“უმწეო და მიუსაფარი ვარ” პოსტი

იმდღეს ერთმა ადამიანმა მითხრა, უეჭველი მაგარი ძლიერი გონიხართ გარშემომყოფებს მარა მე მივხვდი რო ესე არ არისო... ვერ გეტყვით რაზე შემატყო,   იმიტომ რომ პირადად არ ვიცნობ და არც განსაკუთრებულად გულახდილი საუბრები მქონია მასთან ოდესმე, მარა ჰა, ფაქტია რო ბიჭს ეჭვი შეეპარა ჩემს სიძლიერეში...   

ხოოდა მეც დამაფიქრა მისმა ნათქვამმა...   
საერთოდ ამ ბოლოს იმაზე მეტს ვფიქრობ ხალხის ჩემდამი შეხედულებებზე ვიდრე 20 წლის მანძილზე ერთად მიფიქრია, რაზე დამემართა ვერ გეტყვით, იმიტომ რომ თავადაც აზრზე არ ვარ, მარა მეფიქრება და რა ვქნა...  
რას ვამბობდი, დამაფიქრა და დამაეჭვა ჩემს სიძლიერეშითქო, ხოდა ბევრი ისეთი რამ აღმოვაჩინე რაც არ მქონდა აქამდე შემჩნეული...  

მეე, ნინო ჭონიშვილს, გარშემომყოფთა ნათქვამს თუ დავუჯერებთ, “საკმაოდ გამბედავს, ამტანსა და ძლიერს,” მეშინია! თან არც ისე ცოტა რამის მეშინია, და იმაზე მეტისაც ვიდრე აქამდე...  

მეშინია გაურკვეველი, არასტაბილური სიტუაციების მომავალში.  
მეშინია რომ ყველაფერი ისე არ იქნება როგორც ვგეგმავდი.   
მეშინია რომ იმ იმედებს ვერ გავამართლებ რასაც ჩემზე ამყარებდნენ.  
მეშინია რომ ერთ დღეს გავიღვიძებ და უდარდელად ვეღარ დავიძინებ იმ საღამოს…   
მეშინია ჩემი ახლობლების კეთილდღეობა ეჭვქვეშ არ დადგეს ერთ დღეს.  
მეშინია რომ ერთ დღეს მარტო გავიღვიძებ და გვერდით დასაყრდნობი არავინ მეყოლება,  
მეშინია დედიკო არ დამიბერდეს,   
მამაჩემის ჯანმრთელობის გაუარესების მეშინია,  
იარაღის მეშინია... გუშინ ვფიქრობდი და მივხვდი რო ძალიან მეშინია, არადა 2 თვის წინ მტკიცედ მქონდა გადაწყვეტილი რო აუცილებლად მექნებოდა უახლოეს მომავალში (ინტრიგანებს დაგიკონკრეტებთ რომ განსაკუთრებული მიზეზი არ მქონია, უბრალოდ მიყვარდა და მინდოდა) ხოდა ეხლა გაფიქრებაც არ მინდა, რო დავინახო შეიძლება გული წამივიდეს, შეხებაზე, შეძენასა და ტარებაზე ზედმეტია ლაპარაკი...   
ტარაკნების ისევ ძველებურად მეშინია,  
სიბნელის მეშინია ადრინდელზე მეტად...  
მარტო ცხოვრება აღარ მინდა, მარტო ყოფნის მეშინია...  
მძიმე სიტუაციებში მარტო დარჩენის მეშინია...  
იმედგაცრუებების მეშინია...  
სერიოზული ურთიერთობების მეშინია, მეშინია რომ ვიღაც გულს მატკენს, ან მე ვატკენ და არ მაპატიებს...  
მეშინია რო ერთი სულიერის საქციელს, ერთ დღეს სერიოზულად დავუფიქრდები და მერე რო ამომასხავს იმის მეშინია ...  
სერიოზული ცვლილებები რო მიყვარდა ხოლმე, ეხლა მეშინია.  
გზაზე გადასვლის ძველებურად მეშინია, ისევ თვალდახუჭული გადავდივარ “თქვენ, თქვენ, ყველაფერი თქვენ”-ს ძახილით ... :)  
მეშინია რომ ერთხელაც იქნება ან ნაღველა გამისკდება ან საკვერცხე და თავს ვერასოდეს ვაპატიებ რომ თავის დროზე არ მივხედე (ამ კვირაში აუცილებლად წავალ ექიმთან)  
ნემსისაც ძველებურად მეშინია...  
მეგობრების დაკარგვის მეშინია...  
იმის მეშინია რომ ზოგიერთის ცხოვრებაში პირველიდან მეორე საფეხურზე გადავინაცვლებ...  
მეშინია რომ ხელიდან დამისხლტება ის რაც ძალიან ძვირფასია ჩემთვის...  
ომის მეშინია... მიუხედავად იმისა რომ აგვისტოში არ შემშინებია, ეხლა მეშინია...  
იმის მეშინია რომ ერთხელაც იქნება ამომასხავს და ბევრს პირში მივახლი რასაც მაგათზე ვფიქრობ...  
უჟასების ძველებურად მეშინია...  
საწოლის ქვეშ რო რაღაცაა, იმისიც ძველებურად მეშინია...  
უბანში, ჭადართან ძველებურად გავრბივარ, მიუხედავად იმისა რა მაცვია ფეხზე, მეშინია და იმიტომ...  
მეშინია რო აღსარების ჩაუბარებლად მოვკვდები...  
ფეხდაცურებული იმედების მეშინია...  
ტყუილუბრალო მოლოდინის მეშინია...  
მეშინია რომ არ გამივლის, გავლის გაუვლელობისა მეშინია...  
მოტოციკლეტების მეშინია—არადა 100%ით ვიყავი დარწმუნებული რო ადრე თუ გვიან მეყოლებოდა... იკას ავარიის შემდეგ, გახსენებაზეც მაჟრიალებს…  
მანქანის ტარების მეშინია, როდის და რატომ შემომეპარა ეს შიში ვერ ვიხსენებ.  
მშობიარობის მეშინია ადრინდელზე მეტად... :)  
ჯადოებისაც ძველებურად მეშინია...  
სიმაღლისაც ძველებურად მეშინია... :(  
ბურუსის და ბნელი ადგილებისაც მეშინია ადრინდელზე მეტად...  
ცუდი სიზმრებისაც უფრო მეტად მეშინია ვიდრე ადრე, იმიტო რომ ამ ბოლოს უფრო გამიმრავლდა კოშმარები ... :(  
სიცივის მეშინია, ყინვის...:(  
ფუტკრების, კრაზანების და მსგავსების მეშინია დღესაც :(  
სტიქიური უბედურებებისაც მეშინია...:(  
ღამურების მეშინია მას შემდეგ რაც გავიგე თმა რომ იზიდავთ :(  
დიდი ქანდაკებების მეშინია...:(  
სიჩქარის ადრინდელზე მეტად მეშინია...  
კიბეებზე ასვლისა და ჩასვლისაც მეშინია ამ ბოლოს ცოტათი,:)  
წყალში მცხოვრები რაღაც საზიზღრობების მეშინია, მგონია რო ცურვისას შემეხებიან და ბრრრრრრრ... :(  
მარტო რო ვარ და რაღაცას ვაკეთებ, უკან გახედვის მეშინია, მგონია ვიღაც/რაღაც დგას ხოლმე... :)  

ტელეფონი რო რეკავს დილაობით-მეშინია, უკვე ერთი თვეა ასეა,   

მესიჯი რო მოდის მეშინია,   

სახლის ტელეფონი რო რეკავს მაშინაც მეშინია,   

ახლობლების ზარების მეშინია, სანამ არ გავიგებ რომ ყველაფერი კარგადაა... :(  




ვსიო, ჩემს ხელთ არსებული შიშთა ჩამონათვალი ასეთია,   

დავააფდეითებ ხოლმე…  

ახალი რამის თუ შემეშინდება...  

ხოდა ისა,

შიში შეიქმს სიყვარულსაო...   

გეგონოს......