისუფლების შეზღუდვას ვცდილობთ.

მინდა საშუალება მოგცე ის პროფესია აირჩიო რაც შენ გინდა, მაშინ აირჩიო როდესაც მიზანშეწონილად ჩათვლი. მაშინ ჩააბარო როცა ჩათვლი რომ მზად ხარ სწავლისათვის. შენ თვითონ გადაწყვიტო რომელი ღმერთია ჭეშმარიტი, თუკი საერთოდ  ჩათვლი რომ არსებობს. შენ თვითონ გადაწყვიტო ოდესმე ოჯახს შექმნი თუ არა, შვილები გეყოლება თუა არა, მთა ჯობია თუ ბარი, ნუთელა თუ არაქისის კარაქი, BMW თუ მერსედესი, კეტჩუპი თუ მაიონეზი, მათემატიკა თუ ქართული, პირსინგი თუ ტატუ, საზამთრო თუ ნესვი, ევროპა თუ ამერიკა... მინდა ჩემი ეგოისტობის გამო შენში დამოუკიდებლობის გრძნობა არ შევზღუდო და იმაზე მეტად გავაღვივო, ვიდრე მე განაჩნია.

მინდა შრომას თავიდანვე მიეჩვიო. კარგად გააცნობიერო რომ შენი შრომით მოპოვებული ნებისმიერი რამ უფრო ტკბილია ვიდრე უზრუნველად მიღებული. კარგად დაიმახსოვრე, ყველანაირი შრომა, ნებისმიერ ასაკში, დასაფასებელია და საამაყო.

მინდა ადამიანების სიყვარული გასწავლო, (ცხოველებისას მემკვიდრეობით გადმოგცემ ვგონებ ) სხვისი გასაჭირის გულთან ახლოს მიტანა, გაცნობიერება და გათვალისწინება. მინდა ზრდილობიანი იყო. სულ გახსოვდეს რომ გამარჯობა, მადლობა და ნახვამდის - არასოდესაა ზედმეტი. რომ მომსახურე პერსონალთან უხეშობა, მხოლოდ პატარა ადამიანებს ახასიათებთ, ზემოდან ყურება კი მარტო დაკომპლექსებული, დაბალი თვითშეფასების მქონე ადამიანების დამახასიათებელი თვისებაა.  ვინმესთვის სამაგიეროს გადახდა მოკლევადიანი კმაყოფლებაა, არ გადახდა კი, შენი პიროვნული სიძლიერის გამომხატველია და არა სისუსტის, შენი გადასაწყვეტია რომელი მეტად გიღირს. ეცადე არასოდეს მოიძულო ადამიანი მარტო იმიტომ, რომ ისეთი არ არის როგორც შენ, ანდა ისეთი როგორიც შენ გინდა რომ იყოს, ყველას აქვს უფლება საკუთარი ცხოვრება ისე წარმართოს, როგორც თვითონ მიაჩნია სწორად, შენც ეცადე საკუთარი ცხოვრების გაუმჯობესებას მიხედო, ვიდრე სხვის ცხოვრებაში აფათურო ხელები.

მინდა დროის ყადრი იცოდე. მალევე მიგახვედრო იმას, რომ „ყველაფერი წარმავალია“ მხოლოდ სიტყვები არ არის.  მინდა იმის გაფრთხილება ისწავლო რაც შენთვის ძვირფასია და იმის დროულად გაშვება, რაც ზედმეტ ტვირთად გაწევს. მინდა მშობლებს და საყვარელ ადამიანებს სიყვარულით და პატივისცემით მოექცე ყოველთვის, იმიტომ არა, რომ მე ვარ მშობელი, იმიტომ რომ შენ არ გქონდეს მომავალში სანანებლად და გულდასაწყვეტად რაღაცეები.

მინდა ისეთი სამართლიანობა ჩაგინერგო როგორიც მე და მამაშენს გვაქვს, ოღონდ მისი გამოხატვის ფორმებს თუ დახვეწავ, ყველასთვის უკეთესი იქნება დამიჯერე J არასოდეს არავინ დაჩაგრო და ამით თვითშეფასების ამაღლებას არ ეცადო, გარდა იმისა, რომ სხვისი ჩაგვრა ღირსეულ ადამიანს არ შეშვენის და მხოლოდ პატარა ადამიანების თვისებაა, შეიძლება ერთ დღეს შენ აღმოჩნდე დაჩაგრული და ვეღარასდეს აღიდგინო საკუთარი თავის რწმენა. ყველანაირად ეცადე დაიცვა ის, ვისაც ჩაგრავენ, თუნდაც არავინ დაგიფასოს, შენ თვითონ გესიამოვნება დამიჯერე.

მინდა რომ წარმატებას მიაღწიო იმ სფეროში რომელიც გეყვარება და სიამოვნებას მოგანიჭებს, მინდა რო შენი წარმატება თავში არასოდეს აგივარდეს არასოდეს დააყენო ვინმე/რამე შენს ღირსებაზე წინ, ოღონდ ისე რომ ქედმაღლობაში არ გადაგივიდეს. მინდა გთხოვო, რა სფეროსაც არ აირჩევ სამოღვაწეოდ, ყოველთვის ეცადე გამართულად წერა და ლაპარაკი შეგეძლოს. ამაში კითხვა დაგეხმარება, ბევრი კითხვა.

ეცადე მატერიალური ფასეულობები და კეთილდღეობა არასოდეს დააყენო არამატერიალურზე წინ, "მეშჩანკა" ადამიანზე უარესი, მოხოლოდ ტუტრუცანა შეიძლება იყოს ბუნებაში, იმ განსხვავებით, რომ "მეშჩანობა" მუდმივ უკმარისობაში, შურსა და ბოღმაში გამყოფებს და მთელი ცხოვრება დაგტანჯავს. 

ეცადე ბევრი იმოგზაურო, ყველაფერი ნახო, რისი ნახვის შესაძლებლობაც მოგეცემა ცხოვრებაში.

არ გაჩერდე! არასოდეს დაკმაყოფილდე არსებულით. გახსოვდეს ყოველთვის, ყველა ასაკში და მდგომარეობაში შეგიძლია მიაღწიო სასურველს თუ მოინდომებ, არ დაგეზარება, ან არ შეგეშინდება.

მინდა წინასწარ პატიება გთხოვო ყველაფრისათვის, რასაც მომავალში  ნებით ან უნებლიედ გაწყენინებ. მაპატიე თუ ოდესმე იმედებს გაგიცრუებ ჩემი სისუსტით ან ზედმეტი სიმკაცრით. მაპატიე, რომ შენ ისეთი დედა ვერ გეყოლება როგორიც მე მყავს. იმდენ სითბოსა და სიყვარულს რომ ვერ მოგცემს რამდენიც მე მქონდა ბავშვობაში. მაპატიე რომ ისე ვერ გეფერები და გესიყვარულები, როგორც შენს თანატოლებს ეფერებიან მშობლები, ხანდახან, რომ არ მაძინებ და გეჩხუბები ხოლმე, ეგეც მაპატიე. ხორცებით და ვიტამინებით რო ვერ გგკვებავ და 2.5 კილოს ვერ აგაცილე, მაგაზეც გიბოდიშებ. მაპატიე რომ "ბაჭაჭყოს" გეძახი „ჩემი გოჭი, ბაჭია, ბასასუნა, ბუსუსუნა“-ს მაგივრად. შენ რო დასვენება გინდოდა, მე კიდევ გულის წასვლამდე ვმუშაობდი ამ ბოლო დღეებში, ხანდახან ჩიფსებსა და მაიონეზიან ბადრიჯანს რომ გაჭმევ, ჟანგბადიან ადგილებში რო არ დამყავხარ კიარადა, სამსახურიდან მოსულს, სიგრილეში გასეირნებაც რო მეზარება, რომ გავბრაზდები და ამდენ ცუდ სიტყვებს გასმენინებ, იმის ნაცვლად გიმღერო და კლასიკურ მუსიკას გაზიარო, ეგეც მაპატიე და ისიც, ხანდახან რო გიმღერივარ ხოლმე J  მაპატიე რომ ახლა, როცა ამ წერილს გწერ, მეზობელი სიმინდს ხარშავს, სუნი შემომდის და გონებას მიფანტავს, მხოლოდ მარილმოყრილ, ჩაწიკწიკებულ მარცვლებიან, სურნელოვან, ახალმოხარშულ სიმინდის მადისაღმძვრელ ტაროებზე ვფიქრობ და შენთვის სათხოვნელი პატიებების ნუსხა აქ მიწყდება J

მადლობა მინდა გითხრა იმისათვის, რომ ჯერ არ დაბადებულხარ და უკვე ძალიან ბევრი რამ მასწავლე და ბევრ რამეს მიმახვედრე. შენი წყალობით, ახლა სულ სხვა თვალით ვუყურებ დედაჩემს, არა ისე, როგორც აქამდე, რომ დიახაც აუცილებელი იყო ასეთი კარგი, თბილი და ძლიერი ყოფილიყო, აბა სხვაგავარად როგორ შეიძლებოდა, არამედ თითქოს მასთან ერთად გავდივარ ყველა იმ ნაბიჯს რაც მან გამოიარა, რასაც გაუძლო და დღემდე უძლებს, მიუხედავად იმისა, რომ ზრდასრული, გზაზე დაყენებული შვილები ყავს და აგერ მესამე შვილიშვილს გელოდება უკვე.  მადლობა იმისათვის რომ ბევრ რამეზე დამაფიქრე, ჩემი პრინციპები და შეხედულებები სხვაგვარად გადამაფასებინე, უკეთესობისკენ რა თქმა უნდა.

მადლობა იმისათვის, რომ საშუალება მომეცი, მამაშენის ის უსაზღვრო სიყვარულით სავსე თვალები და გამოხედვა მენახა, როცა მუცელზე ჩუმად მიყურებს ხოლმე, მისი ასეთი უპირობო ზრუნვის ობიექტი ვყოფილიყავი, გამოგიტყდები და ეგოისტურად, ხანდახან ისიც მსიამოვნებს, ასე რო ნერვიულობს და განიცდის ყველაფერს. შენ ჯერ არ იცი როგორ გაგვიმართლა ორივეს, ჩვენი საკუთარი ლექსო რო გვეყოლება გვერდით J.

მადლობა იმ შეგრძნებებისთვის, შენი, თავიდან ნაზი ფუთფუთი, ახლა კი უკვე ჯგველმა რომ იწვევს ჩემში, იმ ერთი წამისათვის, დილით რომ ვიღვიძებ, შენ რომ ისევ გძინავს და გაყურადებ ჩუმად, მერე ნელ-ნელა ვფორიაქდები, ვაითუ..... ამ დროს იღვიძებ და გულზე მეშვება. მერე რო გაიზმორები, ნაღველს და ღვიძლს ერთმანეთში ამიზილავ, მარცხენა საკვერცხეზე ფეხებით შემდგები, შარდის ბუშტზე დამაწვები და ტუალეტამდე ცრემლმორეულს მიმარბენინებ, სადაც მამაშენი ახალი შესულია დასაბანად! J

წერილის დაწერა რომ გადავწყვიტე, მეგონა ჭკუის დარიგებას არ დაგიწყებდი ცნობილი საზოგადო მოღვაწეებივით „ასე ჰქმენ შვილო, რამეთუ მისი არქმნაი ცუდ არს“ და ა.შ, მაგრამ მაინც შემეპარა დამრიგებლური ტონი შიგადაშიგ. ესეც უნდა მაპატიო. ბოდიში თუ დაგღალე, მაგრამ მინდა იცოდე, ეს მხოლოდ დასაწყისი და მსუბუქი მოთელვა იყო, შენ ხომ ჯერ მამაშენს არ იცნობ J

შეხვედრამდე.

We Are Gonna Have a Baby :)

ბეეეევრი ვიფიქრეთ თუ ცოტა, ასჯერ გავზომეთ და ერთხელ გავჭერით, შორი გზა მოვიარეთ და შინ მშვიდობით მოვედით და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ, გადავწყვიტეთ, რომ იდეალური დრო ბავშვის გასაჩენად არ არსებობს... მოკლედ, პატარა გოგონას ველოდებით აგვისტოს ბოლოს :) უფრო სწორად, ვიმედოვნებთ, რომ აგვისტოს ბოლო არც ისე ძალიან სწრაფად მოვა, როგორც ეს 7 თვე გაფრინდა :)
მიუხედავად იმისა რომ პრეტენზია მქონდა დაგეგმილ ორსულობაზე, მაინც სიურპრიზი აღმოჩნდა ტესტზე ორი წითელი ხაზი, თორე ქალწულის ზოდიაქოს ქვეშ ბავშვის გაჩენას რა დამაგეგმინებდა :)
სიურპრიზი იყო საახალწლო - ფაქტიურად თოვლის ბაბუამ მოგვიტანა :) 29 დეკემბერს, საახალწლო სამზადისის დაწყება გენერალური "უბორკით" გადავწყვიტე, გენერალური "უბორკის" დაწყება კი - სააბაზანოს გახეხვით :) ზუსტად არ ვიცი რატო მომაფიქრდა მანამდე ტესტის გაკეთება, რამ მიბიძგა ამისკენ, მარა ერთი რამ ნათელია, თვალების დაჭყეტვა მაგ ზომამდე თუ შემეძლო, რაც ტესტის პასუხს მოჰყვა - არ მეგონა :) პირველი რაც გავიფიქრე - უეჭველი გარე ორსულობა იქნებათქო, მერე უფრო მატერიალური საწუხარი გამიჩნდა - საჩუქრები უკვე ნაყიდი რო არ მქონდეს ყველასთვის, ამ სიურპრიზზე ხო გადავატარებდი ხალხსთქო :)
მე რომ დედამიწაზე ყველაზე არარომანტიული ადამიანების ტოპ ასეულში ვარ ეგ ისედაც ვიცოდი, ჩემი ქმარი რო ჩემზე წინ იყო რეიტინგში ეგეც, მარა მთლად მოწინავე პოზიციაზე მის ყოფნას რა მაფიქრებინებდა :) ვურეკავ რო ვამცნო ახალი ამბავი და არ მპასუხობს, როგორც იქნა, მე-5 ცდაზე მიპასუხა - არ მცალია, მე თვითონ დაგირეკავო და გამითიშა :) ხოდა მესიჯად მივწერე, ასე 1 საათში მირეკავს რათა გადაამოწმოს მესიჯის შინაარსის ვალიდურობა და რო დარწმუნდა მის სიმართლეში, ასე 5 წუთიანი პაუზა და რო მგონია გაითიშა ტელეფონი, - ახლა გამოვ***დებიო აღნიშნა... მეგონა "გამოდი საღამოს, კალიცო უნდა მოგცე" - ხელის თხოვნაზე არარომანტიული საქციელის ჩადენა, მის ძალებს აღემატებოდა, მარა აშკარად დღემდე მაოცებს :)
სხვა რავიცი, ვერ ვიტყვი რო მარტივი ორსულობა მაქვს, იყო სანერვიულოებიც და გართულებებიც, ტოქსიკოზიც 6თვეზე მეტხანს გამიგრძელდა მთელი სიმძაფრით, თუმცა ახლა კარგად ვართ. მთლად მერცხალივით ვერა - უფრო პინგვინივით, მარა მაინც რა შედარებაა :)
რაც ყველაზე სასიამოვნოა, ჩემი ზედმეტი კილოგრამები შესანიშნავად გავაპრავე :) თითქმის 8 თვის ვარ და მხოლოდ 3 კილო მაქვს მომატებული, ეგეც 100%-ით მუცლის ხარჯზე :)

ბავშვის დასახვედრად ვემზადებითქო რო გითხრათ მოგატყუებთ, რატომღაც მგონია ჯერ კიდევ დიდი დრო მაქვს, გეგმებსაც ასე ვაწყობ (მეერე, დიდი გოგო რო გავიზრდები..). თან არ მინდა ბოლო წუთს ყველაფერზე ერთდროულად სირბილი და ვნერვიულობ მაგაზე, თუმცა საქმე-საქმეზე რო მიდგება, ვცდილობ თავი ავარიდო სამზადისს :) ის კიარადა უამრავი წიგნი რო მქონდა მომარაგებული, ორსულობის დროს დავჯდები და წავიკითხავთქო - ახლაც მგონია რო წავიკითხავ, ჯერ რა დროს ბავშვია :)
აჰ ხო, უამრავი არალოგიკური, არაადეკვატური საქციელის ჩადენა მინდება და მთელი დღეები თავს ვებრძვი რო არ გავაკეთო :) ცოტა არაპროგნოზირებადი ვარ. და მყრალი :) თავადვე ვხვდები რომ ჩვეულებრივზე მეტად უხასიათო ვარ, დაუსრულებლად შემიძლია ვიჯუჯღუნო, სულ პატარა რაღაც ისე მაღიზიანებს, თავს ძლივს ვიკავებ ხოლმე, ლამის წარბები გადამებას იმდენს ვიკოპები :) და საერთოდ, ასეთ სიცხეში, საკუთარ სხეულთან და ბუნებასთან ჰარმონიაში მყოფი ორსულები გამოდით, უნდა დაგთვალოთ :)
გარემოს რაც შეეხება, ლამის გული ამიჩუყდეს ხოლმე, იმდენ სითბოს გამოხატავენ ჩემს მიმართ გარშემომყოფები, თუმცა ამ ბედნიერი გამონაკლისების გარდა,  დიდად "ბედნიერი" გახლავართ, ამდენი "პროფესორი" რომ აღმომაჩნდა გარშემო, რაღა გამიჭირვებს. დაწყებული იქიდან, მოწყენილი ტონით რო მამშვიდებენ, არაუშავს ბიჭიც იქნება, დასრულებული იმით, 3ზომა (უშველებელი) მკერდის გამო ბავშვი მშიერი რო უნდა მყავდეს :) ძირითადად რაღაც ჰორორებს მიყვებიან, აი იმის მაზლიშვილს 8 თვის ბავშვი როგორ მოუკვდა მუცელში, იმის მულიშვილმა განუვითარებელი რო დაბადა. გაიგე XXXX საავადმყოფოში მშობიარე რო მოუკვდათ? ჩვილის უეცარ სიკვდილზე თუ გსმენია რამე? ჭიპლარის სისხლის შენახვას ხო აუცილებლად აპირებ, შენი გენეტიკის გამო... ვაააი, ვააი დუ დეი დუ დეთ?! :D
ვისაც არ ეზარება ყველა ჭკუას მარიგებს, ადეკვატური რჩევების გარდა, მრავლად გაიჟღერეს ისეთმა მარგალიტებმა როგორიცაა: ვაშლის ძმარი დალიე ხოლმე, ბავშვს ქერა თმები ექნება; გულძმარვა იმიტო გაქვს, ბავშვია ეტყობა ბეწვიანი; მშობიარობის დროს გაუტკივარების გაკეთება რო ცოდვა ყოფილა და სამომავლოდ ღმერთი რო აუცილებლად განსაცდელს მომივლენს, იმიტომ რომ ქალმა მშობიარობის ტკივილით ევას ცოდვა უნდა გამოისყიდოს :) თაფლის ჭამა კი კაია შენთვის მარა, ძალიანაც ნუ მოინდომებ, ბავშვი დორბლიანი იქნება,  შავები არ ჩაიცვა, ცუდის ნიშანია - ბავშვი ჯანმრთელი არ იქნება და ასე შემდეგ უამრავი :)
ახალი გასართობი მაქვს, ახლა ცოტა გამიჭირდება ამაში ვინმე დავაჯერო მარა, მე-7 თვემდე, ცოტა "ისეთი" ხალხი წაპათხალიმების მიზნით რო მეტყოდა, როგორ გიხდება ორსულობაო, ვპასუხობდი რო მადლობა მარა არ ვარ ორსულადთქო, მათი გამომეტყველების ხილვა და მერე გახსენება, მთელს კვირას მყოფნიდა გასართობად :)
სასწაული დილები მაქვს, მას შემდეგ რაც ტოქსიკოზმა გამიარა, ახალი ერა დაიწყო :) ლექსო ჩემზე ადრე იღვიძებს და ნელ-ნელა მაპარებს, არ ადგები? ჭამა არ გინდა? არ მოგშივდა? მე ვეღრინები საპასუხოდ და ძილის შებრუნებას ვცდილობ, ამასობაში ქალბატონიც იღვიძებს და იწყებს კაკუნს. ამ კაკუნის ფონზე ძილბურანში ჩამესმის - ადექი, ადექი, ადექი, ადექი, ადექი... ! ხოდა მერე ერთი საათი მაინც ვეჩხუბები ხან მამას, ხან შვილს...
საერთო ჯამში, იმაზე მეტად გაღიზიანებული ვარ ვიდრე ვისურვებდი, და იმაზე ცუდად გამოვხატავ ამ ჩემს გაღიზიანებას, ვიდრე ჩემს ბიოლოგიურ მდგომარეობას შეეფერება :(
ძალიან მიკვირს იმ ხალხის ჩემს ასაკში 3 შვილი რო ყავთ უკვე, საიდან ამხელა გამბედაობა?! ქალაჩუნა არ ვარ, მარა რო ვფიქრობ, ეს ერთი პაწაწუნა ბაჭაჭყო რამხელა პასუხისმგებლობაა, როგორი სიფრთხილე და დაფიქრება მმართებს ამის მერე ყველა ფეხის ნაბიჯზე, მენერვიულება სერიოზულად.

სხვები რო აღწერენ, "პეპელასავით ფუთფუთებს ჩემი ანგელოზი, ფეხუცებს მიკაკუნებს" და ა.შ მგონია რო მე ეს მყავს მუცელში, ისეთ დარტყმებს ახორციელებს :)

ამასობაში კი ჩემი კაპასი და კაპარჩხანა ქალბატონი ნელ-ნელა ემზადება დასაბადებლად.
ჩემი სიგოროზეც ნელ-ნელა იღვენთება და ქრება :)

ჩემი დედა

იცით ჩემი დედა როგორია? აი შენ რომ ძალიან, ძალიან, ძააალიან გაგიმართლა, ისე როგორც მილიონიდან ერთს უმართლებს, რომ ის დედაშენია და თან ზუსტად რომ იცი, შენ არასოდეს, არაფრის დიდებით არ იქნები ეგეთი! იმიტომ რომ იმის მეათასედი დაფასება არ გექნება, რასაც სხვისთვის გააკეთებ-აი ეგეთი;
იცით როგორია? რომ შეხედავ და გულის გადაშლა, შენი ყველაზე ჩუმი ჩანაფიქრისა და საიდუმლოს გამხელა რომ მოგინდება, ყველაფერს რომ მოუყვები პირველივე შეხვედრაზე - ეგეთი.
ყველას დაბადების დღე, ქორწინების წლისთავი და მისთანები რომ ახსოვს და გულიანად მილოცვა არ ეზარება არასოდეს - ეგეთი.
დილას, სანამ თვალებს გაახელდეს, უკვე სხვებზე ზრუნვას რომ იწყებს - ეგეთი;
ხანდახან რო "ტვინს გიჭამს" და რომ შეხედავ და ვერ უბრაზდები, იმიტო რომ შენს ტვინის ჭამას 26 წელია მოთმინებით იტანს - ეგეთი;
ჩემ დედას ყველაზე ლამაზი ცხვირ-პირი და ყველაზე კეთილი თვალები აქვს.
ფუმფულა და  ღაბუაა ჩემი დედა. ყელში რომ უნდა მოეფერო და თვალები რომ უნდა დაუკოცნო ეგეთი;
რაღაც რომ ხდება და ერთი სული რო მაქვს ვნახო და მოვუყვე, როგორი პირადული, არაკორექტული და არასაამაყოც არ უნდა იყოს, რო არ განგიკითხავს, გულით რო მოგისმენს, გაბრაზებითაც რო "საშენოდ" გაგიბრაზდება და რო ვერც წარმოიდგენ ისეთებს გაპატიებს - აი ეგეთი.
როგორი დაღლილიც არ უნდა იყოს, როგორ ცუდადაც არ უნდა გრძნობდეს თავს, მაინც რომ არ ისვენებს: არ გშია? გინდა ეს გაგიცხელო? ამას აგიბრაწავ, იმას გაგიკეთებ!... - ეგეთი;
ვინმე თუ რამეს აწყენინებს, ძარღვებში სისხლი რო მეყინება და შემიძლია შიშველი ხელებით მივახრჩო - ეგეთი;
გვერდით რომ გამიყვანს და ჩუმად ფულს მაჩეჩებს, თან დამნაშავის სახე რომ აქვს  - მეტი ვერ "მოაყუჩა" და უარს რო ვეტყვი და ცეცხლდება - ეგეთი;
აი "დაბალი ღობე" როა, ჯავრებს ყველანი რო მაგაზე ვიყრით, იმიტო რო გულში ჩადება არ შეუძლია - ეგეთი;
მთელი ცხოვრება მახსოვს, მხოლოდ ერთი წყვილი სეზონური ფეხსაცმელი ჰქონდა, განა ეგრე ძალიან გვიჭირდა, ჩვენ რომ ბევრი გვქონოდა მაგიტომ! და "ჩვენ"-ში მარტო თავისი შვილები რომ არ იგულისხმება თან - აი ეგეთი;
მთელი თავისი ცხოვრება რო შემოგვწირა და არც კი დაუყვედრებია კიარადა, თავისთვისაც რო არ ნანობს (რაზეც ძალიან მეშლება ნერვები!) - აი ეგეთი;
ჩემი და ჩემი ძმის გარდატეხის ასაკს რო გაუძლო, რაშიც მინიმუმ მედალი ეკუთვნის და დღეს რომ რაღაცას წარმოვადგენთ მეტწილად მაგისი დამსახურება რომაა - აი ეგეთი;
რო ვურეკავ, სანამ მიპასუხებს გული რო მიჩქარდება ცუდი ხმა არ ქონდეს, ცუდად არ იყოს, რამე არ სტკიოდეს, ის კიდე ძალიან გაჭირებულიც კი, ომახიან ხმას რო იყენებს ვითომ კარგადაა - აი ეგეთი;

ერთი წლის წინ, ჩემი ხელით რო ჩამოვუტანე და წავუკითხე დიაგნოზი, ღადაობო სიცილით რო მკითხა, მერე თვითონ რო წაიკითხა და ვაიმე კარცენომა რო ცუდიაო თქვა და თან ისე გაიღიმა, მეგონა თმით ძლიერად დამითრიეს, საფეთქლებთან თავი გამისკდებოდა და  გული გამიჩერდებოდა. ერთ წუთში მოასწრო საკუთარი თავის შეშინება, შეცოდება, დანანება, გულის დაწყვეტა, უცებ მოგვიტრიალდა და ჰა რა ცხვირები ჩამოუშვით ეხლა არა გრცხვენიათო?! მინდოდა მივარდნოდი და სახეში შემომერტყა, 1 წუთი მაინც იფიქრე მარტო შენ თავზეთქო, მარა ვერ გავინძერი... აი ეგეთია...
მოღუშვის უფლებასაც რო არ გვაძლევდა მთელი თვე და აქეთ რო გვამხნევებდა. რო წარმოვიდგენ რის ფასად უჯდებოდა ის სიმხნევე, გული მეწურება. მე რომ "მხნედ მყოფის" თამაში ისე მაცარიელებდა რო მე-4 სართულზე ასასვლელად ძალა არ მყოფნიდა, პადიეზდში საათობით ვიჯექი და ვღრიალებდი, თითონ კი "გასაქცევიც" არ ქონდა და ითმენდა, მარტო იმიტო რო ჩვენ ზედმეტად არ გვენერვიულა... აი ეგეთია;
ნაოპერაციები და ძალიან გაჭირვებული მთელი ღამე რო ვერ იძინებდა იმიტო რო მე არ ჩამძინებოდა და არ გავციებულიყავი - ეგეთია;
მსოფლიოში ყველაზე კარგი, ყველაზე სასურველი  და დასამახსოვრებელი საჩუქარი ჩემს დაბადების დღეზე სულ 3 სიტყვაში რო ჩაატია : "კარგი პასუხები მაქვს" -აი ეგეთი;

დილით რო დამირეკავს, გამოდი საღამოს ჩემთან, საქმე მაქვს აუცილებელიო და რო გავალ და ძალიან ბედნიერი სახით, გაბრწყინებული გამომიტანს მაცივარზე მისაკრობ ცხენს, რომელიც არც მეტი არც ნაკლები - ჭიხვინებს! და რო არ წამოვიღებ ამ ცხენს და ეწყინება - აი ეგეთია :)
ქუჩაში რო იტირა სიხარულისგან, როცა დავიანგარიშეთ და მაგიდისა და სკამების საყიდელი ფული მიგროვდებოდა - ეგეთი;
ვერცხლისფერი მაცივარი რატო იყიდე, იმდენი მისაკრობი პეპლები მაქვს ნაყიდი და ეხლა მაგას არ მოუხდებაო რო შეიცხადა - ეგეთი;

ამ ახალ წელს სიტყვით გამოვიდა - მშვენიერი წელი იყო 2013, მე ძალიან კმაყოფილი ვარო, მეთქი ქალო! კინაღამ მოკვდი რა იყო მშვენიერი?! და...  სამაგიეროდ შენ სახლი გაარემონტეო... :(

ჩემ დედას სასწაული იუმორის გრძნობა აქვს :) მთელი ცხოვრება რო გემახსოვრება ისეთ "შუტკებს აძრობს" :)
ჩემი დედა ყველას უყვარს და ჩემ დედასაც ყველა უყვარს (თითქმის!), ვინც არ უყვარს - არც ეჯავრება.
ჩემ დედას თვალთმაქცობა და აფერისტობა არ შეუძლია. არც ყოველ მეორე სიტყვაში სიყვარულს მიხსნის და სიცოცხლესაც არ მეძახის ყოველწუთს...
ჩემ დედას სიყვარული თვალებში აწერია, სახეზე ემჩნევა და გულიდან მოსდის...

იცით როგორია ჩემი დედა? რო არ უნდა დაბერდეს, არასოდეს არაფერი არ უნდა ასტკივდეს და სულ, სულ, სუუულ რომ უნდა იყოს - ეგეთი.

Annoying People Everywhere!

ჰუჰ, კი გავიდა ზუსტად 1 წელი ჩემი ბოლო პოსტიდან, მაგრამ არ შევიმჩნევ და პირდაპირ გადავალ პოსტზე, რომელიც იქნება, შემაწუხებელ ადამიანებზე და მათ მიერ ხშირად დასმულ უხერხულ და უტაქტო კითხვებზე.

არ ვიცი თქვენთანაც იგივე სიტუაციაა თუ მხოლოდ მე დამაბერტყა ბედმა ასე უხვად მათი არსებობა გარშემო. აი ყოველ ფეხის ნაბიჯზე არიან, ასაკისა და სქესის განურჩევლად. ადრე თითქოს ვერ ვამჩნევდი ამდენნი თუ იყვნენ (ან მე არ ვიყავი მათთვის ასეთი საინტერესო), ახლა კი ჩემი ყოველდღიურობა სავსეა მათი გრძელი ცხვირებით :) და აქ არ იგულისხმება ის ადამიანები ვისაც მართლა აინტერესებს და გული შესტკივა, არაა, აქ ლაპარაკია იმ ხალხზე ვინც კითხვას მისვამს და თან გული უკანკალებს, რაიმე კარგი და ჩემთვის სასიამოვნო არ მოისმინოს პასუხად :)

ბავშვობიდან მოყოლებული ათასობით უტაქტო კითხვა მომისმენია, ვინ უფრო მიყვარდა დედა თუ მამა, ან დედის მხარე თუ მამის მხარე (ნათესავები), შეყვარებული თუ მყავდა, თუ არ მყავდა რატო? არავის უყვარხარ?/შენი მოსაწონი არავინაა? თუ მყავდა და ნწ ნწ ნწ, ეს ავარდნილი, რა დროს ამის ასეთებია, დედაშენმა იცის?  არ გიშლის? და ა.შ. :)))

სკოლის დამთავრების მერე - სად აბარებ? უი მანდ რატო? სამედიცინოზე არ გინდა თუ გეშინია? (!) უფრო მაგარი - მე და დედაჩემი რომ ვიყავით ერთად, დედაჩემს ეკითხებოდნენ - სად აბარებინებთ/სად უნდა მოაწყოთო!! მერე უნივერსიტეტში სწავლისას - ჰა რა ქენი, გასვეტდი? (!) რამე საგანი ხომ არ ჩაგრჩა? (ნუ პარალელურად შეყვარებულის ყოლა/არყოლაც აქტუალური იყო რა თქმა უნდა ). სამსახური ხო არ დაგიწყია? თუ ვუპასუხებდი რო ვაპირებ - უი რატო? რა გაუჭირდა ეგეთი მამაშენს (!) რო შენ სტუდენტობაში გამუშაოს?! დავიწყე მუშაობა და გათხოვების პერსპექტივების მერე პირველი კითხვა იყო ხელფასი რამდენი მაქვს და კიდე შემდეგი - კარგი საქორწინო ბიჭები არავინ მყავს სამსახურში? სადა აქვთ მერე თვალები?

უნივერსიტეტის დამთავრების მერე უფრო და უფრო ცხოველი ინტერესი გაჩნდა იმის თაობაზე ვინმე მყავდა თუ არა და ხომ არ ვთხოვდებოდი. აი გამარჯობის მერე პირველი კითხვა ეგ იყო, რატო არ თხოვდები? არავის უყვარხარ? რაღას ელოდები, 22 წლის ხარ უკვე,  ან დედაჩემს ეკითხებოდნენ - რას შვები არ ათხოვებ? ერთხელ მახსოვს მაღაზიაში გამყიდველი მეკითხება, ასეთი კარგი მშობლები გყავს და რატო ვერ თხოვდებიო :) ნუ თუ ვინმე მამრობითი სქესის წარმომადგენელთან ერთად დამინახავდნენ სადმე - ეს ბიჭი ვინ არის? შენი შეყვარებულია? (იმათ თანდასწრებითაც კი მეკითხებოდნენ ხოლმე).

მერე როცა უკვე სერიოზული ურთიერთობა მქონდა - ვინ არის? ვისი შვილია? რამდენი წლისაა? სად მუშაობს? კარგი ბიჭია? ხელფასი რამდენი აქვს? სახლი აქვს? სად ცხოვრობს? მანქანა ჰყავს? და ან ძმა ყავს? დაოჯახებული? არ მიყვები? რატო არ მიყვები რაღას ელოდები? არ მიჰყავხარ? ქორწილი როდის უნდა გვაჭამო? (!) ვისაც ცოტა შეგნება ჰყოფნიდა კითხვას ასე სვამდა - შენსკენ ახალი ხომ არაფერია? და გაგიჟებით მაკვირდებოდა მარჯვენა ხელის უსახელო თითზე :) 

ნუ ჩემი უარყოფითი პასუხის შემდეგ ყველა თავს აკანტურებდა, და მათ მზერაში გამოსჭვიოდა „ნწ ნწ, საწყალი, არ მიჰყავს ეტყობა იმ ბიჭს“ :)

ო რა ტყუილად მეგონა რომ გათხოვების შემდეგ თავს დამანებებდნენ.. ნურას უკაცრავად, მაშინ დაიწყო თურმე ყველაზე მთავარი! ჩემს ყოველდღიურობაში გაჩნდა კითხვები - ქორწილს არ იხდით? რატო არ გინდა ქორწილი? შენ არ გინდა თუ შენ ქმარს არ უნდა? ცოტა მერე - როგორი ქმარი გყავს? ბედნიერი ხარ? ქმარს ხო არ ემდური? ცუდი სიმთვრალე ხომ არ აქვს? როგორი დედამთილი გყავს? (და თუ პასუხად მიიღეს კარგი, ნორმალური, მოლოდინითა და მუდარით აღსავსე მზერით მიყურებენ, რომ რამე კბილის გასაკრავი დავუმატო პასუხს)  ზუსტად 2 კვირის თავზე დამისვეს პირველად შეკითხვა - „ორსულად არა ხარ?“ გაშტერებულმა რო შევხედე - რა იყო, ზოგი პირველივე კვირას ორსულდებაო :( იმის მერე, აგერ უკვე მე-3 წელია ყოველ დღე ვპასუხობ მაგ შეკითხვას, ოდნავ ტაქტიანები - ახალი ხო არაფერია შენსკენ? და ასეთი სახით მიყურებენ მუცელზე :)

ან ორსულად არა ხარ? - არა - რატო?  პასუხზე, რომ ჯერ არ გინდათ ბავშვი და იმიტომ არ აჩენთ - ასეთი აღშფოთებული სახეებით - აბა რაღას თხოვდებოდი?! შენ ტოლს მე/იმას/იმის მაზლის ცოლს/ უკვე 2/3 შვილი მყავდა/ჰყავდა,

80% რა თქმა უნდა არ იჯერებს იმას რომ ბავშვი არ გინდათ ჯერ (ეგეთი ქალი ხო არ არსებობს) და ისმის კითხვა - ექიმთან არ დადიხარ? შენი ქმარი გყავდა (!) გამოკვლევებზე? შენი ბრალია თუ იმისი? თუ ვპასუხობ რომ ყველაფერი წესრიგში გვაქვს - პასუხად მესმის კითხვა - აბა რატო „დედლობთ?“. წარმომიდგენია რამხელა სტრესია და როგორი მტკივნეულია ეს შეკითხვები იმ წყვილებისათვის ვისაც ძალიან უნდა ბავშვი და რაიმე პრობლემა აქვს... 

თუ მოხდა სასწაული და დააჯერე რო ჯერ არ გინდა ბავშვი - რატო? - იმიტომ რომ არ გაქვს საშუალება ამ ეტაპზე სასურველი გარემო შეუქმნა, ჯერ სხვა ასპექტები გაქვს მოსაწესრიგებელი, პასუხად - სახლი/რემონტი სად გაიქცევა, ვისაც საერთოდ არ აქვს იმათმა რაღა ქნან? გააჩინე და ღმერთი (!) ისე არ დატოვებს, რა უნდა ბავშვის გაზრდას, შენი მშობლები მატერიალურად არ დაგეხმარებიან? - პასუხზე რომ არ მინდა 25 წლის, დაოჯახებულ, ზრდასრულ ადამიანს მშობლების კმაყოფაზე შვილის გაჩენა/გაზრდა, ლამის თვალები ბუდიდან გადმოუცვივდეთ - რატომ ვითომ?!

ან კიდევ როცა ზუსტად იციან რო ბავშვის გაჩენას ჯერ არ აპირებ, ან უარესი, გინდა მაგრამ რამე სერიოზული პრობლემა გაქვს - ყველაფერზე  - აბა ბავშვის ყოლაში! ვადების დაკონკრეტებით (შემდეგ წელს აბა ბავშვთან ერთად) და ზოგი ისეთი პიტალოა, სქესსა და გარეგნობასაც კი გიკონკრეტებს!!! (პატარა კუწკუწა გოგო ან პატარა შავტუხა ბიჭი! J

ასევე შეხვედრისთანავე დასმული კითხვების პირველ ხუთეულში შედის ისეთი კითხვები როგორიცაა - როგორ გასუქებულხარ, ჯანმრთელობის პრობლემა გაქ თუ ჭამა გიყვარს? (სულ მინდა ვუპასუხო, უი შენც როგორ გაგცვენია თმა, თქვენი შვილი კიდევ გცემთ სიმთვრალეში? უი შენ ყოველთვის ამ სიმაღლე იყავი თუ მე გავიზარდე ასე ძალიან? ან როგორ გაზრდილხარ, ვიაგრას ხომ არ სვამ?) თუ დაკლებული გაქვს წონაში და - რატო გახდი? რამეზე ნერვიულობ? ქმარი ხომ არ გაბრაზებს? აჰ კიდე ანტიკვარი - შენი ქმარი რაღაც გვიან მოდის ხოლმე სახლში და რამეს ხომ არ მაიმუნობს? :) პასუხზე არა, სამუშაო აქვს ბევრი - ოხ, შენ კი არ გაგაგებინებს ეხლა ყველაფერს! 

კიდევ უფრო სასწაული შეკითხვა - დედამთილმა ოქროები არ გაჩუქა თუ არ გიყვარს ტარება, რატო არ გიკეთია არაფერი? მერე მოყვებიან განხილვას თვითონ რა აჩუქა/აჩუქებს რძალს, იმის რძალს რა აჩუქეს და ა.შ. მერე ისევ მე მიბრუნდებიან - ისე თუ გყიდულობს ხოლმე რაღაცეებს შენი დედამთილი? არ ნანობ XXXX (ვინმე სკოლის დროინდელი თაყვანისმცემელი) რომ დაიწუნე? იმხელა ხელფასი აქვს, თუ შენი ქმარი ჯობია? რითი ჯობია??

გინეკოლოგის კაბინეტთან რო გხვდებიან და - აქ რას აკეთებ? ორსულად ხარ? რა გინდა აბა შემოწმებაზე, რამე გაქვს? -რო პასუხობ  არა არაფერი, ჰორმონებს ვიწესრიგებ, და მაინც რო გეკითხებიან - ქმარმა გადაგდო? (!!!!!)

რა თქმა უნდა ზუსტად ვიცი, რომ ჩემი ბავშვის გაჩენით მაინც არ დაცხრება მათი ცხოველი ინტერესი, ისიც ხო უნდა გაიგონ მეორეს ვაპირებ თუ არა? როდის ვაპირებ? მესამეს? ორი ბიჭი თუ მეყოლება - „გოგო მაინც გინდა შენთვის“ ხო უნდა მითხრან, ან მესამე ორსულობა მინდოდა თუ არა, ან აბორტის გაკეთებას ხომ არ ვაპირებ? სპირალი უნდა ჩავიდგა თუ კალენდარი დავიცვა? მერე მილიონი კითხვა და რჩევაც ხო უნდა მოვისმინო ბავშვების გაზრდა/აღზრდის თაობაზე....

აი რატო ხალხო?! არ მესმის რატო უნდა გახდეს საჯაროდ განხილვის საგანი, ჩემი გინეკოლოგთან ვიზიტი, ან ორსულობა, ან ხელფასის ოდენობა ან საერთოდ ჩემი პირადი ცხოვრება, თან ისეთი ხალხის მიერ, ერთადერთხელ რომ მყავს ნანახი... ეს ერთხელ კი არ ხდება, ან ერთიდაიგივე ადამიანი კი არ აკეთებს ამას, არა, პერმანენტული ხასიათი აქვს და შემსრულებელიც მუდმივად ახალია :) ამიტომ ძალიან ძნელია არ გაღიზიანდე და თავი შეიკავო შეურაცხმყოფელი ანდაც არაკორექტული პასუხისაგან, მაშინ როცა ყოველი ასეთი იდიოტური კითხვის მოსმენისას, მათი ოკეანე გადგება ენის წვერზე... მე რომ არ ვსვამ მსგავს კითხვებს და კიდევ სხვა ადამიანები, ესე იგი შესაძლებელია რო არც სხვამ დასვას ხო? და არ მოკვდეს მათი დაუსმელობით, მაშინ აი რატო, რატო გინდათ რო ყველაფერში ცხვირი ჩაყოთ და ხელები აფათუროთ?!

და ბოლოს, ცოტა პოზიტივი :)

ჩემი ძმის შვილი უკვე 4 წლის არის და რა თქმა უნდა, ყველაზე საყვარელი არსებაა დედამიწაზე, მგონი ერთადერთი ბავშვია რომელიც მართლა გულით მიყვარს. ამასწინათ მოვიდა და მეუბნება:

-იცი რა არი ნინო? ზოგიერთ გოგოს შვილი რატომ არ ყავს?

მეთქი შვილი რომ გააჩინო ჯერ დიდი უნდა გაიზარდო და ქმარი უნდა გყავდესთქო,

 - მერე შენ ხო დიდი ხარ უკვე და ქმარიც გყავს, ბავშვი რატო არა გყავს? მიყურებს დამრგვალებული თვალებით.

-ქმარი კი მყავს მარა სახლი არ მაქვს.

-სახლი როგორ არ გაქვს, აბა სად ცხოვრობ?

-ჯერ უნდა გავარემონტო ეგ სახლი და მერე გავაჩინო შვილი.

-ეგ აუცილებელია რო ეგრე გააკეთო?

-კი აუცილებელია...

ფიქრობს ცოტა ხანს და რომ მგონია თავი დამანება და სხვა რამეზე გადაერთო, მეკითხება:

-ყველა ეგრე აკეთებს? ჯერ სახლს არემონტებს და მერე ბავშვს აჩენს?

-არა მა, ყველა ეგრე არ იქცევა...

-აბა გაგეჩინა შენც ჯერ ბავშვი და მერე გაგეკეთებინა ეგ რემონტი! - გამომიცხადა და  გავიდა ოთახიდან :)

Yeah! He's Perfect! <3

10 day challenge - Day Two

Day Two: Nine things about yourself.

• 1.      ადამიანებს, ვისთანაც ყველაზე კომფორტულად ვგრძნობ თავს, მუდმივად ვებრძვი :) ვესწერვები, ვეჩხუბები, ვეიაზვები, ბოროტულად ვეხუმრები... სისხლს ვუშრობ ერთი სიტყვით. ამავდროულად, ვენდობი ბოლომდე, ვუყვები ყველაფერს, არ ვთამაშობ ურთიერთობებში, მეიმედებიან და არ მენანება  არაფერი, მაქსიმუმს ვაკეთებ\გავაკეთებ მათთვის. ასეთი ადამიანი ჩემს ცხოვრებაში არის სულ 3-4, აქედან ერთი ჩემი დაა, ერთი ელენე :)
• 2.      მაქვს ამოჩემებული ჭიქები. სახლში, სამსახურში, მეორე სახლში, და იმ სახლებში სადაც სტუმრად ხშირად დავდივარ, ყველგან მაქვს ჩემი ამოჩემებული ჭიქა, საიდანაც ყველაზე გემრიელი ჩაი, ყავა, წყალი და წვენი ისმევა :) და ძალიან, ძალიან მეშლება ნერვები თუ დავინახე სხვა ვინმე ჩემი ჭიქით ხელში. არადა რაღაც სასწაულის ძალით, 10000 ჭიქიდან ყოველთვის ჩემსას ირჩევენ ყველგან. ერთხელ სამსახურში ჩემი ამოჩემებული ჭიქა გაიფინა ჩვენმა ყოფილმა ბუღალტერმა, რო დავინახე როგორ ტანტრავდა შიგ თავის ულვაშებს, თავი ვერ შევიკავე, შევედი ტუალეტში და ვიტირე :) ეს იმიტომ მოვყევი რო კარგად აგიხსნათ რო უბრალო წიკი არაა ეს ამოჩემება და ჩემთვის ძალიან სერიოზული რამეა :) აჰ, და კიდევ,  ელენეს ჩემს სახლში, სამსახურში, აი ვაფშე ყველგან სადაც ყოფილა, არ მახსოვს ოდესმე გაემაზოს და ეგრევე ჩემ ამოჩემებულ ჭიქას არ მიხტომოდეს!!!! ნუ თუ მანამ მივასწარი სანამ გამოიყენებს კიდე ხო და თუ დავაგვიანე, მთელი დღე ნერვები მაქვს მოშლილი :)
• 3.      ბუნებამ ძალიან უხვად დამაბერტყა უნარი, საჭიროების შემთხვევაში, სარკაზმით ვუპასუხო ნებისმიერი შინაარსისა და კონტექსტის სიტუაციას :) ზოგჯერ იმდენად ბუნებრივად ჟღერს რომ ხალხს სიმართლე ჰგონია... but, I’m not sarcastic! I’m just a funny person, surrounded by idiots!...
• 4.      პატარა „სახლებს“ ვიწყობ ლეპტოში, ტელეფონში, ქინდლში, სოციალურ ქსელებში... და თუ ვინმემ ხელები აფათურა რომელიმე მათგანში ისე ვღიზიანდები და ნერვები ისე მეშლება, სურვილი მიჩნდება რაღაც მძიმე და დიდი ჩავუბრახუნო თავში! ვიცი რო ძალიან წვრილმანია ეგ ყველაფერი მარა თავს ვერ ვაკონტროლებ! ზოგადად ძალიან მეჯავრება სხვის საკუთრებაში ხელების ფათური, მეჯავრება სხვის კომპიუტერთან ჯდომა, სხვისი ტელეფონის გაჩხრეკა, ჩანთისა და ბუმაჟნიკის შიგთავსის დათვარიელებაზე ხო აი საერთოდ ვგიჟდები!
• 5.      ვერ ვიტან რო მეხებიან. განსაკუთრებით სახეზე. ოღონდ ისე კი არა, შუა ზაფხულში, საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობისას ტიტველი მკლავებით რო გეწეპებიან გარშემომყოფები, არამგონია ვინმეს სიამოვნებდეს ეგ, ზოგადად ვერ ვიტან ხელს რო მკიდებენ, ვერც ახლობელ-მეგობარ-ნათესავისაგან და ვერც უცხოებისაგან. ( პ.ს ფრიგიდული არ ვარ, სიტყვაზე მენდეთ )
• 6.      ჩემს გარშემო არიან ადამიანები, რომლებსაც სრულიად უმიზეზოდ და დაუმსახურებლად ვერ ვიტან :) და სულაც არ მეამაყება ეს. არაფერი შეხება არ აქვთ, არც ვიცნობ ზოგიერთს მარა ნუ არ მევასებიან რა, (ვერ ვიტან ცოტა უხეში ნათქვამია და ეგრე მძიმედაც არაა საქმე ) მაღიზიანებენ ყველაფრით, და თუ ოდესმე მოხდა ისე რო გავიცანი ან ახლო კონტაქტი გამეჩითა იმათთან ან რამე მსგავსი, არ მეცვლება არასოდეს შთაბეჭდილება. ერთადერთხელ მახსენდება რო „ვერ ატანილების“ კატეგორიიდან ადამიანმა „ატანილებში“ გადმოინაცვლა. ამავდროულად, არიან ისეთი ადამიანებიც ჩემს გარშემო ვინც შორიდან მიყვარს :) არ ვიცნობ, არ ვეკონტაქტები, ან 1-2ჯერ ვარ პირადად შეხვედრილი მარა ნუ მევასებიან, და სუ ვცდილობ რო სადაც შესაძლებელი იქნება დავაფიქსირო რო კარგები და საყვარლები არიან :)
• 7.      ძალიან ძალიან მიყვარს ცხოველები, მარტო მოვლილები და ჯიშიანები არა, ყველანაირები :) ავები, მოუვლელები, მახინჯები, ბინძურები, რწყილიანები, კოჭლები ყველანაირები! და დაუფარავი აგრესია მიჩნდება იმ ადამიანების მიმართ ვისაც არ უყვარს ისინი, ცუდად ექცევა, რამეს სტკენს და ასე შემდეგ. ძალიან სერიოზული კამათები და კონფლიქტები მაქვს ცხოველთმოძულე არსებებთან, და იმათთანაც ვინც სხვის ცხოველთმოძულეობასაც არ აპროტესტებს და ისე უყურებს ვითომც არაფერი! აჰ, ავნერვიულდი ეხლა რაღაცნაირად :)
• 8.      პოლიტიკური ნიშნით იმდენი „მეგობარი“ დავაჰაიდე უკვე რო მარტო ჩემი აქტივობები გამოჩნდება ცოტა ხანში ჩემს ნიუს ფიდში :) მარა ნამდვილად ასე ჯობდა, ზოგიერთი მათგანი მეტნაკლებად ღირებულია ჩემთვის და ასე რო არ მექნა მერე უნდა შემჯავრებოდა ან რამე ისეთი მეთქვა რო ურთიერთობა გამეფუჭებინა. იმიტომ არა ოღონდ რომ ჩემი აზრის საპირისპირო აზრს პატივს არ ვცემ, სილენჩეზე და სიბრმავეზე გული მერევა!
• 9.      არ ვიცი თქვენს გარშემო რა სიტუაციაა მაგრან, ჩემს გარშემო ინტელექტი ჭირს :) თან ისე კი არა, ლაითად, ძალიან ჭირს :) ამიტომ ხავსივით ვეჭიდები ჭკვიან ხალხს გარშემო :) და ძალიან მიხარია თუ ვინმე რამე აზრიან წიგნზე, ან ფილმზე ან ფრაზაზე გააკეთებს აქცენტს :) სამაგიეროდ მრავლად მახვევია ხალხი, მერლინ მონროს ფრაზებს რო აშეარებენ თითების ჩალურჯებამდე და არისტოტელეს ციტატები მოყავთ სტატუსებად, თუმცა სინამდვილეში არისტოტელე ან მსახიობი გონიათ ან უძინართა მზეში გელა ბენდელიანის საცდელი ვირთხა :)

შემდეგი თემები :

  Day Three: Eight ways to win your heart.

  Day Four: Seven things that cross your mind a lot.

  Day Five: Six things you wish you’d never done.

  Day Six: Five people who mean a lot (in no order whatsoever)

  Day Seven: Four turn offs.

  Day Eight: Three turn ons.

  Day Nine: Two smileys that describe your life right now.

  Day Ten: One confession.

 აქვე შეგიძლიათ იხილოთ ჩემი ძველი პოსტები დაახლოებით იგივე თემაზე :)

About Me და ის რაც მარტო ჩემია

Happy Anniversary

მახსოვს სულ რამდენიმე თვის წინ ვწერდი თუ როგორ უნდა გიყვარდეს უცხო ადამიანი რომ აკეთო მისი გულისათვის ისეთი რაღაცეები რაც აქამდე არ გიკეთებია და წარმოუდგენლადაც კი გეჩვენება მათი კეთება, საკუთარი კეთილი ნებით რა თქმა უნდა :) და ასევე ვწერ, რომ შეყვარებულიც ვყოფილვარ და ძალიანაც მყვარებია და ბლია ბლია ბლია :) ვის ვატყუებდი, მკითხველს თუ საკუთარ თავს, დღემდე ვერ ვიგებ, თუმცა ბოლომდე გულწრფელი რომ არც ერთთან ვიყავი ეგ ნათელია :)

ზოგადად მე და ოჯახური ურთიერთობები ყოველთვის შორს ვიყავით ერთმანეთისგან. ძალიან ღრმა ბავშვობაშიც კი ალბათ არასოდეს დამცდენია სიტყვა გათხოვებაზე, ქმარზე, შვილებზე, ქორწილზე და ა.შ. არასოდეს მიფიქრია რო „აი რო გავთხოვდები“ „აი ჩემი ქმარი ასეთი უნდა იყოს“ „ასეთი და ასეთი ქორწილი და საქორწილო კაბა მეცმევა“ „ამდენი შვილი მეყოლება“.... ყოველთვის მეგონა რო ან საერთოდ არ გავთხოვდებოდი, ან გავთხოვდებოდი ასე 32-35 წელს გადაბიჯებული. სარფიანად გათხოვება და ქერის ორმოში ჩავარდნა ნამდვილად არ ყოფილა ჩემი თვითმიზანი :) ნუ ქორწილი რო არასოდეს მექნებოდა და საქორწილო კაბაში არასოდეს ჩავჯდებოდი ეგ ყოველთვის ზუსტად ვიცოდი, ალბათ დაბადებიდანვე :)

შვილს რაც შეეხება, ბავშვებთან გულთბილი დამოკიდებულებით არასოდეს გამოვირჩეოდი, უფრო პირიქით, კიარადა ძალიან პირიქით, არასოდეს მევასებოდნენ, შესაბამისად დარწმუნებული არასოდეს ვიყავი რომ ჩემს რეპროდუქციულ ორგანოებს ოდესმე მთავარი დანიშნულებისამებრ გამოვიყენებდი, მითუმეტეს რამდენჯერმე :) ნუ ახლა ეს მიდგომა ცოტა შევიცვალე, ვიცი რომ გამოვიყენებ, ოღონდ როდის და რამდენჯერ ეგ ჯერ არ გადამიწყვეტია. თუმცა ალბათ არც ისე ძალიან მალე როგორც გარშემომყოფთ გონიათ და არც ისე ძალიან გვიან როგორც ამ წუთას ვფიქრობ :)

გვერდით როგორი კაცი მჭირდებოდა ეგ ყოველთვის ზუსტად ვიცოდითქო რომ ვთქვა მოგატყუებთ, იმიტომ რომ, იყო ჩემს ცხოვრებაში პერიოდები, რო ისე მიქროდა და ისეთ სისულელეებს ვფიქრობდი ( საბედნიეროდ, ჭკუა მყოფნიდა და არ ვაკეთებდი) რო ეხლა თან მეცინება და თან ძალიან ვბრაზდები. მარა რაც ცოტა ჭკუა დამილაგდა და გონებიდანაც ბინდი გადამეწმინდა, უკვე ვიცოდი რომ ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი არასოდეს იქნებოდა ჩემზე ნაკლებად განათლებული, ნაკლებად ჭკვიანი, ნაკლებად ნაკითხი, ნაკლებად გონიერი, ნაკლებად მიზანდასახული, ჩემზე დაბალი :) ჩემზე ზარმაცი :) ჩემზე არასერიოზული :) არასოდეს ექნებოდა დაკვნეტილი და მოუვლელი ფრჩხილები :) არ ეცმეოდა უმკლავებო მაიკები, წვივებამდე სიგრძის ფართხუნა შორტები :) უქამრო შარვლები, აუცილებლად იქნებოდა ფინანსურად დამოუკიდებელი, არ იქნებოდა ქერა და ლამაზუნა, არ იქნებოდა დედიკოს ბიჭი, (და აუცილებელი არაა სახეზე ეტყობოდეს რო ჩმორია, სულით და გონებით რო დედიკოს ბიჭია ადამიანი ეგ უფრო ძნელი გამოსაცნობია), და ჩემი, თავისი და ზოგადად ყველას საკეთილდღეოდ, უნდა ყოფილიყო ბუნებით ერთგული, იმიტომ რომ დარწმუნებული ვარ, ადამიანს თუ ხასიათში არ გაქვს ერთგულება, მაგ გრძნობას ვერ გამოიმუშავებ ხელოვნურად ვერასოდეს :)  ნუ კიდე რა?! ა ხო, აუცილებლად უნდა ყოფილიყო ჩემზე ძლიერი ბუნების, იმიტომ რომ საშინელი ხასიათი მაქვს, მუდმივად ვეჯიბრები და ვეპაექრები ადამიანს, აშკარად და ბოროტულად კი არა ოღონდ, რავი როგორ ვთქვა... და თუ „დავიტანე“ მერე ყველანაირ ინტერესს ვკარგავ მის მიმართ (კიარადა ვკარგავდი ხოლმე :) ) და არანაირი სურვილი არ მაქვს რო სიძნელეების დროს ჩემმა პარტნიორმა მამაკაცმა ჩემს მხარზე თავმოდებულმა იქვითინოს :)

ნამდვილად ვერ ვიტყვი რომ მთელი ცხოვრება ვეძებდი ან მეძებდა, იმიტომ რომ ბავშვობიდან ვიცნობდით ერთმანეთს, მართალია დიდი მეგობრობა და ახლობლობა არ გვაკავშირებდა, მარა მაინც. ნუ მერე ურთიერთობამ მოიტანა უფრო ახლოს გაცნობა ერთმანეთის და ყველა ახალი თვისების აღმოჩენაზე უფრო და უფრო მეტად ოოო და ოოოო :) ხოდა ერთ დღესაც გამომიცხადა რომ ძალიან მოვწონვარ და სულ გამოსირდა :) ვერ ვიტყვი სიხარულისგან გული გამისკდათქო, რადგან ბოლომდე ვერც მივხვდი რისი თქმა უნდოდა ამ სიტყვებით, მარა მუცელში პეპლების ყოლა რა დვიჟენია იყო ეგ გავიგე. ნუ მერე ყველაფერი ძალიან სტაბილურად, მშვიდად, წყნარადნ, ზედმეტი თავისტკივილებისა და მალალეტკური ლაი-ლაის გარეშე, დაახლოებით 1 წელი, და ერთ დღესაც ყოველგვარი რომანტიული ცერემონიების დადგმის გარეშე, წამო გავგაზოთო შემომთავაზა :) და გავგაზეთ, და ვსიო :) არ გადაგვიხდია 500კაციანი ქორწილი-შორეული ნათესავების და იმათი მაზლიშვილების დასაპურებლად, არ მიფრიალებია ფატა სურათის გადასაღებად, არ გვითუხთუხია ამ http://www.youtube.com/watch?v=YEZnjY2CAAE სიმღერაზე და ა.შ...

რომ ვთქვა ეს იყო ჩემი მოწოდება, რო უნდა გავთხოვილიყავითქო, მოგატყუებთ, თქვენც და საკუთარ თავსაც, არც მზად ვიყავი ბოლომდე, მარა ვცდილობ ბატონო, თან თავს არ ვზოგავ, ისე კი არა, ლაითად?! :) ძალიან ბევრი რამ გამიჭირდა, ძალიან ბევრი - არა. ისიც კარგად მაქვს გათავისებული რო ია ვარდებით მოფენილი გზა დამთავრდა ჩემს ცხოვრებაში და აწი მე უნდა გავწმინდო ეკლებისგან ჩემი გზები (ო რა პოეტური ვარ ღმერთო ჩემო :) ) და ამ წმენდის პროცესში ძალიან, ძალიან მეიმედება ჩემი ქმარი :)

რატომ ლექსო? არ დავიწყებ ეხლა ჩამოწერას რო ყველაზე კარგია, ყველაზე სიმპათიური, ყველაზე ჭკვიანი, ყველაზე აზრიან თვალებიანი და ა.შ ყველაზე.. იმიტომ რომ არ მინდა ისეთი შთაბეჭდილება დავტოვო, კატას რო თავის ქმარი ვეფხვი გონია :)  გარდა იმისა რომ ყველანაირ ზემოთჩამოთვლილ კრიტერიუმებს იდეალურად აკმაყოფილებს, ერთადერთი ჰომო საპიენსია მთელს გალაქტიკაში ვისაც შეიძლებოდა იმ დონეზე შევყვარებოდი რა დონეზეც ლექსოს ვუყვარვარ, მთელი ჩემი „მარგალიტებით“, გაეძლო და აეტანა (შეძლებისდაგვარად) ჩემი ჰიპერცვალებადი, საშინელი ხასიათი და ჩემი დარჩენილი 350  PMS-ი მთელი თავისი სიმძიმეებით :)  კიდევ იმიტომ რომ ალბათ ერთადერთი კაცია ვისი გულისთვისაც შემიძლია ძილი მოვიკლო როცა სამსახურში ადრეა წასასვლელი ან ღამით სახლში მოსვლას აგვიანებს, ვისაც ჩემს გეგმებს ვუთანხმებ და ეს დისკომფორტს არ მიქმნის, არ მოითხოვს ჩემგან იმაზე მეტ ღიმილს ვიდრე შემიძლია, რამდენადაც თვითონ ჩემზე მყრალი ხასიათი აქვს :) არ ხვრინავს! :) კარგი მეგობრები ყავს :) ერთგულია, არ ახასიათებს უწიპუწი მიმართვები „ჩემო ტკბილო, კნუტო, სიხარულო, სიცოცხლე, ბუსუსო ბასასო ბასტი ბუბუს ტაკი ტუკო და ა.შ“ :). ძალიან განსხვავებულები ვართ და ამავდროულად ძალიან ერთნაირები :)

და ზემოთ აღწერილი სიტუაციის ფონზე, ხვალ 1 წელი გვისრულდება რაც საზოგადოების თვალში ჩვენი ურთიერთობა გავაპრავეთ და ცოლ-ქმარი დავირქვით :) არ მაქვს ილუზია (სურვილი მაქვს) რომ აუცილებლად მთელი ცხოვრება ერთად ვიქნებით და ასე გვეყვარება ერთმანეთი სიკვდილამდე და ბლა ბლა ბლა, მარა სადამეც ვიქნებით და როგორც ვიქნებით, რო ვიქნებით ეგაა მთავარი :)

Sooooooooo Happy Anniversary to Me and to my Husband !!

10 day challenge

ააჰა, გახსნა ახალი პოსტის დასაწერი ფანჯარა, მოიფშვნიტა 10ვე თითი (ხელების რა თქმა უნდა), გაიმართა წელში და დაიწყო ახალი პოსტის წერა, რომლის იდეაც იპოვა Chaotic ბლოგზე და დაუჯდა ჭკუაში რო განეხორციელებინა თავადაც, რამდენადაც კაი შეკრული 10 პოსტის იდეააა სხვის მიერ უკვე მოფიქრებული და შენ მხოლოდ შენი თავი უნდა მოარგო :)

Day One: Ten things you want to say to ten different people right now.

შესავალის სახით მინდა გაგაფრთხილოთ რო ვერანაირ სიყვარულის ახსნებს და თბილ/ტკბილ სიტყვებს ვერ მოძებნით პოსტში, რამდენადაც, ჯერ სულ რამდენიმე ადამიანისათვის მემეტება ასეთი სიტყვები და მეორეც, ვისთვისაც მემეტება იმათთვისაც არ გამომდის კარგად თქმა და გადმოცემა, აი რაც შეეხება სარკაზმს - მშვენიალურია :)

1: ოფისის დამლაგებლებს: - ხო შეიძლება რო გაჩუმდეთ და ისე გააკეთოთ თქვენი საქმე, რა საჭიროა ეს წიოკი და მონოტონურად ჩურჩულითა და ქირქილით ლაპარაკი, ტვინში მიკაკუნებს თქვენს მიერ წარმოთქმული თითოეული ბგერა!!!!!!

2: შე სამყაროს არასასურველო გამონაზარდო, (მუწუკო ანუ) როდესაც ადამიანი დგავს პირველ ნაბიჯს ურთიერთობის განსამუხტად და გილოცავს დაბადების დღეს (მიუხედავად იმისა რომ დიდად მოხარული იქნებოდა თუ საერთოდ არ დაიბადებოდი) უნდა კეთილი ინებო და ელემენტარულად მადლობა გადაუხადო, ნუ რაიმენაირი ფიდბექი მიაწოდო, თუ რა თქმა უნდა ლენჩი და გონებაჩამორჩენილი ბოღმის ბუკეტი არ ხარ. :) იმედია მიხვდი რო რაც გისურვე ეგ უბრალოდ სიტყვები იყო და რეალობასთან ახლოსაც არ იდგა :)

3: ის ფაქტი რომ ნოდარ დუმბაძე 23წლის ასაკში აღმოაჩინე, რაზე მიუთითებს, პირდაპირ არ ვიცი, კორექტულად და რაიმენაირი შეურაცხყოფის მოყენების გარეშე როგორ აგიხსნა...

4: ძვირფასო მზეო, ჩემი გუშინდელი კითხვა, რომ ამაზე უარესად როგორღა უნდა დაცხეს?! იყო რიტორიკული შეკითხვა და არა გამოწვევა!!!!!!!!!

5:ჭეშმარიტი სიგულწრფელით რომ გითხრათ, ყოველი თქვენთაგანის მშურს, ვინც ქალაქიდან 2 დღით მაინც გავიდა/გავა დასასვენებლად, და გარწმუნებთ, ეს ნამდვილად არ არის კეთილი და თეთრი შური და ბლა ბლა ბლა, იმიტომ რომ ლამის გული გამისკდეს და სასუნთქი გზები დამეხშოს ბოღმისაგან :) ხოლო ვინც ვერ მოახერხა/მოახერხებს დასასვენებლად წასვლას, არც ერთს არ გითანაგრძნობთ, პირიქით, მიხარია ძალიან. თუ ვინმეს რაიმე გრანდიოზული პაესტკა ჩაგეშალათ/ჩაგეშლებათ ხო საერთოდ, მთელი დღე მეყოფა გულის გასახარად:)

6: როცა 30 წლის კაცი, სიდედრიკოს ხარჯზე ცხოვრობ და ეს ყველაფერი არ გაწუხებს, პირიქით ძალიან გეამაყება, მინდა გითხრა რო, ტეხავს! ძალიან ტეხავს! აი ცოტათი რომ ტეხავდეს კიდე ხო რა უშავს, არაფერს გეტყოდი მარა უკვე ძალიან ტეხავს! მართლა აი, გულწრფელად გეუბნები რო მააგრა ტეხავს, ტეხავს რა გეუბნები, ძმურად რა, აი სწორად გამიგე რა, სხვანაირად არ გამიგო მარა აი ტეხავს, მაგრა ტეხავს რა, ტეეხავს!

7: რა душевный разговор -ი  მომიწყე აქ, ხო გითხარი მზად არ ვარ ჯერთქო, მაკანკალებს რაღაცნაირად, ნერვიულად!!!!

8:

 ვაი თქვე უბედურებო,  :megafacepalm:

9: ყველას ვინც მისვამს შეკითხვას ორსულად რატომ არ ხარ?! ბავშვი რატომ არ გყავს?! და ჩემი პასუხის (არსად მეჩქარება) მოსმენაზე თვალებდაჭყეტილი მიყურებს და მომიწოდებს რომ არ შეიძლება ასე, ღმერთი დამსჯის - FUCK YOU!!!  :) შორს თქვენი ბინძური ენები ჩემი რეპროდუქციული სისტემისაგან!

10: Mark zukerberg-ს : Dear Mark. Facebook needs a „Wow! That’s the dumbest fucking thing I’ve heard, you should be punched in the throat“ button!  ჩემი პირადი თხოვნა იქნება :)

შემდეგი პოსტების განრიგი ასეთია: 

 Day One: Ten things you want to say to ten different people right now.

 Day Two: Nine things about yourself.

 Day Three: Eight ways to win your heart.

 Day Four: Seven things that cross your mind a lot.

 Day Five: Six things you wish you’d never done.

 Day Six: Five people who mean a lot (in no order whatsoever)

 Day Seven: Four turn offs.

 Day Eight: Three turn ons.

 Day Nine: Two smileys that describe your life right now.

 Day Ten: One confession.

მე-აღშფოთებული :)

ძალიან ვერიდები ისეთ თემებზე წერას, რომელიც ასე თუ ისე აქტუალურია, ან ვინმესთვის მტკივნეულია, რამდენადაც ეს ყველაფერი აქაურობას არ მოუხდება ჩემი აზრით :)

ზოგადად, არანაირი სურვილი არ მაქვს ვინმეს გაღიზიანება გამოვიწვიო,  არც ზოგიერთებივით ველური მოთხოვნილება მაქვს იმისა, რომ ნახევარზე მეტმა ვიზიტორმა დედა და ოჯახი მაგინოს, ან არ მაგინოს მარა სურვილი გაუჩნდეს.

იმიტო არა რომ ჩემი პოზიციის და ხედვის მრცხვენია, არანაირად, არც იმას ვფიქრობ რომ მცდარ აზრს ვადგავარ, და არც ზოგიერთივით პრიმიტიული აზროვნება და შემაშფოთებლად დაბალი I.Q. მახასიათებს, არც ფსევდოლიბერალი ვარ, არც რასისტი, არც სექსისტი, არც ბრმად მორწმუნე-ფანატიკოსი, არც მღვდლებს ვაიგივებ - ღმერთთან, იმასაც ვაცნობიერებ რომ ისინიც ჩვენსავით ჩეულებრივი მოკვდავნი არიან, ჩვეულებრივად ჭამენ რადგან, გაგიკვირდებათ და შივდებათ თურმე მათაც და საპირფარეშოშიც ჩვეულებრივად დადიან :) არც სხვის პირჯვარის გადასახვაზე მემართება ბნედა (ნუ თუ რა თქმა უნდა მაგ პროცესის დროს იდაყვს თავში არ მომარტყავს)   და არც სხვას ვეჯიბრები პირჯვრის წერაში, იმდენსაც ვხვდები რომ ცუდი და კარგი ყველა სფეროში, ყველა კუთხეში და ყველა ადამიანშია. არც ბავშვობიდან დაბოღმილ-დაკომპლექსებული ლუზერი ვარ რომ პროვოკაციებითა და სხვისი ნერვების შლით რაიმე შვება ვიგრძნო, არც იმდენად ლენჩი და პახაბნი რომ აზრი გინებებისა და უაზრო ბილწსიტყვაობის გარეშე ვერ გამოვხატო, ერთი ჩვეულებრივი, საშუალოზე მაღალი გონებრივი შესაძლებლობებით, არაფრით გამორჩეული გოგო ვარ, რომელსაც არ სჭირდება არავისთვის თავისი მაგარი ტიპობის მტკიცება მალალეტკური ლაი-ლაითა და დაბოღმილ-გაზულუქებული გამოხტომებით.

და მე ძალიან, ძალიან, ძალიან მაწუხებს და მთრგუნავს დღევანდელი საზოგადოების რეაქცია ზოგიერთი მტკივნეული თუ საჭირბოროტო, აქტუალური საკითხების შესახებ.

საკითხებისა, როგორიც არის მაგალითად ჩვენი ქვეყნის ტრადიციები, რელიგია, გენდერული თანასწორობა, ძალადობა ოჯახში, ქალიშვილობის ინსტიტუტი, სიტყვის თავისუფლება და ა.შ.  რამდენადაც, დღის განმავლობაში, ხან იმდენად მაწუხებს ამ თემებზე წერის სურვილი რომ გონებაში პოსტს-პოსტზე ვაცხობ, გადავწყვიტე რო შიგადაშიგ გამოვურიო ისეთი პოსტებიც რომელიც მარტო იმას არ ეხება თუ რა ვჭამე საუზმეზე-სადილზე-ვახშამზე :)

ამ კონკრეტულ პოსტში მინდა ჩემი აზრი და შეხედულება დავაფიქსირო ჩვენს ქვეყანაში, რელიგიის გარშემო არსებულ თანამედროვე ტენდენციებზე.

აქვე დავაფიქსირებ რომ მე ვარ მართლმადიდებელი ქრისტიანი - მაგრამ არ ვარ ბრმა, ყრუ, დაუნი და ფანატიკოსი!

მოგეხსენებათ დღეს ჩვენს ქვეყანაში ათეისტობა მოდაშია, იმიტომ რომ არარის ბანალური, იმიტომ რომ შენი ათეისტობით შეგიძლია ნახევარი ქვეყანა გააღიზიანო, (დაბოღმილი ადამიანისათვის ეს რამდენს ნიშნავს იციით?! ) იმიტომ რომ ადვილია, და უამრავი სხვა მიზეზი. ეს რა თქმა უნდა ყველა ათეისტს არ ეხება და არაფერი მათი საწინააღმდეგო არ მაქვს, პირიქით, ჩემი პატივისცემა ყველა არამართლმადიდებელ ადამიანს, ვინც თავისი ცხოვრებით ცხოვრობს და თავის საქმეს აკეთებს, თუმცა ჩვენთან ათეისტების ძირითად ნაწილს შეადგენს ისეთი ხალხი რომლებმაც უბრალოდ აიტაცეს ეს ყველაფერი, და თვითონ ათეიზმის რაობაც არ იციან. ჩემი აზრით ადამიანი ათეისტად ყალიბდება მას შემდეგ რაც ახლოს გაეცნობა რამდენიმე რელიგიის არსს და გადაწყვიტავს რომ არ არის ეს ყველაფერი მართალი იმიტომ რომ -ამიტომ, ამიტომ და ამიტომ (უამრავი მიზეზის ჩამოთვლა შეიძლება) ხოლო იმ ძირითადი ნაწილის - რომლებსაც ათეიზმი მარტო მართლმადიდებლების ლანძღვა-გინება და პროვოცირება ჰგონიათ - ძირითადი ცოდნა სხვადასხვა რელიგიების შესახებ არის ის რომ ინდოელები ძროხას აღმერთებენ, კათოლოკეებსა და მართლმადიდებლებს შორის მხოლოდ ის განსხვავებაა რომ კათოლოკეს შეუძლია თავის ბიძაშვილ-მამიდაშვილ-დეიდაშვილზე ქორწინება, ხოლო მაჰმადიანი თუ ხარ შეგიძლია ძალიან ბევრი ცოლები მოიყვანო. და ვსო, მეტი არაფერი.

ამასთან, თუ შენ ბუდისტი ხარ, კაი ტიპი ხარ (იმიტო რო აი რაღაცა ძააან არაორდინალურს აწვები), თუ მაჰმადიანი ხარ კიდე არაგიშავს, დაჟე კათოლიკეობაც გეპატიება ლიჟბი მართლმადიდებელი ან იაღოველი არ იყო, თორე შენ აი ძაან ბანძი ხარ, და ფანატიკოსი, და შენი რწმენა ******* და შენი პატრიარქი ******** და შენი ეკლესია ********* და შენი სამღვდელოება ********** და შენი მარხვა *********** და შენი სამარხო ხინკალი ********* და პირადად შენი დედა, ოჯახი და ასე შემდეგ ********* ( * ამ სიმბოლოს ქვეშ იგულისხმება სექსუალური კავშირის დამყარების ველური სურვილი ), მარტო იმიტო რო შენ ხარ მართლმადიდებელი და მეეეე, მე ვარ ათეისტი, ამასთან მსოფლიო ******ამ სიმბოლოს მქმნელი, და კაი ტიპი, და მე უფლება მაქვს, კიარადა, მომეთხოვება რო შენ გაგინო, სულში გაფურთხო და ა.შ, ოღონდ მარტო შენ, მე სხვა რელიგიებს არ ვეხები :)

რა თქმა უნდა, ისიც ძალიან ცნობილია რო მეორე მხარე, ანუ მართლმადიდებლების რაღაც ნაწილიც არ გამოირჩევა დიდი შეგნებულობით და თუ შენ ათეისტი ხარ, ესეიგი სატანა ხარ, იაღოველი ხარ, და მე მაქვს უფლება შენ გაგინო და შეგურაცხყო ამის გამო, თუნდაც შენ შენთვის იყო და მე არ მეხებოდე (თუმცა ასეთი შემთხვევები, რო ჰაერზე თავს დაგესხას ვინმე მარტო შენი არამართლმადიდებლობის გულისთვის იმაზე იშვიათია ვიდრე პირიქით).

მე პირადად, თუნდაც არ ვეთანხმებოდე, ძალიან დიდ პატივს ვცემ არამართლმადიდებულ აზრს, გამოხატულს ისე, რომ არავინ იგრძნოს თავი დამცირებულად, შეურაცყოფილად, გაღიზიანებულად... მაგრამ აქვე მინდა ისიც აღვნიშნო რომ ასე აზრის გამოხატვა ადვილი არ არის, რამდენადაც, მოითხოვს ელემენტარულ ზრდილობას, ზოგადად პატივისცემის გრძნობის არსებობას ადამიანის მენტალიტეტში და ყველაზე მთავარი, განათლებას, რაც როგორც ჩანს ძალიან მტკივნეული საკითხია დღესდღეისობით.  ნურავინ შემედავება იმაში რომ განათლებული და შეგნებული ადამიანი, სულ რომ რელიგიური ექსტრემალი და ფანატიკოსი იყოს - არ დაწერს ისეთ პოსტებს როგორიც დღესდღეისობით ჩვენს ინტერნეტ სივრცეში ვრცელდება - ძალიან დაბალი დონის, პროვოკაციული, შეურაცხმყოფელი, დამცინავი, აბსურდული და ისტერიული. ძალიან მწირად მოიპოვება ისეთი პოსტები, სტატიები, რომელშიც გადმოცემული აზრი, რომელსაც არ ეთანხმები, შეურაცხყოფილად და დამცირებულად არ გაგრძნობინებს თავს და აგრესიას არ გაგიჩენს ავტორზე. თუმცა ისიც გასათვალისწინებელია რომ როგორიც არის მკითხველი, პოსტებიც ისეთი იწერება. გაუნათლებელი, აჟიტირებული, მოდას აყოლილი ბრბო, რომელსაც საკუთარი აზრი არ გააჩნია, ან გააჩნია მაგრამ ზრდილობის ფარგლებში და დალაგებულად გადმოცემის ინტელექტუალური რესურსი არ აქვს.  

ამიტომ იწერება ისეთი ბოღმითა და შეურაცხყოფით გაჟღენთილი, პროვოკაციური პოსტები როგორიც ეს პოსტია, (ჩემი შთაგონების ძირითადი წყარო:)) და კეთდება ისეთი აბსურდული, უზრელური და გამაღიზიანებელი კომენტარები როგორიც ამ პოსტს და ვიდეოს აქვს. (რა თქმა უნდა, კომენტარების აბსურდულობა ვრცელდება იმ ფსევდო რელიგიურ, ფანატიკოს ხალხზეც რომელიც ეწინააღმდეგება ავტორს).

რა თქმა უნდა, მეც ვიცნობ ისეთ მამაოებს, რომლებიც შეთავაზებული „ძღვენის“ პროპორციულად ზრდიან „კურთხევებს“ ისეთ საკითხებზე რომლებიც მიუღებელია მართლმადიდებლობისათვის, და თუ სასურველი დონის „ძღვენს“ შესთავაზებ, მზად არიან ხელოვნური განაყოფიერება და კლონირებაც კი გიკურთხონ! მე ასევე ვიცნობ ადამიანებს (მორწმუნეებს!!!) რომლებსაც ასეთი ფარისევლური გარიგებები აწყობთ და სულს უმშვიდებთ.

მე ასევე ვიცნობ იმ მამაოებს რომლებიც თავის საქმეს და რწმენას პირნათლად ემსახურებიან, ყველანაირი მლიქვნელობის, ფარისევლობის გარეშე, და ეს მამაოები არ არიან გამხდრები და გაძვალტყავებულები!! (თუ ვერ მიხვდით ეს უკანასკნელი რა შუაშია, დაკვირვებით წაიკითხეთ ზემოთაღნიშნული პოსტი).

რა თქმა უნდა იმდენიც მესმის რომ სიტყვის თავისუფლებაა და ვისაც რა უნდა იმას დაწერს, და როგორც უნდა ისე გამოხატავს თავის აზრს. პოსტის ავტორი რომ ინტრიგანი და პროვოკატორია მანდაც იმედია ორი აზრი არ არსებობს. მე უბრალოდ ის მაღელვებს რომ საზოგადოება ბრმად, გაუაზრებლად ჭამს იმ ნაგავს რასაც პირში უდებენ. მაგალითად, ერთი თვალის გადავლებით უმნიშვნელო, უწყინარი, პოსტში ძალიან შეფარვით ჩაქსოვილი ისეთი სიტყვათა შეთანხმებები როგორიც არის  ერთის მხრივ: „პატარა მაგიდა“, „გამხდარი, უსუსური, უმწეო, ფერდაკარგული, მოქვითინე ქალი, რომელსაც ავადმყოფი შვილის ფოტო გაცრეცილი საფულიდან ცახცახით ამოაქვს“ , მეორეს მხრივ „ფეხორციანი, კარგად ნაკვები, გამძღარი, მღვდელი და მისი დაკუნთული, წვერიანი, სქელკისერა თანმხლები პირი“, და  მესამეს მხრივ „უსუსური, მაგრამ დაჩაგრული, უმწეო, ავადმყოფშვილიანი ქალისადმი სოლიდარობით გამამაცგულიანებული პოსტის ავტორი, მისი ნაცნობი ჟურნალისტი რომელიც ლამაზ გოგოსთან ერთად დადის (ეგეც შენ მღვდელო!) და გამვლელები რომლებიც ბოოროტი გასიებული მღვდელისაგან დაჩაგრულ ქალს ხელებს უცაცუნებენ სოლიდარობის ნიშნად და თანამედროვე საქართველოს William Wallace-ებს (მელ გიბსონის პერსონაჟი ფილმიდან  Braveheart ) უღიმიან სოლიდარობის ნიშნად!

ახლა მე მიპასუხეთ, როდის აქეთია ფერხორციანობა - ცოდვა, დანაშაული, სიბოროტის სიმბოლო?!

გულზე ხელის დადებით, სხვა ნებისმიერ სიტუაციაში, ამ ქალს რომ სიგამხდრეზე პრეტენზია გამოეთქვა, რამდენი თქვენთაგანი შეიკავებდა თავს და ისეთი სიტყვებით არ შეამკობდა რომ სიცოცხლეს შეაზიზღებდა და სიკვდილს ანატრებდა?!

ვისაც 10-ის ფარგლებში შეგიძლიათ ანგარიში, იმათ მიპასუხეთ, რა ბიზნესის ჩაგდებაზეა ლაპარაკი, თუ ეს ქალი მხოლოდ პურის ფულს შოულობს ამ სანთლების ყიდვით?! დღეში 3-5 ლარი, თვეში დაახლოებით არის 90-150 ლარი ხო?! ეს არის მაქსიმუმი იმ ზარალისა რასაც თქვენის თქმით ეს ქალი ეკლესიის ბიზნესს აყენებს, და თქვენ გულწრფელად თვლით რომ ამ ფერხორციანმა, გასიებულმა, ნაკვებმა, მსუქანმა და აქედან გამომდინარე ბოროტმა და კაციჭამია მღვდელმა, რომელსაც ამ 150 ლარიდან რამდენი ერგება?! (ისიც გავიხსენოთ რომ მთელი სამღვდელოება წილშია,) - მაქსიმუმ 5 ლარი თვეში.... რაც დღეში არის 15 თეთრი... ეს თანხა რო არ დაეკარგა, გაიარა რამდენიმე კილომეტრი, პირადად მიეჭრა ამ საწყალ ქალს და სკანდალი მოუწყო?!  SERIOUSLY, ARE YOU KIDDING ME?!

ყველამ ვინც ასე გულისტკივილით განიცადეთ ამ ქალის უბედურება, ჩაგვრა და გვემა, რომლებიც ასე მჭერმეტყველებად იღვრებით ამ მღვდლის ოჯახთან, დედასთან, პირადად მასთან, პატრიარქთან, სამღვდელოებასთან და სხვა მორწმუნე ელემენტებთან სექსუალური კავშირის დამყარების სურვილით განმსჭვალულები, გულწრფელად მითხარით, ქუჩაში რო შავებში ჩაცმული შვილმკვდარი დედები მათხოვრობენ - გეცოდებიან?! უპატრონო ბავშვები რო ყინვაში, წვიმაში და ძანძახში ყრიან - გეცოდებიან?! მთელს ქვეყანაში რო გარემოვაჭრეები წიხლებით ცემეს და უკაპიკოდ დაყარეს და ერთადერთი შემოსავლის წყარო გადაუკეტეს - გეცოდებიან?! 2008 წელს რო უსახლკაროდ დარჩენილი გამწარებული და გაძიაძებული ტოლვილები დროებით თავშესაფარს ითხოვდნენ - გეცოდებოდათ?! ყველა ფეხის ნაბიჯზე რო მოხუცები ნაგვის ბუნკერებში იქექებიან რო ნაგავი მაინც შეჭამონ რო შიმშილით სული არ ამოხდეთ - გეცოდებიან?!  http://www.youtube.com/watch?v=QXJRMxJE6Fc ამ ვიდეოში რო 25 წლის,  2 ობოლი ბავშვის დედა სასოწარკვეთამდეა მისული - გეცოდებათ?! მაგათი ყოფა სამართლიანია?! თუ თვლით რო არასამართლიანად არიან დაჩაგრულები, და რომ მათი ყოფა სულისშემძვრელია, დამილინკეთ ერთი 3 სიტყვიანი პოსტი მაინც სადაც მაგაზე მწუხარებას გამოხატავთ და ჩავთვლი რო სულ ტყუილად ვწერე ამდენი.... ვერავინ დამაჯერებს რო იმ ხალხს, რომელიც ამ მამაოს ასეთი სიტყვებით ლანძღავს, ამ ქალის შეცოდება შეუძლია!

ძაან სასაცილოა, როცა ვიღაცა ხელმოცარული, ეკლესიის შეურაცხყოფით აკეთებს ბინძურ ფულს.

რა თქმა უნდა მე არ ვამართლებ იმ მამაოს რომელიც ისე იქცევა როგორც პოსტშია აღწერილი, არც იმას გამოვრიცხავ რო სასულიერო პირმა მსგავსი რამ იკადროს, მაგრამ, მე ამ ვიდეოში ვერ დავინახე ის საქციელი, ვეგ გავიგონე ის ტერმინოლოგია, ვერ შევამჩნიე ის ტონი რომელიც ავტორმა ტექსტურ ნაწილში ასე დაწვრილებით აღგვიწერა. მე დავინახე ვიდეოში ის რომ ზომიერად ტანსრული სასულიერო პირი, საშუალო აღნაგობის სავარაუდოდ სტიქაროსან ახალგაზრდა მამაკაცთან ერთად რჩევას აძლევს და მიუთითებს ქალბატონს, რომელიც ჩემის აზრით არაადეკვატურ ისტერიკაშია, რამდენადაც არავინ არ სცემს, არ ემუქრება, არაფერს ართმევს და ის მაინც არანორმალურად გაჰკივის, რომ საეკლესიო ნივთების, ისეთების როგორიცაა სანთელი და ხატი - კურთხევის გარეშე გასაღება დაუშვებელია.  რა უსამართლობაზეა ლაპარაკი?! აუკრძალა რამე?! ძალით ჩამოართვა?!  

პ.ს. ამ ზაფხულს, პლიაჟზე წამოწოლილი მზეს ვეფიცხებოდი, როცა ჩემს გვერდით შეზლონგიდან ქალბატონი ადგა და ზღვაში მოსაშარდად შევიდა, ამ დროს ზღვიდან ამოვარდა 10 თავიანი, ცეცხლისმფრქვეველი გველეშაპი და ამ ქალს სათითაო თავით დაუწყო დაშინება და შეჭმით ემუქრებოდა, მის გვერდით, მისი თანამოაზრე, 20 ფეხიანი რვაფეხა იდგა და გარშემომყოფებს აშინებდა, მე რა თქმა უნდა შემეშინდა მაგრამ მაინც მივვარდი ამ გველეშაპს და შევყვირე: ჰეი შენ, მახინჯო, რას ერჩი ამ უმწეო ქალბატონს, განა არ იცი რომ ჩვენ დანარჩენებიც ყველა ზღვაში ვშარდავთთქო?! ვინ მოგცა უფლება ჩვენ თავისუფალ დამსვენებლებს ეს კანონით არა დაგმობილი და დაშვებული ქმედება აგვიკრძალოთქო?! ამაზე 20 ფეხიანმა რვაფეხამ გულისშემძრავად შემომიტია, ამ დროს ჩემი მეგობარი მოვარდა და  ექსტრემალურ სიტუაციაში დაიწყო ვიდეოს გადაღება, თუმცა გველეშაპმა და მისმა დამქაშმა ქოშები უკუღმა ყარეს და კუდამოძუებულებმა სასწრაფოდ ჩაყვინთეს ზღვაში, რაც ჩემი ლომგული მეგობრის მიერ გადაღებულ სურათზეც მშვენივრად ჩანს!

და ბოლოს, ყველა თქვენნაირს მინდა მოგიძღვნათ ძველისძველი ქართული შედევრი, რომელიც ამ ლინკზე შეგიძლიათ მოისმინოთ, http://www.youtube.com/watch?v=AbrM2qVcCh8  მთლიანად არა რა თქმა უნდა, მეტი საქმე არ მაქვს,  მხოლოდ მონოლოგის ბოლო წინადადება :)